Rok produkcji: 2021 Reżyser: Scott Derrickson Oceny: 6.9 imdb 6.5 filmweb Czas trwania: 1h 43min
Aktorzy: Mason Thames, Madeleine McGraw, Ethan Hawke
Kraje: USA
Opis: 13-latek zostaje porwany i uwięziony w piwnicy. Nagle zaczyna odbierać połączenia od poprzednich ofiar, na niepodłączonym telefonie.
Moja ocena: 7/10
Recenzja:
Głównymi bohaterami są dzieci, brat i siostra. Pomimo swojego młodego wieku uważam, że Mason Thames i Madeleine McGraw bardzo dobrze zagrali swoje role. Ogląda się bardzo przyjemnie, scenariusz jest dobrze napisany a fabuła wciąga. Akcja rozgrywa się w latach 70tych i sceneria bardzo dobrze się w te lata wpisuje. Na początku filmu nie przypadło mi do gustu powielanie obrazu szkoły jako nieprzyjaznego środowiska. Rozumiem, że pokazywanie bójek kolegów z klasy ma służyć temu, by pokazać kolegę Finneya jako osobę zdecydowaną i potrafiącą się dobrze bić. Można by rzec autorytet dla młodego Finneya. Jednak z drugiej strony mamy też pokazaną przemoc w rodzinie w postaci ojca alkoholika. Jest więc szkolna przemoc i domowa i jak dla mnie jest to lekko przesadzone i wolałbym zamiast tego dostać jakiś bardziej rozbudowany motyw przyjaźni. Finney zostaje porwany i uwięziony. Jego siostra zdaje się mieć jakieś paranormalne moce wyczuwając co dzieje się z jej bratem. Głównym motywem przewodnim filmu są rozmowy Finneya przez czarny telefon. Choć z początku nie spodobał mi się ten paranormalny wydźwięk to tłumaczyłem sobie te rozmowy nie jako rozmowę z duchami tylko jako jego własną burzę mózgów i kombinowanie jak się wydostać. Tak samo jak w przypadku siostry tak też w przypadku Finneya ich paranormalne zdolności nie są wytłumaczone, więc skoro nie są najlepiej będzie przyjąć, że są to ich przeczucia i pomysły ewentualnie przekazy ofiar zza grobu. Należy pochwalić zachowanie postaci. Jak na dzieci zachowują się bardzo racjonalnie i nie wchodzą wszędzie „na pałę” są ostrożni i dobrze znają swoje ograniczenia. Przez to wypadają bardzo wiarygodnie. Niestety tego samego nie możemy powiedzieć o lokalnej policji, która próbuje szukać po omacku bez żadnego planu działania i w rezultacie nie wnoszą niczego do fabuły. Równie dobrze same dzieciaki mogłyby się uwolnić. Osoba porywająca czyli The Grabber wydaje się być bardzo dziwną postacią. Często zmienia swój ton głosu i nie zdejmuje maski. Niestety nie poznajemy jego historii ani nie przedstawiony jest nam jego motyw. Nie wiemy dlaczego porywa dzieci. Możemy się tylko domyślać, że może być pedofilem, który testuje dzieci w piwnicy by znaleźć sobie takie, które stanie się mu w pełni posłuszne lub po prostu czerpie przyjemność z narzucania dzieciom swojej woli. W trakcie seansu będziemy świadkami przemian zachodzących w głównym bohaterze. Tego, że sytuacja w której się znalazł wymusza na nim szybką przemianę mentalną z bycia dzieckiem w bycie dorosłym. Do postaci jesteśmy w stanie się przywiązać i ich los nie jest nam obojętny. To dodatkowo buduje napięcie. Jeśli chodzi jednak o grozę to jej braki zastępowane są raczej jump scare’ami i nie będzie wielu okazji by się czegoś w tym filmie wystraszyć. Myślę, że szczególnie dla osób w wieku 12-15 lat film przypadnie do gustu. Mimo, że reżyser ma na koncie według mnie zdecydowanie lepszy film Sinister z 2012 roku to Czarny telefon jest filmem godnym obejrzenia, bardzo przyjemnym w odbiorze.
Trailer:
