O aktorach

Znany z filmów:

• Szklana pułapka (1988)
• Robin Hood: Książę złodziei (1991)
• To właśnie miłość (2003)
• Harry Potter (2001–2011)

Życiorys:

Alan Rickman urodził się 21 lutego 1946 roku w Londynie. W młodości interesował się sztuką i początkowo planował karierę graficzną. Studiował na Chelsea College of Art and Design, ale ostatecznie zdecydował się na aktorstwo i ukończył prestiżową Royal Academy of Dramatic Art (RADA).
Rickman rozpoczął karierę aktorską na scenach teatralnych Londynu, zdobywając uznanie za swoje role w sztukach szekspirowskich. Przełom w jego karierze nastąpił w 1988 roku, gdy zagrał Hansa Grubera, charyzmatycznego antagonistę w „Szklanej pułapce”. Jego kreacja stała się jedną z najbardziej kultowych ról czarnych charakterów w historii kina.
W kolejnych latach Rickman umocnił swoją pozycję w Hollywood, występując m.in. jako Szeryf z Nottingham w „Robin Hood: Książę złodziei” (1991), za którą zdobył nagrodę BAFTA. Jego talent do ról dramatycznych i komediowych sprawił, że stał się jednym z najbardziej wszechstronnych aktorów swojego pokolenia.
Największą popularność zdobył jako Severus Snape w serii filmów „Harry Potter” (2001–2011). Jego niezwykle złożona i emocjonalna interpretacja tej postaci przyniosła mu uznanie zarówno fanów, jak i krytyków.
Rickman nie ograniczał się jedynie do kina – był także cenionym reżyserem teatralnym i filmowym. Jego debiut reżyserski, „Zimowy gość” (1997), spotkał się z bardzo pozytywnymi recenzjami.
W życiu prywatnym Alan Rickman był znany ze swojej wieloletniej relacji z Rimą Horton, którą poślubił w 2012 roku po prawie 50 latach związku. Był również aktywnym działaczem charytatywnym, wspierającym organizacje humanitarne.
Zmarł 14 stycznia 2016 roku po walce z rakiem trzustki. Jego śmierć była wielką stratą dla świata kina i teatru, a jego niezwykłe role na zawsze pozostaną w pamięci widzów.

Znany z filmów:

• Polowanie na Czerwony Październik (1990)
• Aviator (2004)
• Departed: Przesłuchanie (2006)
• Blue Jasmine (2013)

Życiorys:

Alec Baldwin urodził się 3 kwietnia 1958 roku w Amityville w stanie Nowy Jork. Pochodzi z rodziny o irlandzkich i francuskich korzeniach. Wychowywał się wraz z rodzeństwem, w tym trzema braćmi, którzy również zostali aktorami.

Studiował na Uniwersytecie George’a Washingtona, a następnie przeniósł się do Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie rozwijał swoje umiejętności aktorskie. Karierę rozpoczął na początku lat 80., grając w operach mydlanych i serialach telewizyjnych.

Jego przełomowym momentem był występ w filmie „Polowanie na Czerwony Październik” (1990), gdzie zagrał Jacka Ryana. Dzięki tej roli Baldwin stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów Hollywood.

W kolejnych latach pojawiał się zarówno w filmach dramatycznych, jak i komediowych. Szczególnie doceniany był za role w „Aviatorze” (2004), „Departed: Przesłuchanie” (2006) i „Blue Jasmine” (2013). Wystąpił także w popularnym sitcomie „Rockefeller Plaza 30” (2006–2013), za który zdobył liczne nagrody, w tym Złoty Glob.

Baldwin zasłynął również jako satyryczny odtwórca roli Donalda Trumpa w programie „Saturday Night Live”, za co otrzymał nagrodę Emmy. Jego kreacja prezydenta USA była szeroko komentowana i stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych występów komediowych ostatnich lat.

Poza aktorstwem Baldwin angażuje się w działalność charytatywną i polityczną. Jest aktywnym zwolennikiem ochrony środowiska i praw zwierząt. Pomimo kontrowersji, które towarzyszyły jego karierze, pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w świecie filmu i telewizji.

• Spider-Man 2 (2004)
• Frida (2002)
• Chocolat (2000)
• The Da Vinci Code (2006)

Życiorys:

Alfred Molina urodził się 24 maja 1953 roku w Londynie jako syn hiszpańskiego kelnera i włoskiej gospodyni domowej. Dorastał w wielokulturowym środowisku londyńskiego Notting Hill i od najmłodszych lat interesował się teatrem. Zainspirowany występami sir Laurence’a Oliviera, postanowił zostać aktorem i rozpoczął naukę w prestiżowej Guildhall School of Music and Drama.

Początki jego kariery wiązały się głównie z teatrem i brytyjską telewizją. Pierwszym znaczącym występem filmowym była epizodyczna rola w „Poszukiwaczach zaginionej Arki” (1981), gdzie wcielił się w przewodnika Indianę Jonesa. Mimo krótkiego czasu ekranowego, jego występ zapadł w pamięć widzom i otworzył mu drzwi do dalszej kariery w Hollywood.

W latach 90. Molina zdobywał coraz większe uznanie dzięki rolom w filmach takich jak „Przypadkowy bohater” (1992) czy „Maverick” (1994). Jego przełomową rolą była kreacja Diego Rivery w biograficznym filmie „Frida” (2002), w którym zagrał u boku Salmy Hayek. Kolejne wielkie sukcesy przyszły wraz z rolą Doktora Octopusa w „Spider-Man 2” (2004), który stał się jednym z najbardziej ikonicznych złoczyńców w historii filmowych adaptacji komiksów.

Molina znany jest ze swojej wszechstronności – potrafi wcielać się zarówno w postacie dramatyczne, jak i komediowe. Występował w produkcjach takich jak „Chocolat” (2000), „The Da Vinci Code” (2006) czy „Love Is Strange” (2014). Oprócz kariery filmowej, jest również cenionym aktorem teatralnym, często występującym na Broadwayu i West Endzie.

Poza aktorstwem angażuje się w działalność charytatywną i społeczną, wspierając organizacje walczące z chorobą Alzheimera i działające na rzecz imigrantów.

Prywatnie Molina przez wiele lat był związany z aktorką Jill Gascoine, z którą pozostawał w małżeństwie aż do jej śmierci w 2020 roku. W 2021 roku poślubił reżyserkę Jennifer Lee. Pomimo wieloletniej kariery, nadal aktywnie pracuje w przemyśle filmowym i teatralnym, ugruntowując swoją pozycję jako jeden z najbardziej wszechstronnych i cenionych aktorów swojego pokolenia.

• Prezydencki poker (1999–2006)
• Juno (2007)
• Figurantka (2012–2019)
• Ja, Tonya (2017)
• Mom (2013–2021)

Życiorys:

Alison Janney urodziła się 19 listopada 1959 roku w Bostonie, ale dorastała w Dayton w stanie Ohio. Jej matka była aktorką, a ojciec jazzmanem i deweloperem nieruchomości. Już od najmłodszych lat wykazywała zainteresowanie sceną, ale początkowo nie planowała kariery aktorskiej.

Studiowała na Kenyon College, gdzie miała okazję pracować pod okiem słynnego aktora i reżysera Paula Newmana. To on zasugerował jej rozwój w kierunku aktorstwa. Później kontynuowała naukę w prestiżowej Neighborhood Playhouse School of the Theatre w Nowym Jorku.

Jej kariera rozpoczęła się na Broadwayu, gdzie zagrała w wielu spektaklach, zanim pojawiła się w telewizji i filmach. Przełomem okazała się rola w serialu „Prezydencki poker” (1999–2006), w którym wcieliła się w postać C.J. Cregg. Za tę rolę zdobyła cztery nagrody Emmy.

W kolejnych latach pojawiła się w wielu znanych filmach, takich jak „Juno” (2007), „American Beauty” (1999) czy „Służące” (2011). Jednak to rola w „Ja, Tonya” (2017) przyniosła jej największy sukces – za wcielenie się w surową matkę Tonyi Harding otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej.

Od 2013 do 2021 roku grała w sitcomie „Mom”, za który zdobyła kolejne nagrody Emmy. Jej zdolność do płynnego przechodzenia między dramatem a komedią czyni ją jedną z najbardziej wszechstronnych aktorek w Hollywood.

Alison Janney nigdy nie wyszła za mąż i otwarcie mówi o swoim niezależnym stylu życia. Jest także aktywną działaczką społeczną, wspierając organizacje zajmujące się zdrowiem psychicznym oraz prawami kobiet.

Znana z filmów:

• Mamma Mia! (2008)
• Les Misérables: Nędznicy (2012)
• Lovelace (2013)
• Mank (2020)

Życiorys:

Amanda Seyfried urodziła się 3 grudnia 1985 roku w Allentown w stanie Pensylwania. Karierę rozpoczęła jako modelka w dzieciństwie, ale szybko zwróciła się ku aktorstwu, debiutując w operach mydlanych, takich jak „As the World Turns”.

Przełomowym momentem w jej karierze była rola w kultowej komedii „Wredne dziewczyny” (2004), gdzie wcieliła się w naiwną Karen Smith. To otworzyło jej drzwi do Hollywood i umożliwiło dalszy rozwój kariery.

Największą popularność przyniosła jej rola Sophie Sheridan w musicalu „Mamma Mia!” (2008), w którym wystąpiła u boku Meryl Streep. Film okazał się światowym hitem, a Seyfried udowodniła, że jest wszechstronnie utalentowaną aktorką i wokalistką.

W kolejnych latach występowała w różnorodnych gatunkach filmowych, od dramatu („Les Misérables: Nędznicy” 2012), po biograficzne („Lovelace” 2013). Jej rola w filmie „Mank” (2020), gdzie wcieliła się w aktorkę Marion Davies, przyniosła jej nominację do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej.

Seyfried znana jest również z ról telewizyjnych, w tym w nagradzanym serialu „The Dropout” (2022), gdzie zagrała Elizabeth Holmes, za co zdobyła Złoty Glob i nagrodę Emmy.

W życiu prywatnym aktorka jest żoną Thomasa Sadoskiego, z którym ma dwójkę dzieci. Poza aktorstwem angażuje się w działalność charytatywną i jest aktywną obrończynią praw zwierząt.

Amanda Seyfried to jedna z najbardziej utalentowanych i cenionych aktorek swojego pokolenia, łącząca urok, talent aktorski i niezwykłą zdolność wcielania się w różnorodne role.

• Zanjeer (1973)
• Sholay (1975)
• Deewaar (1975)
• Don (1978)
• Kabhi Khushi Kabhie Gham (2001)

Życiorys:

Amitabh Bachchan, urodzony 11 października 1942 roku w Allahabadzie, jest jednym z najbardziej ikonicznych i rozpoznawalnych aktorów w historii kina indyjskiego. Jego matka, Teji Bachchan, była poetką, a ojciec, Harivansh Rai Bachchan, znanym poetą i pisarzem. Od młodości miał styczność z kulturą i literaturą, ale to kino ostatecznie stało się jego życiem.

Bachchan rozpoczął swoją karierę aktorską w 1969 roku w filmie „Saat Hindustani”. Choć początkowo nie odnosił dużych sukcesów, prawdziwy przełom nadszedł w 1973 roku, kiedy zagrał główną rolę w filmie „Zanjeer”. To był moment, w którym Amitabh zyskał status gwiazdy. Rok później, w 1975 roku, wziął udział w jednym z najbardziej znanych filmów w historii Bollywood – „Sholay”, który stał się legendą. Jego rola Jai w tym filmie zapewniła mu miejsce w historii kina indyjskiego.

Kolejne lata to seria sukcesów, w tym w filmach takich jak „Deewaar” (1975), „Trishul” (1978) i „Don” (1978), w których wykreował bohaterów pełnych siły, odwagi i determinacji. Amitabh był uważany za symbol męskości i charyzmy w kinie indyjskim. Na przełomie lat 70. i 80. zyskał status niekwestionowanego króla Bollywood, a jego występy stały się nieodłącznym elementem kinematografii Indii.

W 1982 roku, podczas kręcenia filmu „Coolie”, Bachchan doznał poważnego wypadku, który zagroził jego życiu. Po długiej rekonwalescencji powrócił na ekran i kontynuował swoją karierę. Jego niezłomność i wola walki zdobyły serca wielu jego fanów. W latach 90. zajął się także produkcją filmową oraz prowadzeniem teleturnieju „Kaun Banega Crorepati?”, który zyskał ogromną popularność w Indiach.

Amitabh Bachchan wciąż pozostaje jednym z najwybitniejszych aktorów Bollywoodu, grając zarówno w filmach akcji, jak i dramatach obyczajowych. W 2001 roku wystąpił w jednym z najważniejszych filmów swojej kariery, „Kabhi Khushi Kabhie Gham”, który stał się globalnym hitem i umocnił jego pozycję w kinie międzynarodowym. Jego gra w filmach takich jak „Black” (2005) oraz „Paa” (2009) pokazała jego wszechstronność, a Bachchan zaczął zdobywać liczne międzynarodowe nagrody.

Dzięki swojej pracy i wkładowi w przemysł filmowy, Amitabh Bachchan jest uważany za jednego z najwybitniejszych aktorów na świecie. Jego osiągnięcia zostały docenione wieloma nagrodami, w tym Nagrodą Filmfare, Złotym Lwem na Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz odznaczeniami państwowymi, w tym Padma Bhushan i Padma Vibhushan.

Prywatnie Amitabh Bachchan jest również osobą głęboko zaangażowaną w działalność charytatywną, a jego życie prywatne jest również w centrum zainteresowania mediów. Mimo upływu lat, Bachchan nieustannie pozostaje jedną z najważniejszych postaci indyjskiej kultury i jest niekwestionowaną ikoną Bollywood.

• Enchanted (2007)
• The Fighter (2010)
• American Hustle (2013)
• Nocturnal Animals (2016)

Życiorys:

Amy Adams urodziła się 20 sierpnia 1974 roku w Vicenzie, Włochy, w rodzinie wojskowego. Jej dzieciństwo upłynęło na częstych przeprowadzkach, co sprawiło, że była zmuszona do adaptacji w różnych środowiskach. Po ukończeniu szkoły średniej, Adams postanowiła przenieść się do Nowego Jorku, aby rozpocząć swoją karierę aktorską. Początkowo występowała na scenach teatralnych, zanim zaczęła zdobywać role w filmach.

Amy Adams zdobyła szerokie uznanie w 2007 roku za rolę w filmie „Enchanted”, gdzie zagrała postać Giselle, księżniczki z bajki, która trafia do współczesnego Nowego Jorku. Jej występ w tym filmie, który łączył komedię, fantastykę i muzykę, przyniósł jej dużą popularność i nominację do Złotego Globu. Był to moment, który zapoczątkował jej karierę w Hollywood.

Po sukcesie „Enchanted” Amy Adams zaczęła zdobywać coraz poważniejsze role w filmach dramatycznych. W 2010 roku zagrała w „The Fighter”, gdzie jej rola Charlene Fleming, żony boksera Micky’ego Warda, przyniosła jej nominację do Oscara i Złotego Globu. Film opowiadał historię prawdziwego sportowca, a Adams wyróżniła się w roli twardej i zdeterminowanej kobiety, która wspiera swojego męża w jego drodze na szczyt.

W 2013 roku Amy Adams zagrała w filmie „American Hustle” w reżyserii Davida O. Russella. Za rolę Sydney Prosser, kobiety uwikłanej w świat oszustw, otrzymała kolejną nominację do Oscara oraz Złotego Globu. Film ten zdobył szerokie uznanie krytyków i publiczności, a jej rola była jednym z najbardziej cenionych występów w tym filmie.

W kolejnych latach Adams wystąpiła w wielu innych projektach, takich jak „Nocturnal Animals” (2016), gdzie jej występ jako Amy, była żona głównego bohatera, był kolejnym dowodem na jej umiejętności aktorskie. W 2017 roku wystąpiła w „Arrival” w reżyserii Denisa Villeneuve’a, za który to film zdobyła liczne wyróżnienia, w tym nominację do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

Amy Adams od zawsze była aktorką, która przywiązywała dużą wagę do wyboru ról. Zawsze starała się wybierać postacie, które mają głębię i wymagały od niej intensywnej pracy nad charakterem. Jest znana ze swojej wszechstronności, zarówno w komediach, jak i w dramatach, a jej rola w każdej produkcji jest zawsze niezapomniana.

Poza karierą aktorską, Adams angażuje się również w działania charytatywne. Jest aktywna w organizacjach, które wspierają dzieci i rodziny w potrzebie. Amy Adams jest również znana ze swojego zaangażowania w walkę o prawa kobiet i równość płci w przemyśle filmowym.

Amy Adams to jedna z najbardziej szanowanych aktorek współczesnego kina, której talent, pracowitość i pasja pozwoliły jej zdobyć szereg nagród i nominacji. Jej kariera jest dowodem na to, że aktorstwo to sztuka wymagająca ciągłego rozwoju i zaangażowania.

• The Social Network (2010)
• Hacksaw Ridge (2016)
• Spider-Man (2012)
• Tick, Tick… Boom! (2021)

Życiorys:

Andrew Garfield urodził się 20 sierpnia 1983 roku w Los Angeles, Kalifornia. Jego ojciec jest Amerykaninem, a matka Brytyjką, co sprawiło, że Garfield ma zarówno amerykańskie, jak i brytyjskie obywatelstwo. Po ukończeniu szkoły aktorskiej w Londynie, Garfield rozpoczął swoją karierę aktorską, występując na scenach teatrów i w małych produkcjach telewizyjnych.

Pierwszy duży przełom w jego karierze miał miejsce w 2010 roku, kiedy zagrał Eduardo Saverina w filmie „The Social Network” w reżyserii Davida Finchera. Za tę rolę Garfield zdobył wiele pochwał i otrzymał nominację do Złotego Globu. Film opowiadał historię powstania Facebooka i walki między jego założycielami, a Garfield odgrywał jednego z głównych bohaterów – współzałożyciela serwisu, który walczył o swoje udziały.

W 2012 roku Garfield zyskał ogromną popularność, grając tytułową rolę w rebootowanej serii „The Amazing Spider-Man”. Choć film nie spotkał się z jednolitą krytyką, Garfieldowi udało się zdobyć serca fanów jako Peter Parker, a jego gra aktorska została doceniona. Po dwóch częściach „Spider-Mana” Garfield stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych młodych aktorów Hollywood.

W 2016 roku Garfield wystąpił w filmie „Hacksaw Ridge” w reżyserii Mela Gibsona, który opowiadał historię Desmonda Dossa, pacifisty, który podczas II wojny światowej nie walczył, ale uratował setki żołnierzy w bitwie pod Okinawą. Rola ta przyniosła Garfieldowi nominację do Oscara za najlepszą rolę męską, a film zdobył również wiele innych nagród.

W 2021 roku Garfield zaskoczył widzów swoją niesamowitą rolą w filmie „Tick, Tick… Boom!” w reżyserii Lin-Manuela Mirandy, gdzie zagrał Jonathana Larsona, twórcę musicalu „Rent”. Garfield za swoją grę aktorską otrzymał nominację do Oscara, a jego występ w tym filmie uznawany jest za jeden z najlepszych w jego karierze.

Andrew Garfield to aktor wszechstronny, który potrafi doskonale łączyć dramatyczne, jak i bardziej komediowe role. Jego talenty aktorskie pozwoliły mu zbudować imponującą karierę, a także zdobyć liczne nagrody i wyróżnienia. Poza ekranem, Garfield jest również zaangażowany w działalność charytatywną i aktywnie wspiera różne organizacje.

W życiu osobistym, Garfield był w związku z aktorką Emmą Stone, jednak para rozstała się po kilku latach. Garfield stara się utrzymywać życie prywatne w cieniu, ale jego związek z Stone oraz aktywność w Hollywood uczyniły go jednym z najczęściej komentowanych aktorów swojego pokolenia.

• Co miłość ma z tym wspólnego (1993)
• Malcolm X (1992)
• Czarna Pantera (2018)
• Mission: Impossible – Fallout (2018)

Życiorys:

Angela Bassett urodziła się 16 sierpnia 1958 roku w Nowym Jorku. Wychowywała się w Saint Petersburg na Florydzie, gdzie jej matka kładła duży nacisk na edukację i rozwój artystyczny. Już jako dziecko przejawiała talent aktorski i chętnie uczestniczyła w szkolnych przedstawieniach.

Po ukończeniu liceum zdobyła stypendium na Yale University, gdzie uzyskała tytuł licencjata z afroamerykańskich studiów, a następnie ukończyła Yale School of Drama, zdobywając magisterium z aktorstwa. Tam poznała swojego przyszłego męża, Courtney’ego B. Vance’a.

Po ukończeniu studiów pracowała w teatrze, zdobywając doświadczenie na scenie. Wkrótce zaczęła otrzymywać role w filmach i telewizji. Przełom w jej karierze nastąpił w 1992 roku, gdy zagrała Betty Shabazz, żonę Malcolma X, w filmie „Malcolm X” Spike’a Lee. Jej kreacja została doceniona przez krytyków.

Największy sukces przyszedł rok później, gdy wcieliła się w legendarną piosenkarkę Tinę Turner w biograficznym filmie „Co miłość ma z tym wspólnego” (1993). Za tę rolę otrzymała nominację do Oscara i zdobyła Złoty Glob.

W kolejnych latach Bassett umocniła swoją pozycję w Hollywood, grając w takich filmach jak „Kontakt” (1997) z Jodie Foster, „Między piekłem a niebem” (1998) z Robinem Williamsem czy „Dzień próby” (2001). Często występowała w produkcjach poruszających tematykę afroamerykańskiej historii i kultury.

W XXI wieku kontynuowała sukcesy, wcielając się w ważne role filmowe i telewizyjne. Ogromną popularność przyniosła jej rola królowej Ramondy w „Czarnej Panterze” (2018) i jej sequelu „Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu” (2022), za którą otrzymała nominację do Oscara. Wystąpiła także w filmie „Mission: Impossible – Fallout” (2018), co potwierdziło jej wszechstronność.

Oprócz filmów Bassett zyskała uznanie jako aktorka telewizyjna, zwłaszcza dzięki roli w serialu „American Horror Story”, za którą otrzymała nominacje do nagród Emmy.

Angela Bassett jest również aktywna społecznie, angażując się w działalność charytatywną i wspierając różne inicjatywy na rzecz afroamerykańskiej społeczności. Mimo upływu lat pozostaje jedną z najbardziej cenionych aktorek w Hollywood.

• Gasnący płomień (1944)
• Portret Doriana Graya (1945)
• Kandydat (1962)
• Napisała: Morderstwo (1984–1996)

Życiorys:

Angela Lansbury urodziła się w Londynie w 1925 roku. Jej matka, Moyna MacGill, była aktorką, co wpłynęło na wczesne zainteresowanie Angeli sceną. Po śmierci ojca w 1934 roku jej rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie Lansbury rozpoczęła naukę aktorstwa w Feagin School of Drama and Radio.

Zadebiutowała w Hollywood w wieku 19 lat w filmie „Gasnący płomień” (1944), który przyniósł jej pierwszą nominację do Oscara. Rok później otrzymała kolejną nominację za rolę w „Portrecie Doriana Graya” (1945), co ugruntowało jej pozycję jako jednej z najbardziej obiecujących aktorek swojego pokolenia.

Mimo początkowego sukcesu, przez lata grała głównie role drugoplanowe, często wcielając się w postacie dużo starsze od siebie. Przełomem okazała się rola w thrillerze „Kandydat” (1962), gdzie zagrała manipulującą matkę głównego bohatera – rola ta przyniosła jej trzecią nominację do Oscara.

Prawdziwą sławę przyniósł jej jednak telewizyjny serial „Napisała: Morderstwo” (1984–1996), gdzie przez 12 sezonów wcielała się w detektyw-amatora Jessicę Fletcher. Serial stał się międzynarodowym fenomenem, a Lansbury była za niego nominowana do nagrody Emmy aż 18 razy.

Po zakończeniu serialu kontynuowała karierę aktorską zarówno w filmie, jak i teatrze. Była również aktywna w dubbingu – podkładała głos Pani Imbryk w „Pięknej i Bestii” (1991). Lansbury zdobyła wiele nagród, w tym pięć nagród Tony i honorowego Oscara za całokształt twórczości.

W życiu prywatnym była dwukrotnie zamężna – jej pierwsze małżeństwo z aktorem Richardem Cromwellem zakończyło się rozwodem po roku. W 1949 roku wyszła za Petera Shawa, z którym miała dwoje dzieci. Małżeństwo to trwało aż do śmierci Shawa w 2003 roku.

Angela Lansbury zmarła 11 października 2022 roku w wieku 96 lat. Pozostawiła po sobie niezatarte dziedzictwo jako jedna z najdłużej aktywnych i najbardziej cenionych aktorek w historii Hollywood.

• Maleficent (2014)
• Zabójcza broń (1999)
• Salt (2010)
• Pan i Pani Smith (2005)

Życiorys:

Angelina Jolie urodziła się 4 czerwca 1975 roku w Los Angeles. Jest córką aktora Johna Voighta i aktorki Marcheline Bertrand. Od najmłodszych lat była związana z przemysłem filmowym, a swoje pierwsze kroki w aktorstwie stawiała już w dzieciństwie. Sławę zdobyła jednak dopiero w 1999 roku rolą w filmie „Zabójcza broń 2”, gdzie zagrała postać, która stała się jednym z jej najbardziej ikonicznych wcieleń.

Jolie osiągnęła międzynarodowy sukces dzięki filmom takim jak „Pani i Pan Smith” (2005) oraz roli w „Maleficent” (2014), gdzie zagrała postać tytułową – złą czarownicę z „Śpiącej królewny”, co stało się jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych ról. Jej wszechstronność aktorska została także doceniona przez krytyków, a ona sama otrzymała liczne nagrody, w tym Oscara za rolę drugoplanową w „Za wszelką cenę” (1999).

Oprócz kariery filmowej, Jolie jest również znaną działaczką na rzecz praw człowieka, ambasadorką dobrej woli ONZ i aktywistką. Od lat angażuje się w pomoc humanitarną, zwłaszcza w obszarach dotkniętych kryzysami uchodźczymi. Działa na rzecz ofiar wojen i przemocy, a także poświęca się pracy na rzecz dzieci i kobiet na całym świecie.

W życiu osobistym była dwukrotnie zamężna – najpierw z aktorem Billym Bobem Thorntonem, a następnie z Bradem Pittem, z którym ma sześcioro dzieci. Ich związek był jednym z najbardziej śledzonych przez media, a po rozwodzie z Pittem Jolie skupiła się na wychowywaniu swoich dzieci i dalszej pracy humanitarnej.

• Braveheart (1995)
• Spy Game (2001)
• Equilibrium (2002)
• The Lost City (2022)

Życiorys:

Angus MacFadyen urodził się 21 września 1963 roku w Glasgow, Szkocja. Wczesne lata życia spędził w Edynburgu, gdzie uczęszczał do szkoły teatralnej, a jego zainteresowanie aktorstwem zaczęło się w młodym wieku. Po ukończeniu studiów teatralnych w Londynie, MacFadyen rozpoczął swoją karierę na deskach teatralnych, a następnie przeniósł się na ekran. Jego debiut filmowy miał miejsce w 1989 roku, kiedy to pojawił się w filmie „The Lost Tribe”.

Jeden z przełomowych momentów w jego karierze miał miejsce w 1995 roku, kiedy zagrał postać Roberta the Bruce w kultowym filmie „Braveheart” w reżyserii Mel Gibsona. Jego rola rycerza, który wspierał Williama Wallace’a w walce o niepodległość Szkocji, zapewniła mu szeroką popularność i uznanie krytyków. W filmie MacFadyen wystąpił u boku Gibsona, co stanowiło ważny krok w jego karierze.

Po sukcesie „Braveheart”, Angus MacFadyen zaczął pojawiać się w wielu produkcjach filmowych, zarówno w rolach drugoplanowych, jak i głównych. Jego występ w filmie „Spy Game” z 2001 roku u boku Roberta Redforda i Brad’a Pitta, jak również rola w futurystycznym filmie „Equilibrium” (2002), zyskały pozytywne opinie. Choć nigdy nie osiągnął statusu gwiazdy pierwszej wielkości, MacFadyen przez lata pozostawał obecny w produkcjach, które cieszyły się uznaniem wśród widzów i krytyków.

W ostatnich latach Angus MacFadyen pojawił się w filmach takich jak „The Lost City” (2022), gdzie zagrał jedną z kluczowych postaci. Jego wszechstronność i umiejętność dostosowania się do różnych gatunków filmowych – od dramatu po kino akcji i komedię – zapewniły mu stabilną pozycję w przemyśle filmowym. Jego twórczość obejmuje również występy w telewizji, gdzie pojawił się w różnych produkcjach, a także w produkcjach teatralnych.

MacFadyen jest ceniony za swoją zdolność do odgrywania postaci pełnych emocji, odważnych bohaterów, ale także za subtelne role drugoplanowe. Jego kariera nie jest pełna wielkich kontrowersji, co sprawia, że pozostaje jednym z bardziej szanowanych aktorów w Hollywood, cenionym przez reżyserów i współpracowników. Jego życie osobiste, choć utrzymywane w prywatności, wskazuje na silne związki z rodziną i zawodowym poświęceniem.

Znana z filmów:

• Fortepian (1993)
• X-Men (2000–2014)
• Czysta krew (2008–2014)
• Irlandczyk (2019)

Życiorys:

Anna Paquin urodziła się 24 lipca 1982 roku w Winnipeg w Kanadzie, jednak dorastała w Nowej Zelandii. W wieku zaledwie 11 lat zdobyła Oscara za swoją debiutancką rolę w filmie „Fortepian” (1993), stając się jedną z najmłodszych laureatek tej prestiżowej nagrody.

Po tym sukcesie Paquin kontynuowała karierę aktorską, pojawiając się w takich filmach jak „Człowiek, który wiedział za mało” (1997) i „U progu sławy” (2000). Jej międzynarodowa popularność wzrosła, gdy wcieliła się w postać Rogue w serii filmów „X-Men” (2000–2014).

W 2008 roku Paquin zyskała jeszcze większą sławę dzięki roli Sookie Stackhouse w serialu „Czysta krew” (2008–2014), który przyniósł jej Złoty Glob. Serial, oparty na powieściach Charlaine Harris, był ogromnym sukcesem i uczynił z niej jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek telewizyjnych.

W kolejnych latach pojawiła się w wielu prestiżowych produkcjach, w tym w „Irlandczyku” (2019) Martina Scorsese, gdzie zagrała u boku Roberta De Niro i Al Pacino.

Poza aktorstwem Anna Paquin angażuje się w działalność charytatywną i jest znana ze wsparcia dla społeczności LGBTQ+. Prywatnie jest żoną Stephena Moyera, którego poznała na planie „Czystej krwi”. Para ma bliźnięta, urodzone w 2012 roku.

Dzięki swojej wszechstronności i charyzmie Anna Paquin pozostaje jedną z najbardziej utalentowanych aktorek swojego pokolenia, zarówno w Hollywood, jak i w świecie telewizji.

• Diabeł ubiera się u Prady (2006)
• Les Misérables (2012)
• Ślubne wojny (2009)
• Interstellar (2014)

Życiorys:

Anne Hathaway urodziła się 12 listopada 1982 roku w Brooklyn, Nowy Jork. Dorastała w rodzinie, która miała silne powiązania ze światem teatru. Jej matka była aktorką, a ojciec przedsiębiorcą, co pozwoliło Anne już od najmłodszych lat uczestniczyć w występach teatralnych. W wieku 16 lat zdobyła swoją pierwszą rolę w serialu telewizyjnym „Get Real”, ale jej prawdziwy przełom nadszedł kilka lat później.

W 2001 roku Anne Hathaway zdobyła ogromną popularność dzięki głównej roli w filmie „The Princess Diaries” („Pamiętnik Księżniczki”), który okazał się wielkim sukcesem kasowym. Jej rola niezdarnej nastolatki, która staje się księżniczką, przyniosła jej uwagę publiczności i krytyków, a Hathaway zaczęła być uznawana za nową gwiazdę Hollywood.

Po tym sukcesie Hathaway kontynuowała swoją karierę, grając w wielu filmach komediowych, ale także w produkcjach dramatycznych. W 2006 roku wystąpiła w „Diabeł ubiera się u Prady”, gdzie wcieliła się w postać Andrei Sachs, młodej kobiety, która zaczyna pracę jako asystentka redaktor naczelnej w jednym z najbardziej prestiżowych magazynów mody. Jej rola, obok Meryl Streep, spotkała się z ogromnym uznaniem, a film stał się jednym z najbardziej kultowych obrazów lat 2000-tych.

W 2012 roku Hathaway zdobyła Oscara za najlepszą rolę drugoplanową w filmie „Les Misérables”, gdzie zagrała Fantynę, matkę zmagającą się z tragicznymi okolicznościami. Jej poruszający występ w musicalu, szczególnie scena, w której jej postać śpiewa „I Dreamed a Dream”, wzbudził ogromne emocje wśród widzów i krytyków.

Po sukcesie „Les Misérables” Hathaway kontynuowała pracę w filmach ambitnych i komercyjnych. Zagrała w takich produkcjach jak „Interstellar” (2014), w którym wystąpiła u boku Matthew McConaugheya, grając astronautkę w epickiej historii o przetrwaniu ludzkości. Jej rola w tym filmie spotkała się z dużym uznaniem zarówno ze strony publiczności, jak i krytyków.

Hathaway znana jest również z ról w komediach romantycznych, jak „Ślubne wojny” (2009), w którym wystąpiła obok Kate Hudson, a także z filmów takich jak „Alice in Wonderland” (2010), gdzie zagrała Białą Królową w reżyserii Tima Burtona. Choć jej kariera była różnorodna, Hathaway zawsze była ceniona za swoje umiejętności aktorskie i wszechstronność.

Poza karierą aktorską, Anne Hathaway angażuje się także w działalność charytatywną i społeczną, wspierając organizacje zajmujące się walką z głodem, a także organizacje wspierające kobiety i dzieci w trudnych sytuacjach życiowych. Jest również głośną zwolenniczką równouprawnienia i walki z dyskryminacją.

Anne Hathaway jest obecnie jednym z najbardziej uznanych i szanowanych aktorek Hollywood. Jej wszechstronność, inteligencja i talent aktorski sprawiają, że jest uważana za jedną z czołowych gwiazd współczesnego kina.

• Milczenie owiec (1991)
• Hannibal (2001)
• Okruchy dnia (1993)
• Thor (2011, 2013, 2017)
• Ojciec (2020)

Życiorys:

Anthony Hopkins urodził się 31 grudnia 1937 roku w Port Talbot w Walii. Jego rodzice prowadzili piekarnię, a sam Hopkins od najmłodszych lat miał trudności w nauce, co sprawiło, że czuł się outsiderem. W dzieciństwie fascynował się muzyką i sztuką, jednak to aktorstwo stało się jego pasją. W wieku 15 lat spotkał Richarda Burtona, który zainspirował go do podjęcia kariery aktorskiej.

Hopkins rozpoczął naukę w Royal Welsh College of Music & Drama, a następnie studiował w prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art (RADA) w Londynie. W 1965 roku dołączył do Royal National Theatre pod przewodnictwem Laurence’a Oliviera, co otworzyło mu drogę do wielkiej kariery. Jego talent dostrzeżono szybko, a on sam zaczął otrzymywać coraz większe role.

Jego przełomem filmowym była rola w „Lew w zimie” (1968), gdzie zagrał u boku Petera O’Toole’a i Katharine Hepburn. W latach 70. i 80. pojawił się w wielu produkcjach, ale to lata 90. przyniosły mu największy sukces – w 1991 roku zagrał dr. Hannibala Lectera w „Milczeniu owiec”, co zapewniło mu Oscara dla najlepszego aktora. Jego występ, choć trwał na ekranie zaledwie 16 minut, stał się ikoniczny i do dziś jest uznawany za jeden z najlepszych w historii kina.

W kolejnych latach Hopkins kontynuował karierę, występując w takich filmach jak „Okruchy dnia” (1993), „Legendy jesieni” (1994), „Nixon” (1995) oraz kontynuacjach „Milczenia owiec” – „Hannibal” (2001) i „Czerwony smok” (2002). W późniejszych latach zagrał także w serii „Thor” jako Odin, a w 2020 roku w „Ojcu”, za co zdobył drugiego Oscara.

Poza aktorstwem, Hopkins jest także utalentowanym pianistą i kompozytorem. W 1993 roku otrzymał tytuł szlachecki od królowej Elżbiety II za zasługi dla sztuki. Przez lata zmagał się z alkoholizmem, jednak od lat 70. pozostaje abstynentem.

W życiu prywatnym był trzykrotnie żonaty. Od 2003 roku jego żoną jest Stella Arroyave. Pomimo wieku, Hopkins nadal aktywnie pracuje w przemyśle filmowym i pozostaje jedną z najbardziej szanowanych postaci w historii kina.

• Desperado (1995)
• Maska Zorro (1998)
• Pani w podróży (1999)
• Shrek (2001-2010)
• La Piel que Habito (2011)

Życiorys:

Antonio Banderas urodził się 10 sierpnia 1960 roku w Málaga, Hiszpania. Wychował się w rodzinie o skromnych dochodach, jednak już od młodości wykazywał talent do sztuki. Początkowo interesował się grą w piłkę nożną, ale wkrótce odkrył swoją pasję do aktorstwa, co skłoniło go do nauki w szkole teatralnej w Maladze.

Po przeprowadzce do Madrytu w latach 80. Banderas rozpoczął karierę na scenach teatralnych i telewizyjnych. Jego pierwsze kroki w kinie stawiały się w filmach reżyserowanych przez Pedro Almodóvara, z którym Banderas nawiązał długotrwałą współpracę. Jego pierwsza wielka rola to postać w filmie „Labirynt namiętności” (1982), która pozwoliła mu zdobyć uznanie w kraju.

Międzynarodową sławę zdobył dzięki współpracy z Almodóvarem, szczególnie w filmach takich jak „Przykładna kobieta” (1988), „Kochanka” (1990) oraz „Zrywa się dzień” (1992). Jego wygląd, charyzma i umiejętność wcielania się w różnorodne postacie szybko przyciągnęły uwagę Hollywood.

Banderas stał się gwiazdą światowego kina dzięki roli w filmie „Desperado” (1995), w reżyserii Roberta Rodrigueza, który okazał się ogromnym sukcesem i na stałe wpisał go w hollywoodzki krajobraz. W 1998 roku wystąpił w jednym z najpopularniejszych filmów przygodowych lat 90., „Maska Zorro”, który przyniósł mu jeszcze większą popularność na całym świecie. Jego kariera rozwijała się w kierunku zarówno filmów akcji, jak i komedii, z ról w takich filmach jak „Shrek” (2001), gdzie użyczył głosu postaci Puss in Boots.

W ostatnich latach Banderas kontynuował swoją karierę zarówno w filmach hiszpańskich, jak i międzynarodowych, biorąc udział w projektach takich jak „La Piel que Habito” (2011), który zyskał uznanie krytyków. Jego występ w tym filmie przyniósł mu nominację do Złotej Palmy na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Banderas jest również aktywnym producentem filmowym, a jego pasja do sztuki nie ogranicza się jedynie do aktorstwa. W 2019 roku, za rolę w filmie „Ból i blask” (2019) w reżyserii Pedro Almodóvara, zdobył Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes i nominację do Oscara.

Poza karierą zawodową Banderas jest również uznawany za ikonę mody i stylu życia, a jego życie prywatne, w tym małżeństwo z aktorką Melanie Griffith, było szeroko komentowane przez media. Jego życie zawodowe i osobiste pozostaje źródłem inspiracji, a jego kariera i sukcesy wciąż są przykładem wytrwałości i talentu.

• Wiedźma (2015)
• Peaky Blinders (2016–2019)
• Lady’s Gambit (2020)
• Split (2016)

Życiorys:

Anya Taylor-Joy urodziła się 16 kwietnia 1996 roku w Miami, Floryda, w rodzinie o międzynarodowym pochodzeniu. Jej matka jest Angielką, a ojciec Argentyńczykiem, co daje jej unikalną mieszankę kulturową. W dzieciństwie przeprowadziła się z rodziną do Londynu, gdzie wychowywała się i rozpoczęła swoją karierę w modelingu i aktorstwie. Jako nastolatka zafascynowała się grą na scenie, co skierowało ją ku karierze aktorskiej.

Anya zaczęła swoją karierę aktorską w 2014 roku, kiedy to pojawiła się w filmie „The Witch” (Wiedźma) w reżyserii Roberta Eggersa. Jej rola młodej kobiety, która zmaga się z nadprzyrodzonymi siłami, przyniosła jej międzynarodowe uznanie i pokazała jej potencjał w gatunku horroru. Film zdobył wiele nagród i nominacji, a Taylor-Joy została okrzyknięta jednym z najbardziej obiecujących młodych talentów.

W 2016 roku zagrała w „Split” M. Nighta Shyamalana, gdzie wcieliła się w postać Casey Cooke, jednej z ofiar psychopatycznego bohatera granego przez Jamesa McAvoya. Film okazał się dużym sukcesem kasowym, a Taylor-Joy jeszcze bardziej umocniła swoją pozycję w Hollywood. Dzięki tej roli zdobyła nominację do wielu prestiżowych nagród, w tym do Złotego Globu.

Anya zyskała także ogromną popularność dzięki roli w serialu „Peaky Blinders”, gdzie zagrała matkę głównego bohatera, postać o silnym charakterze, która była istotnym elementem fabuły. Jej występy w tym serialu były bardzo cenione przez krytyków.

W 2020 roku Taylor-Joy wystąpiła w przełomowej roli Beth Harmon w serialu Netflix „Lady’s Gambit” (Gambit królowej). Jej kreacja utalentowanej szachistki zdobyła szerokie uznanie, a sama aktorka została nagrodzona Złotym Globem oraz nominacjami do Emmy. Serial okazał się wielkim hitem, a postać Beth Harmon stała się symbolem niezależności i siły kobiecej postaci w telewizji.

Anya Taylor-Joy stała się jedną z najbardziej poszukiwanych młodych aktorek w Hollywood, regularnie pojawiając się w filmach, które łączą różnorodne gatunki – od dramatu, przez thriller, po fantastykę. Jej talent, charakterystyczna uroda i zdolność do pracy w różnych konwencjach sprawiają, że jej przyszłość w przemyśle filmowym wydaje się niezwykle obiecująca.

Poza karierą aktorską, Anya angażuje się także w działalność charytatywną i społeczną, promując inicjatywy na rzecz równości i sprawiedliwości społecznej. Choć młoda, już zdobyła serca fanów na całym świecie i nieustannie rozwija swój warsztat aktorski.

• Conan Barbarzyńca (1982)
• Terminator (1984)
• Predator (1987)
• Terminator 2: Dzień sądu (1991)
• True Lies (1994)
• Komando (1985)

Życiorys:

Arnold Schwarzenegger urodził się 30 lipca 1947 roku w Thal, w Austrii. Jego wczesne życie było dość trudne, wychowywał się w rodzinie o skromnych dochodach. Już od najmłodszych lat był zainteresowany sportem, szczególnie kulturystyką, co szybko stało się jego pasją. W wieku 18 lat przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował swoją karierę jako kulturysta. Schwarzenegger szybko stał się jednym z najlepszych kulturystów na świecie, zdobywając siedmiokrotnie tytuł Mr. Olympia. Jego imponująca muskulatura i charyzma przyniosły mu sławę i otworzyły drzwi do kariery aktorskiej.

W 1970 roku Schwarzenegger zadebiutował w filmie, ale to jego rola w „Conanie Barbarzyńcy” (1982) stała się przełomowa. Jego twardy wizerunek oraz potężna sylwetka szybko przyciągnęły uwagę Hollywood. Jednak to „Terminator” (1984) Jamesa Camerona zapewnił mu status gwiazdy międzynarodowego kina. Rola nieśmiertelnego robota, który przybywa z przyszłości, stała się jednym z najbardziej ikonicznych filmowych obrazów w historii kina, a sama postać Terminatora stała się symbolem popkultury.

Schwarzenegger był jednym z najpopularniejszych aktorów lat 80. i 90. XX wieku, występując w takich filmach jak „Predator” (1987), „Commando” (1985), „Total Recall” (1990), „True Lies” (1994) i „Terminator 2: Judgment Day” (1991), który uznawany jest za jedno z najlepszych osiągnięć kinematograficznych. Rola w „Terminatorze 2” umocniła jego status gwiazdy akcji, a jego postać stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych na świecie.

Po sukcesach w kinie akcji, Schwarzenegger postanowił spróbować swoich sił w polityce. W 2003 roku został wybrany na gubernatora stanu Kalifornia, pełniąc tę funkcję przez dwie kadencje do 2011 roku. Jego kadencja charakteryzowała się działaniami na rzecz ochrony środowiska i modernizacji infrastruktury, choć także spotkała się z krytyką w związku z problemami budżetowymi i reformami fiskalnymi.

Po zakończeniu kariery politycznej, Schwarzenegger powrócił do filmu, występując w kolejnych częściach „Terminatora” i innych produkcjach. Jego powroty do klasycznych ról, jak w „The Expendables 2” (2012) i „Terminator: Genisys” (2015), cieszyły się dużym zainteresowaniem fanów. Choć jego kariera filmowa uległa pewnemu spadkowi, Arnold pozostaje jednym z najbardziej znanych i szanowanych aktorów na świecie.

Schwarzenegger jest także przedsiębiorcą, inwestorem i autorem książek motywacyjnych. Po zakończeniu kariery kulturystyki i polityki, pozostaje w świetle reflektorów, angażując się w różne inicjatywy społeczne, filmowe oraz charytatywne. Jest także znanym obrońcą środowiska i promuje zdrowy styl życia, co wciąż przekłada się na jego szeroką popularność.

• Śniadanie u Tiffany’ego (1961)
• Rzymskie wakacje (1953)
• My Fair Lady (1964)
• Weronika Voss (1982)

Życiorys:

Audrey Hepburn urodziła się 4 maja 1929 roku w Brukseli, Belgia, jako córka angielskiej arystokratki i belgijskiego bankiera. Jej dzieciństwo zostało naznaczone trudnościami, gdy w czasie II wojny światowej jej rodzina mieszkała w Holandii, gdzie przez pewien czas była zmuszona do życia w okupowanej przez Niemców Europie. Mimo trudnych doświadczeń wojennych, Hepburn od wczesnego wieku wykazywała pasję do tańca, co skłoniło ją do nauki baletu w Londynie i Brukseli.

Po zakończeniu wojny Hepburn postanowiła zająć się karierą aktorską. Jej debiut na dużym ekranie miał miejsce w 1951 roku, ale dopiero w 1953 roku, po roli w filmie „Rzymskie wakacje” (1953), zdobyła międzynarodową sławę. W tej produkcji wcieliła się w rolę księżniczki, która ucieka z dworu, by przeżyć dzień pełen przygód w Rzymie. Za tę rolę Hepburn otrzymała Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową, co otworzyło jej drzwi do kariery w Hollywood.

W ciągu następnych lat Audrey Hepburn stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych i eleganckich aktorek w historii kina. W 1961 roku zagrała w kultowym filmie „Śniadanie u Tiffany’ego”, gdzie jej rola Holly Golightly stała się symbolem stylu, klasy i wdzięku. Hepburn zyskała reputację nie tylko jako aktorka, ale również jako ikona mody i elegancji.

Oprócz sukcesów filmowych, Hepburn była również zaangażowana w działalność humanitarną. Po zakończeniu kariery aktorskiej w latach 80., poświęciła się pracy na rzecz UNICEF, organizacji charytatywnej, której była specjalnym wysłannikiem. Zajmowała się szczególnie dziećmi w krajach rozwijających się i miała ogromny wpływ na działania organizacji. Hepburn spędziła ostatnie lata życia, podróżując po świecie w celu pomocy najmłodszym, aż do swojej śmierci w 1993 roku.

Jej życie osobiste było równie barwne jak kariera filmowa. Audrey była dwukrotnie zamężna, z Mel Ferrerem (1954–1968) i Andrea Dottim (1969–1982). Miała dwóch synów: Seana Ferrera i Luca Dottiego. Mimo zakończenia kariery filmowej, jej imię i styl na zawsze pozostaną w pamięci. Audrey Hepburn została zapamiętana nie tylko jako jedna z najpiękniejszych kobiet świata, ale także jako ikona kultury, która poświęciła się pomaganiu innym.

• Podwójne ubezpieczenie (1944)
• Ball of Fire (1941)
• Stella Dallas (1937)
• Gildersleeve’s Bad Day (1943)
• The Big Valley (1965–1969) – serial

Życiorys:

Barbara Stanwyck, właściwie Ruby Catherine Stevens, urodziła się 16 lipca 1907 roku w Brooklynie, Nowy Jork. Jej dzieciństwo było naznaczone tragedią – w wieku czterech lat straciła matkę, a dwa lata później jej ojciec opuścił rodzinę, wyjeżdżając na budowę Kanału Panamskiego i nigdy nie wracając. Osierocona Ruby była wychowywana przez starszą siostrę, jednak szybko musiała zacząć radzić sobie sama, pracując jako telefonistka i ekspedientka w domu towarowym.

Zafascynowana sceną, w wieku 16 lat dołączyła do zespołu tanecznego w Ziegfeld Follies, gdzie zdobywała pierwsze doświadczenia sceniczne. Wkrótce zainteresował się nią teatr Broadwayowski, co doprowadziło do zmiany nazwiska na Barbara Stanwyck. W 1927 roku zadebiutowała w filmie niemym „Broadway Nights”, a już w latach 30. stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek Hollywood.

Jej przełomową rolą była postać Stelli Dallas w dramacie „Stella Dallas” (1937), za którą otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. W latach 40. Stanwyck osiągnęła szczyt kariery, występując w filmach noir i dramatach, takich jak „Podwójne ubezpieczenie” (1944), gdzie wcieliła się w femme fatale Phyllis Dietrichson. Film ten ugruntował jej pozycję jako jednej z najwybitniejszych aktorek swojego pokolenia.

Stanwyck z powodzeniem łączyła dramat z komedią – znakomitym przykładem był film „Ball of Fire” (1941), gdzie zagrała u boku Gary’ego Coopera. W latach 50. zaczęła występować w westernach, a później przeniosła się do telewizji, gdzie największy sukces odniósł jej serial „The Big Valley” (1965–1969).

Mimo swojej kariery aktorka nie miała łatwego życia osobistego. Była dwukrotnie zamężna – jej pierwsze małżeństwo z Frankiem Fayem zakończyło się rozwodem, a drugie, z Robertem Taylorem, również nie przetrwało próby czasu. Stanwyck nigdy nie miała biologicznych dzieci, choć adoptowała syna, Anthony’ego Diona Fay’a, z którym później zerwała kontakt.

Pod koniec życia Barbara Stanwyck skupiła się na pracy telewizyjnej, zdobywając nagrody Emmy za swoje występy. W 1982 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości. Zmarła 20 stycznia 1990 roku na skutek niewydolności serca i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, pozostając jedną z najwybitniejszych aktorek w historii kina.

• Buntownik z wyboru (1997)
• Armageddon (1998)
• Operacja Argo (2012)
• Miasto złodziei (2010)
• Batman v Superman: Świt sprawiedliwości (2016)

Życiorys:

Benjamin Géza Affleck-Boldt urodził się 15 sierpnia 1972 roku w Berkeley w Kalifornii, ale dorastał w Cambridge w stanie Massachusetts. Już jako dziecko zaczął grać w reklamach i telewizji, co otworzyło mu drzwi do świata filmu.

Przełom w jego karierze nastąpił w 1997 roku, gdy razem z przyjacielem Mattem Damonem napisał scenariusz do filmu „Buntownik z wyboru”. Film zdobył Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny, a Affleck i Damon stali się gwiazdami Hollywood. Po sukcesie Affleck występował w dużych produkcjach, takich jak „Armageddon” (1998), „Pearl Harbor” (2001) czy „Daredevil” (2003).

Mimo sukcesów aktorskich, jego kariera miała wzloty i upadki. W latach 2000-2005 media bardziej interesowały się jego życiem prywatnym, zwłaszcza związkiem z Jennifer Lopez. Po ich rozstaniu Affleck skupił się na reżyserii i produkcji filmowej, co odmieniło jego wizerunek w branży.

Jego film „Gdzie jesteś, Amando?” (2007) zyskał uznanie krytyków, a kolejne produkcje – „Miasto złodziei” (2010) i „Operacja Argo” (2012) – ugruntowały jego pozycję jako reżysera. „Operacja Argo” zdobyła Oscara za najlepszy film, a Affleck otrzymał Złoty Glob za reżyserię.

W 2016 roku dołączył do uniwersum DC, wcielając się w rolę Batmana. Choć jego interpretacja spotkała się z mieszanym odbiorem, powrócił do roli w kolejnych filmach, takich jak „Liga Sprawiedliwości” (2017, 2021). W kolejnych latach skupił się na bardziej osobistych projektach, takich jak „Droga powrotna” (2020).

Jego życie prywatne było często tematem tabloidów – był żonaty z Jennifer Garner, z którą ma troje dzieci. W 2022 roku ponownie ożenił się z Jennifer Lopez, co wzbudziło ogromne zainteresowanie fanów i mediów.

Ben Affleck to jedna z najważniejszych postaci współczesnego Hollywood – aktor, reżyser i scenarzysta, który nie tylko odniósł sukces jako gwiazda filmowa, ale także jako ceniony twórca filmowy.

• Sherlock (2010–2017)
• Gra tajemnic (2014)
• Doktor Strange (2016)
• Psie pazury (2021)

Życiorys:

Benedict Timothy Carlton Cumberbatch urodził się 19 lipca 1976 roku w Londynie, w rodzinie aktorskiej. Jego rodzice, Timothy Carlton i Wanda Ventham, byli znanymi brytyjskimi aktorami, co sprawiło, że od najmłodszych lat miał styczność ze sceną. Uczył się w prestiżowej szkole Harrow, gdzie po raz pierwszy zainteresował się teatrem. Jego talent aktorski został dostrzeżony już w młodym wieku, a pierwsze występy na scenie dały mu solidne podstawy do kariery.

Po ukończeniu szkoły Cumberbatch studiował dramat na Uniwersytecie w Manchesterze, a następnie kontynuował naukę w London Academy of Music and Dramatic Art (LAMDA). Jego kariera zaczęła nabierać tempa w latach 2000., kiedy to zaczął regularnie pojawiać się w brytyjskich produkcjach telewizyjnych, filmowych i teatralnych. Szczególną popularność zdobył dzięki występom w sztukach Szekspira oraz w produkcjach takich jak „Hawking” (2004), gdzie wcielił się w rolę słynnego fizyka Stephena Hawkinga.

Przełomem w jego karierze stał się serial „Sherlock” (2010), w którym wcielił się w tytułową rolę Sherlocka Holmesa. Jego interpretacja słynnego detektywa, inteligentnego, ale zarazem ekscentrycznego i emocjonalnie zdystansowanego, zyskała ogromne uznanie na całym świecie. Serial stał się hitem, a Cumberbatch zdobył liczne nagrody i nominacje, w tym do nagrody Emmy.

Po sukcesie „Sherlocka” jego kariera nabrała rozpędu również w Hollywood. W 2013 roku zagrał głównego antagonistę, Johna Harrisona (Khana), w filmie „W ciemność. Star Trek”. Kolejnym przełomowym momentem w jego karierze była rola Alana Turinga w filmie „Gra tajemnic” (2014), za którą otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora. Jego kreacja genialnego matematyka, który złamał kod Enigmy podczas II wojny światowej, została doceniona zarówno przez krytyków, jak i widzów.

W 2016 roku dołączył do Marvel Cinematic Universe, wcielając się w postać Doktora Strange’a. Film okazał się wielkim sukcesem, a Cumberbatch ponownie wcielił się w tę rolę w takich produkcjach jak „Avengers: Wojna bez granic” (2018), „Avengers: Koniec gry” (2019) oraz „Doktor Strange w multiwersum obłędu” (2022). Jego kreacja aroganckiego, ale charyzmatycznego neurochirurga, który staje się mistrzem mistycznych sztuk, stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych ról w jego karierze.

Cumberbatch nie ograniczał się tylko do filmów akcji. W 2021 roku wystąpił w psychologicznym dramacie „Psie pazury”, gdzie wcielił się w rolę surowego, pełnego wewnętrznych konfliktów ranczera. Za swoją kreację otrzymał kolejną nominację do Oscara, a film zdobył uznanie na wielu festiwalach filmowych.

Oprócz kariery aktorskiej Cumberbatch angażuje się w działalność charytatywną i społeczną. Jest ambasadorem organizacji Save the Children, aktywnie wspiera prawa uchodźców oraz promuje edukację. W 2015 roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi dla teatru i charytatywnej działalności.

W życiu prywatnym Benedict Cumberbatch w 2015 roku poślubił reżyserkę teatralną Sophie Hunter. Para ma troje dzieci i stara się unikać nadmiernego rozgłosu medialnego, skupiając się na rodzinie i pracy. Aktor jest znany ze swojej pasji do literatury i sztuki, często bierze udział w projektach teatralnych oraz nagraniach audiobooków, w tym klasycznych dzieł literatury brytyjskiej.

Benedict Cumberbatch ugruntował swoją pozycję jako jeden z najbardziej wszechstronnych aktorów swojego pokolenia. Jego unikalna prezencja ekranowa, głęboki głos oraz umiejętność wcielania się w złożone postacie sprawiają, że jest cenionym artystą zarówno w Europie, jak i w Hollywood.

• Traffic (2000)
• Sin City (2005)
• 21 Grams (2003)
• Guardians of the Galaxy (2014)

Życiorys:

Benicio del Toro urodził się w Portoryko w rodzinie prawniczej, jednak od najmłodszych lat interesował się sztuką filmową. W wieku 12 lat przeprowadził się do Pensylwanii, gdzie uczęszczał do szkoły średniej. Początkowo studiował ekonomię na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, ale porzucił naukę na rzecz aktorstwa. Został przyjęty do Stella Adler Conservatory of Acting w Los Angeles, gdzie doskonalił swoje umiejętności.

Jego kariera filmowa rozpoczęła się od niewielkich ról w latach 80., ale przełom nastąpił w 1995 roku, kiedy zagrał w kultowym filmie „Podejrzani”. Rola w „Traffic” (2000) przyniosła mu Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. Kolejne występy w „21 Grams” i „Sin City” umocniły jego pozycję w Hollywood. W 2014 roku dołączył do Marvel Cinematic Universe jako kolekcjoner Taneleer Tivan w „Guardians of the Galaxy”.

Del Toro jest znany z intensywnego stylu gry i głębokiego zaangażowania w role. Poza kinem angażuje się w działalność charytatywną, wspierając projekty na rzecz edukacji i ochrony środowiska.

• Wszystko o Ewie (1950)
• Jezioro Łez (1939)
• Of Mice and Men (1939)
• Przypływ nadziei (1962)

Życiorys:

Bette Davis urodziła się 5 kwietnia 1908 roku w Lowell, Massachusetts, jako córka zamożnej rodziny. Już od najmłodszych lat wykazywała ogromne zainteresowanie sztuką i aktorstwem, co doprowadziło ją do studiów na prestiżowej szkole teatralnej. W 1929 roku rozpoczęła swoją karierę w teatrze, a jej debiut filmowy miał miejsce w 1931 roku. Po początkowych nieudanych rolach, Bette zdobyła uznanie w Hollywood i stała się jedną z najważniejszych postaci w przemyśle filmowym.

W 1939 roku Bette Davis zdobyła ogromną popularność rolą w filmie „Jezioro Łez” (1939), który okazał się wielkim sukcesem. Jej aktorstwo charakteryzowało się niezwykłą intensywnością, emocjonalnością i zaangażowaniem, co sprawiło, że stała się jedną z najbardziej szanowanych aktorek swojego pokolenia. Jednak największym osiągnięciem w jej karierze okazała się rola w filmie „Wszystko o Ewie” (1950), za którą otrzymała swoją drugą nagrodę Oscara, a jej postać Margo Channing stała się jedną z najbardziej ikonicznych ról w historii kina.

Davis była również znana ze swojego trudnego charakteru i silnej osobowości, które czasami powodowały napięcia w jej relacjach zawodowych. Mimo to, jej talent do tworzenia niezapomnianych postaci filmowych pozostaje niezrównany. W ciągu swojej kariery zdobyła aż 10 nominacji do Oscara i dwie statuetki, stając się jednym z najbardziej utytułowanych aktorów w historii Amerykańskiej Akademii Filmowej.

Po zakończeniu kariery filmowej Davis próbowała swoich sił na scenie teatralnej i telewizyjnej. W latach 60. i 70. zagrała w kilku filmach telewizyjnych, a jej charakterystyczny głos i osobowość nadal przyciągały uwagę. Jej życie osobiste było pełne wzlotów i upadków, a jej małżeństwa nie były udane. Mimo tego Bette Davis była i pozostaje ikoną filmową, która na zawsze zapisała się w historii kina.

Znana z seriali:

• The Mary Tyler Moore Show (1973–1977)
• Złotka (The Golden Girls) (1985–1992)
• Boston Legal (2005–2008)
• Hot in Cleveland (2010–2015)

Życiorys:

Betty White urodziła się 17 stycznia 1922 roku w Oak Park w stanie Illinois, ale dorastała w Los Angeles. Była jedną z pierwszych kobiet zajmujących się produkcją telewizyjną i pionierką w branży rozrywkowej. Karierę rozpoczęła w latach 40., kiedy to pracowała w radiu, zanim stała się gwiazdą telewizji.

Przełomowym momentem w jej karierze był udział w programie „The Mary Tyler Moore Show” w latach 70., gdzie wcielała się w postać Sue Ann Nivens. Jednak największą popularność zdobyła w latach 80., grając Rose Nylund w kultowym serialu „Złotka” (The Golden Girls). Jej rola naiwnej, ale pełnej serca Rose przyniosła jej ogromne uznanie i liczne nagrody.

W późniejszych latach Betty kontynuowała swoją karierę, występując w takich produkcjach jak „Boston Legal” i „Hot in Cleveland”, gdzie w wieku 88 lat ponownie podbiła serca widzów. Stała się ikoną popkultury, często pojawiając się w mediach i prowadząc programy telewizyjne.

Znana była nie tylko ze swojego humoru i talentu aktorskiego, ale także z wielkiego zaangażowania w działalność charytatywną, szczególnie na rzecz praw zwierząt. Przez całe życie była oddaną obrończynią zwierząt, wspierając różne organizacje i schroniska.

Mimo podeszłego wieku, Betty White nie zwalniała tempa, pozostając aktywna w branży aż do swoich ostatnich lat. Zmarła 31 grudnia 2021 roku, na kilka tygodni przed swoimi setnymi urodzinami, pozostawiając po sobie ogromne dziedzictwo i niezatarte wspomnienia w sercach fanów na całym świecie.

• National Lampoon’s Vacation (1983)
• American History X (1998)
• The House of Yes (1997)
• Hair (1979)

Życiorys:

Beverly D’Angelo urodziła się 15 listopada 1951 roku w Columbus, Ohio, w rodzinie artystycznej. Jej ojciec był architektem, a matka była piosenkarką i aktorką. D’Angelo poczuła pasję do sztuki od najmłodszych lat, a po ukończeniu szkoły średniej przeniosła się do Nowego Jorku, aby kontynuować naukę w kierunku aktorstwa. Początkowo była aktywna na scenach teatralnych, a później zaczęła zdobywać pierwsze role filmowe i telewizyjne.

W 1979 roku Beverly D’Angelo zdobyła dużą popularność rolą w musicalu „Hair”, który był adaptacją słynnego musicalu na Broadwayu. Jej występ w tym filmie, w którym wcielała się w postać piosenkarki, pozwolił jej zdobyć szerokie uznanie i otworzył drzwi do kolejnych dużych ról.

Jednak prawdziwy przełom w jej karierze nastąpił w 1983 roku, kiedy zagrała postać Ellen Griswold w kultowej serii komediowej „National Lampoon’s Vacation”. Jej rola w tym filmie, gdzie wcieliła się w matkę typowej amerykańskiej rodziny w podróży, stała się jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych występów. Kolejne części serii, takie jak „European Vacation” (1985) i „Christmas Vacation” (1989), jeszcze bardziej ugruntowały jej popularność.

W późniejszych latach D’Angelo zaczęła występować w bardziej dramatycznych produkcjach. W 1997 roku zagrała w „The House of Yes”, filmie, który zyskał status kultowego. Jej rola w tym psychologicznym dramacie była bardzo ceniona, a aktorka zyskała uznanie za swoją zdolność do odegrania postaci psychicznie skomplikowanej i pełnej tajemnic.

W 1998 roku Beverly D’Angelo pojawiła się w jednej z bardziej dramatycznych ról w filmie „American History X”, gdzie zagrała postać matki głównego bohatera. Chociaż jej rola była stosunkowo niewielka, to zyskała szerokie uznanie za swoje wystąpienie w tym jednym z najważniejszych filmów poruszających tematykę rasizmu i przemocy.

Oprócz swoich ról filmowych D’Angelo występowała również w telewizji, biorąc udział w różnych produkcjach. Jej talent i wszechstronność pozwoliły jej na zróżnicowanie kariery, od ról komediowych po dramatyczne. D’Angelo przez lata była ceniona za swoją zdolność do wcielania się w różnorodne postacie i adaptowania się do różnych gatunków filmowych.

Pomimo że D’Angelo nie jest tak często w świetle reflektorów jak niektóre inne gwiazdy, jej wkład w przemysł filmowy i telewizyjny jest niezaprzeczalny. Jest jedną z tych aktorek, które zyskały szacunek zarówno krytyków, jak i widzów, dzięki swojej pracy w takich produkcjach, jak „National Lampoon’s Vacation” i „American History X”.

Znany z ról:

• Pogromcy duchów (1984)
• Dzień świstaka (1993)
• Między słowami (2003)
• Grand Budapest Hotel (2014)

Życiorys:

Bill Murray, urodzony 21 września 1950 roku w Evanston, Illinois, jest jednym z najbardziej charakterystycznych i cenionych aktorów komediowych Hollywood. Jego kariera rozpoczęła się w latach 70., kiedy dołączył do obsady programu „Saturday Night Live”, zdobywając ogromną popularność dzięki swojemu niepowtarzalnemu stylowi humoru.

Murray zdobył międzynarodową sławę dzięki roli w „Pogromcach duchów” (1984), gdzie wcielił się w postać dr. Petera Venkmana. Jego dowcipny i ironiczny sposób gry uczynił go jednym z najbardziej lubianych aktorów komediowych swojej generacji. W latach 90. odniósł kolejny wielki sukces dzięki kultowemu filmowi „Dzień świstaka” (1993), który do dziś cieszy się niesłabnącą popularnością.

Na przełomie wieków Murray zaczął angażować się w bardziej dramatyczne role, co zaowocowało nominacją do Oscara za jego wybitną kreację w „Między słowami” (2003) w reżyserii Sofii Coppoli. Od tego czasu współpracował z wieloma uznanymi reżyserami, w tym Wesem Andersonem, występując w takich filmach jak „Rushmore” (1998), „Podwodne życie ze Stevem Zissou” (2004) i „Grand Budapest Hotel” (2014).

Murray znany jest ze swojego nieprzewidywalnego charakteru i spontanicznego podejścia do życia. Wielokrotnie pojawiał się niespodziewanie na różnych wydarzeniach, co tylko zwiększyło jego legendarny status w popkulturze. W przeciwieństwie do wielu aktorów, nie posiada agenta i osobiście wybiera projekty, w których chce uczestniczyć.

Prywatnie Bill Murray jest ojcem sześciorga dzieci i znany jest ze swojej miłości do golfa oraz pasji do podróży. Pomimo licznych sukcesów, pozostaje osobą skromną i ceniącą sobie prywatność. Jego talent, charyzma i niezwykły dystans do siebie sprawiają, że jest jednym z najbardziej uwielbianych aktorów w historii kina.

• Blizny przeszłości (1996)
• Armageddon (1998)
• Człowiek, którego nie było (2001)
• Zły Mikołaj (2003)

Życiorys:

Billy Bob Thornton urodził się 4 sierpnia 1955 roku w Hot Springs w stanie Arkansas. Dorastał w trudnych warunkach i przez pewien czas pracował jako muzyk, zanim postanowił przeprowadzić się do Los Angeles i spróbować sił w aktorstwie.

Pierwsze lata jego kariery były pełne wyzwań – pracował jako kelner i statysta w filmach klasy B. Przełomem było napisanie scenariusza do „Blizn przeszłości” (1996), który również wyreżyserował i w którym zagrał główną rolę. Film zdobył Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany.

Thornton zdobył uznanie jako wszechstronny aktor, pojawiając się w filmach takich jak „Armageddon” (1998), „Człowiek, którego nie było” (2001) i „Zły Mikołaj” (2003). Jego styl aktorski łączy w sobie charyzmę i nieprzewidywalność.

Jego życie prywatne często było przedmiotem zainteresowania mediów, zwłaszcza małżeństwo z Angeliną Jolie. Po rozwodzie w 2003 roku skupił się na karierze filmowej i muzycznej. W 2014 roku ożenił się z Connie Angland.

• Going My Way (1944)
• The Bells of St. Mary’s (1945)
• Holiday Inn (1942)
• White Christmas (1954)
• High Society (1956)

Życiorys:

Bing Crosby, urodzony jako Harry Lillis Crosby Jr., przyszedł na świat 3 maja 1903 roku w Tacomie, w stanie Waszyngton. Dorastał w Spokane, gdzie od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie muzyką. Jego przydomek „Bing” wziął się z dzieciństwa i pozostał z nim na całe życie.

W latach 20. XX wieku rozpoczął karierę jako piosenkarz jazzowy, a wkrótce potem zyskał popularność dzięki zespołowi The Rhythm Boys. Jego ciepły, aksamitny głos i charakterystyczny styl śpiewania przyniosły mu ogromną sławę. W 1931 roku rozpoczął solową karierę muzyczną, nagrywając pierwsze hity.

Największym przełomem w jego karierze była piosenka „White Christmas”, którą po raz pierwszy zaśpiewał w filmie „Holiday Inn” (1942). Utwór stał się najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów, a jego wersja tej piosenki pozostaje do dziś ikoną świątecznej muzyki.

Crosby z powodzeniem łączył karierę muzyczną z aktorską. W 1944 roku zdobył Oscara za rolę w filmie „Going My Way”, w którym wcielił się w postać księdza Chucka O’Malleya. Jego występ w sequelu „The Bells of St. Mary’s” (1945) również spotkał się z ogromnym uznaniem.

W latach 50. i 60. kontynuował zarówno karierę filmową, jak i muzyczną. Wystąpił u boku Grace Kelly i Franka Sinatry w komedii muzycznej „High Society” (1956). Był także gospodarzem licznych programów radiowych i telewizyjnych, które cieszyły się ogromną popularnością.

Jego życie prywatne było pełne wzlotów i upadków. Pierwsza żona, Dixie Lee, zmarła na raka w 1952 roku, a ich czterej synowie często opowiadali o surowym wychowaniu, jakie im zafundował. W 1957 roku ożenił się ponownie z aktorką Kathryn Grant, z którą miał troje dzieci.

Bing Crosby był również zapalonym golfistą, a jego pasja do sportu ostatecznie doprowadziła do jego śmierci. 14 października 1977 roku zmarł na zawał serca w Madrycie, tuż po rozegraniu partii golfa.

Jego dziedzictwo wciąż pozostaje żywe – jako jeden z pierwszych wielkich croonerów, wprowadził do muzyki popularnej nowoczesny sposób interpretacji utworów, a jego piosenki do dziś rozbrzmiewają w domach na całym świecie, zwłaszcza w okresie świątecznym.

• The Cat and the Canary (1939)
• My Favorite Blonde (1942)
• Road to Morocco (1942)
• The Paleface (1948)
• Road to Bali (1952)

Życiorys:

Bob Hope urodził się jako Leslie Townes Hope 29 maja 1903 roku w Londynie. W 1908 roku jego rodzina wyemigrowała do USA i osiedliła się w Cleveland w stanie Ohio. Już jako nastolatek przejawiał talent do komedii, a w młodości próbował różnych zajęć, od boksu po pracę na scenie wodewilowej.

Jego kariera zaczęła nabierać rozpędu w latach 30., kiedy występował w radiu i na Broadwayu. W 1938 roku podpisał kontrakt z wytwórnią Paramount Pictures i zadebiutował w filmie „The Big Broadcast of 1938”. Popularność przyniosły mu filmy komediowe, w tym seria „Road to…” realizowana z Bingiem Crosbym i Dorothy Lamour.

Hope był jednym z najbardziej rozpoznawalnych komików XX wieku. Prowadził słynne ceremonie wręczenia Oscarów aż 19 razy, a jego występy dla amerykańskich żołnierzy podczas II wojny światowej oraz wojen w Korei i Wietnamie przyniosły mu ogromny szacunek. Przez dekady angażował się w działalność charytatywną.

Jego późniejsze lata upłynęły na działalności filantropijnej i okazjonalnych występach telewizyjnych. Zmarł w wieku 100 lat 27 lipca 2003 roku. Został pochowany na cmentarzu Mission San Fernando.

• Fight Club (1999)
• Przekrój przez życie (2008)
• Bękarty wojny (2009)
• Znajomi z pracy (2019)

Życiorys:

Brad Pitt urodził się 18 grudnia 1963 roku w Shawnee, Oklahoma. Jego rodzina była tradycyjnie religijna, a on sam od młodych lat wykazywał zainteresowanie sportem i sztukami wizualnymi. Po ukończeniu Uniwersytetu Missouri w 1986 roku, gdzie studiował dziennikarstwo i reklamę, postanowił wyjechać do Los Angeles, aby kontynuować karierę aktorską. Początkowo występował w telewizyjnych produkcjach, a jego debiut filmowy miał miejsce w 1989 roku w filmie „The Dark Side of the Sun”.

Przełomowym momentem w jego karierze była rola w filmie „Thelma i Louise” (1991), w którym zagrał mężczyznę, który przyciągnął uwagę kobiet, co uczyniło go jednym z najbardziej pożądanych mężczyzn Hollywood. Od tej pory Pitt stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów na świecie. Jego popularność wzrosła dzięki występom w filmach takich jak „Fight Club” (1999), „Przekrój przez życie” (2008) oraz „Bękarty wojny” (2009), za które zdobył liczne nagrody, w tym Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

Oprócz kariery aktorskiej, Pitt jest również producentem, a jego firma produkcyjna „Plan B Entertainment” była odpowiedzialna za produkcję wielu znanych filmów. Aktor nie unikał ról wyzwań, często angażując się w skomplikowane i głębokie postacie. W 2019 roku za rolę w filmie „Znajomi z pracy” otrzymał Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

W życiu osobistym Brad Pitt był w związku z Jennifer Aniston, z którą był małżonkiem przez pięć lat. Później związał się z Angeliną Jolie, z którą wziął ślub w 2014 roku. Para rozwiodła się w 2016 roku, a ich życie prywatne było szeroko komentowane przez media. Mimo publicznych trudności, Pitt pozostaje jednym z najbardziej szanowanych i wpływowych aktorów na świecie, a jego kariera nadal trwa.

Znany z filmów:

• Mumia (1999)
• George prosto z drzewa (1997)
• Podróż do wnętrza Ziemi (2008)
• Wieloryb (2022)

Życiorys:

Brendan Fraser urodził się 3 grudnia 1968 roku w Indianapolis, w stanie Indiana, jako syn kanadyjskich rodziców. W młodości często podróżował, wychowując się w różnych częściach świata, co pozwoliło mu nabrać szerokiej perspektywy kulturowej. Już w młodym wieku zainteresował się aktorstwem, a pierwsze doświadczenia sceniczne zdobył w szkole.

Po ukończeniu studiów na Cornish College of the Arts w Seattle, Fraser rozpoczął swoją aktorską karierę na początku lat 90. Szybko zwrócił uwagę krytyków i publiczności rolą w filmie „Encino Man” (1992). Jego przełom nastąpił jednak w 1997 roku, kiedy zagrał główną rolę w komedii „George prosto z drzewa”. Film stał się hitem i uczynił go gwiazdą.

Prawdziwy sukces przyniosła mu jednak rola Ricka O’Connella w filmie „Mumia” (1999) oraz jego kontynuacjach. Seria okazała się wielkim przebojem kasowym i zapewniła mu miejsce w panteonie gwiazd kina przygodowego. W kolejnych latach Fraser grał w różnorodnych produkcjach, takich jak „Podróż do wnętrza Ziemi” (2008) czy „Crash: Miasto gniewu” (2004), który zdobył Oscara dla najlepszego filmu.

W drugiej dekadzie XXI wieku Fraser zniknął z głównego nurtu Hollywood, co było spowodowane zarówno problemami zdrowotnymi, jak i osobistymi, w tym rozwodem oraz problemami finansowymi. Po latach przerwy wrócił na ekrany w wielkim stylu, występując w filmie „Wieloryb” (2022) w reżyserii Darrena Aronofsky’ego. Jego poruszająca rola przyniosła mu ogromne uznanie i Oscara dla najlepszego aktora.

Dzięki swojej autentyczności i pokorze Fraser stał się jedną z najbardziej lubianych postaci w Hollywood. Jego triumfalny powrót do kina spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem zarówno ze strony fanów, jak i krytyków. Dziś kontynuuje swoją karierę, wybierając różnorodne projekty i pokazując, że prawdziwy talent nigdy nie przemija.

• Braveheart. Waleczne serce (1995)
• Gangsterzy Nowego Jorku (2002)
• Harry Potter i Czara Ognia (2005)
• Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj (2008)
• Duchy Inisherin (2022)

Życiorys:

Brendan Gleeson urodził się 29 marca 1955 roku w Dublinie w Irlandii. Jako dziecko pasjonował się literaturą i teatrem, jednak zanim rozpoczął karierę aktorską, przez kilkanaście lat pracował jako nauczyciel angielskiego i języka irlandzkiego. Dopiero po czterdziestce postanowił całkowicie poświęcić się aktorstwu.

Jego pierwsze występy odbywały się w teatrze, a filmowy debiut zaliczył w 1989 roku. Przełomem w jego karierze była rola w „Braveheart. Waleczne serce” (1995), gdzie zagrał Hamisha, lojalnego przyjaciela Williama Wallace’a. Film odniósł ogromny sukces, a Gleeson zwrócił na siebie uwagę hollywoodzkich reżyserów.

W kolejnych latach wcielał się w różnorodne postacie, od historycznych bohaterów po czarne charaktery. Zagrał m.in. w „Gangsterach Nowego Jorku” (2002) Martina Scorsese oraz w „Królestwie niebieskim” (2005) Ridleya Scotta. Międzynarodową rozpoznawalność przyniosła mu rola Alastora „Szalonookiego” Moody’ego w serii „Harry Potter” (2005-2010), gdzie idealnie oddał ekscentrycznego i twardego aurora.

W 2008 roku odniósł wielki sukces jako główny bohater czarnej komedii „Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj” u boku Colina Farrella. Film stał się kultowy, a jego rola została uznana za jedną z najlepszych w karierze. W kolejnych latach wystąpił w takich produkcjach jak „Calvary” (2014), „Brooklyn” (2015) czy „Paddington 2” (2017).

W 2022 roku ponownie współpracował z Colinem Farrellem w filmie „Duchy Inisherin”, który przyniósł mu nominację do Oscara. Jego charyzma, talent i umiejętność wcielania się w różnorodne role czynią go jednym z najwybitniejszych irlandzkich aktorów współczesnego kina.

Znany z ról:

• Manhunter (1986)
• Braveheart. Waleczne Serce (1995)
• Z tożsamością Bourne’a (2002)
• Sukcesja (2018–2023)

Życiorys:

Brian Cox urodził się 1 czerwca 1946 roku w Dundee, w Szkocji. Dorastał w rodzinie robotniczej, a jego dzieciństwo było pełne wyzwań, zwłaszcza po śmierci ojca, gdy miał osiem lat. Jako nastolatek zafascynował się teatrem i dołączył do Dundee Repertory Theatre, co otworzyło mu drogę do kariery aktorskiej.

Cox rozpoczął swoją profesjonalną karierę w latach 60., zdobywając uznanie na scenie teatralnej. Przez lata pracował z prestiżowymi instytucjami, takimi jak Royal Shakespeare Company i National Theatre w Londynie. Na dużym ekranie zadebiutował w latach 70., jednak przełom w jego karierze nastąpił w 1986 roku, kiedy wcielił się w postać Hannibala Lectera w filmie „Manhunter”.

W kolejnych latach Cox umocnił swoją pozycję jako aktor charakterystyczny, pojawiając się w takich produkcjach jak „Braveheart” (1995), „Z tożsamością Bourne’a” (2002) oraz „X-Men 2” (2003). Jego wszechstronność pozwoliła mu odnosić sukcesy zarówno w kinie, jak i telewizji. Największą sławę przyniosła mu rola Logana Roy’a w serialu HBO „Sukcesja” (2018–2023), za którą otrzymał Złoty Glob oraz nominacje do nagród Emmy.

Cox jest także uznanym aktorem głosowym, narratorem i autorem. Jego charakterystyczny, głęboki głos często wykorzystywany jest w produkcjach dokumentalnych i audiobookach. W 2021 roku wydał autobiografię „Putting the Rabbit in the Hat”, w której otwarcie opowiada o swojej karierze i życiu prywatnym.

Brian Cox jest uważany za jednego z najwybitniejszych szkockich aktorów. Jego kariera trwa nieprzerwanie od ponad pięciu dekad, a on sam pozostaje jedną z najbardziej szanowanych postaci w świecie filmu i teatru.

• Clerks (1994)
• Chasing Amy (1997)
• Dogma (1999)
• Clerks II (2006)

Życiorys:

Brian O’Halloran to amerykański aktor, który zdobył popularność dzięki swoim rolom w filmach Kevina Smitha. Urodził się 20 grudnia 1968 roku w Nowym Jorku. O’Halloran studiował teatr i sztukę performatywną, co otworzyło mu drzwi do kariery aktorskiej. Choć nie był od razu rozpoznawalny, jego talent szybko został dostrzegany w kręgach niezależnego kina.

W 1994 roku O’Halloran zadebiutował w kultowym filmie „Clerks”, który wyreżyserował Kevin Smith. Film ten, opowiadający o dwójce pracowników sklepu, stał się jednym z najważniejszych tytułów w historii kina niezależnego. O’Halloran wcielił się w postać Dantego Hicks’a, młodego mężczyzny, który stara się znaleźć sens w swoim życiu zawodowym i osobistym. „Clerks” stał się fenomenem kulturowym, a postać Dantego przyniosła O’Halloranowi szeroką rozpoznawalność.

Po sukcesie „Clerks” O’Halloran kontynuował współpracę z Kevinem Smithem, występując w kolejnych filmach reżysera. W 1997 roku zagrał w „Chasing Amy”, który również cieszył się dużym uznaniem, a w 1999 roku pojawił się w „Dogma”, jednym z najbardziej kontrowersyjnych i uznanych filmów Smitha. O’Halloran powrócił do swojej roli Dantego w „Clerks II” (2006), który również zyskał pozytywne recenzje.

Wraz z upływem lat O’Halloran nie tylko rozwijał karierę filmową, ale także pojawiał się w różnych produkcjach telewizyjnych oraz filmach niezależnych. Choć nie stał się gwiazdą Hollywood, jego lojalność wobec twórczości Kevina Smitha i niezależnych projektów pozwoliła mu utrzymać się na powierzchni przemysłu filmowego, który ceni go za talent i autentyczność.

Poza rolą Dantego, O’Halloran zagrał także w wielu filmach i serialach telewizyjnych. Jest uznawany za jednego z najważniejszych przedstawicieli kina niezależnego lat 90. i 2000. Jego charakterystyczna obecność na ekranie i umiejętność grania postaci z głęboką osobowością sprawiły, że zyskał szacunek zarówno wśród widzów, jak i krytyków filmowych.

Choć nie jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów Hollywood, Brian O’Halloran pozostaje ważną postacią w świecie kina niezależnego, a jego rola w „Clerks” i kolejnych produkcjach Smitha zapewniła mu miejsce w historii amerykańskiego kina.

• Room (2015)
• Captain Marvel (2019)
• 21 Jump Street (2012)
• The Glass Castle (2017)

Życiorys:

Brie Larson, właściwie Brianne Sidonie Desaulniers, urodziła się 1 października 1989 roku w Sacramento w Kalifornii. Już jako dziecko wykazywała zainteresowanie aktorstwem i w wieku sześciu lat została jedną z najmłodszych studentek przyjętych do American Conservatory Theater w San Francisco. Wkrótce potem przeprowadziła się z rodziną do Los Angeles, by rozwijać karierę aktorską.

Swoje pierwsze kroki w branży stawiała jako aktorka telewizyjna, występując w serialach takich jak „Raising Dad” (2001–2002). Próbowała także swoich sił w muzyce, wydając album „Finally Out of P.E.” (2005), jednak to aktorstwo okazało się jej prawdziwą pasją. Przełom w jej karierze nastąpił w 2013 roku, kiedy zagrała w dramacie „Short Term 12”, który został entuzjastycznie przyjęty przez krytyków i zwrócił uwagę na jej niezwykły talent.

Prawdziwą międzynarodową sławę przyniósł jej film „Room” (2015), w którym wcieliła się w kobietę uwięzioną przez porywacza i walczącą o życie swojego syna. Jej poruszająca rola została nagrodzona Oscarem dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, co otworzyło jej drzwi do największych hollywoodzkich produkcji.

W 2019 roku Larson dołączyła do Marvel Cinematic Universe jako Carol Danvers / Captain Marvel. Film „Captain Marvel” okazał się ogromnym sukcesem kasowym i uczynił ją jedną z najpopularniejszych aktorek swojego pokolenia. Wystąpiła również w „Avengers: Endgame” (2019), który stał się jednym z najbardziej dochodowych filmów wszech czasów.

Poza aktorstwem Larson angażuje się w działalność społeczną, walcząc o prawa kobiet i równość w przemyśle filmowym. Jest aktywną zwolenniczką ruchów wspierających kobiety w Hollywood i regularnie wykorzystuje swoją platformę do promowania równości płci oraz różnorodności.

Prywatnie Larson unika życia w blasku fleszy i koncentruje się na rozwijaniu swojej kariery zarówno jako aktorka, jak i reżyserka. W 2017 roku zadebiutowała jako reżyserka filmem „Unicorn Store”. Dzięki swojej determinacji, talentowi i wszechstronności, Brie Larson pozostaje jedną z najbardziej wpływowych i utalentowanych aktorek współczesnego Hollywood.

• I Bóg stworzył kobietę (1956)
• Prawda (1960)
• Viva Maria! (1965)
• Miłość swobodna (1969)
• Don Juan (1973)

Życiorys:

Brigitte Bardot urodziła się 28 września 1934 roku w Paryżu. Od dziecka przejawiała talent artystyczny – uczyła się baletu w prestiżowej szkole konserwatorium, zanim odkryła swoją pasję do aktorstwa.

W wieku 18 lat zadebiutowała na ekranie, ale prawdziwy przełom przyszedł w 1956 roku dzięki filmowi Rogera Vadima „I Bóg stworzył kobietę”. Obraz ten uczynił Bardot ikoną seksu i symbolem wyzwolonej kobiety, a jej status międzynarodowej gwiazdy został przypieczętowany.

W kolejnych latach Bardot wystąpiła w licznych produkcjach, które podkreślały jej niezwykłą urodę i charyzmę. Zagrała w „Prawdzie” (1960) u boku Michela Subora, co przyniosło jej uznanie krytyków. W 1965 roku wystąpiła w „Viva Maria!” u boku Jeanne Moreau, filmie, który odniósł międzynarodowy sukces.

Poza karierą filmową Bardot była również znaną piosenkarką – współpracowała m.in. ze słynnym Serge’em Gainsbourgiem. Ich utwór „Je t’aime… moi non plus” początkowo nagrany przez Bardot, stał się kontrowersyjny i ostatecznie został wydany w wersji z Jane Birkin.

W 1973 roku, u szczytu kariery, Bardot ogłosiła wycofanie się z aktorstwa i poświęciła się działalności na rzecz praw zwierząt. Założyła Fundację Brigitte Bardot, która walczy o ochronę zwierząt i sprzeciwia się ich wykorzystywaniu w przemyśle futrzarskim i hodowli.

Mimo kontrowersji, jakie wywoływały jej niektóre publiczne wypowiedzi, Bardot pozostaje ikoną francuskiej kinematografii i jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli popkultury XX wieku. Wciąż angażuje się w walkę o prawa zwierząt, a jej działalność jest szeroko komentowana.

• Wejście smoka (1973)
• Gra śmierci (1978, pośmiertnie)
• Smocza droga (1972)
• Jeet Kune Do (twórca)

Życiorys:

Bruce Lee, urodzony 27 listopada 1940 roku w San Francisco, w Stanach Zjednoczonych, był jednym z najbardziej wpływowych mistrzów sztuk walki i ikon kultury XX wieku. Jego rodzina przeniosła się do Hongkongu, gdy miał zaledwie trzy miesiące. Bruce wychowywał się w tej kulturowo bogatej metropolii, gdzie w młodym wieku zaczął interesować się sztukami walki.

Lee początkowo trenował tradycyjne chińskie sztuki walki, a później stał się twórcą własnego systemu walki – Jeet Kune Do, który łączył elementy różnych stylów i kładł duży nacisk na efektywność oraz szybkość. W 1958 roku wyjechał z Hongkongu do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował naukę sztuk walki, a także rozpoczął karierę w show-biznesie. Uczył walki, a jego styl przyciągnął uwagę wielu hollywoodzkich osobistości.

Bruce Lee zyskał międzynarodową sławę dzięki swoim występom w filmach akcji, które przełamały dotychczasowe schematy kina kung-fu. Jego debiut na dużym ekranie miał miejsce w 1971 roku w filmie „Smocza droga” (1972), a największym osiągnięciem stał się jego udział w kultowym filmie „Wejście smoka” (1973), który stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych filmów akcji w historii kina. Lee zaprezentował w nim nie tylko swoje niesamowite umiejętności, ale także charyzmę, która sprawiła, że stał się ikoną popkultury.

Bruce Lee był nie tylko aktorem, ale również reżyserem i choreografem walk. Jego styl walki, który wykorzystywał szybkość, precyzyjność i efektywność, zrewolucjonizował sposób przedstawiania walki na ekranie. Wprowadził do hollywoodzkich filmów kung-fu zupełnie nowy, bardziej realistyczny styl, który po dziś dzień wpływa na kino akcji.

Niestety, jego życie zostało przerwane tragicznie w 1973 roku, kiedy zmarł w wieku 32 lat w wyniku obrzęku mózgu, który był wynikiem reakcji na lek. Jego śmierć pozostaje do dziś jednym z największych tajemnic w historii kinematografii. Mimo krótkiego życia, Bruce Lee pozostawił po sobie ogromny wpływ na kino, sztuki walki i kulturę masową.

Dzięki swojemu unikalnemu stylowi, charyzmie i filozofii życia, Bruce Lee stał się nie tylko symbolem sztuk walki, ale również inspiracją dla wielu pokoleń ludzi na całym świecie. Jego dziedzictwo trwa do dziś, a jego filmy są nadal oglądane i doceniane na całym świecie. Lee nie tylko zmienił kino, ale również sposób, w jaki postrzegamy samodyscyplinę, siłę fizyczną i mentalną, oraz wytrwałość.

• Szklana pułapka (1988)
• Pulp Fiction (1994)
• Armageddon (1998)
• Szósty zmysł (1999)

Życiorys:

Bruce Willis urodził się 19 marca 1955 roku w Idar-Oberstein w Niemczech, gdzie jego ojciec służył jako amerykański żołnierz. Wkrótce po jego narodzinach rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, osiedlając się w New Jersey. Willis dorastał w skromnych warunkach, a jego dzieciństwo nie należało do najłatwiejszych. W młodości zmagał się z jąkaniem, co paradoksalnie skłoniło go do występów teatralnych, gdyż zauważył, że na scenie mówi płynnie.

Po ukończeniu szkoły średniej studiował aktorstwo na Montclair State University, ale porzucił studia, by przenieść się do Nowego Jorku i szukać pracy jako aktor. W pierwszych latach swojej kariery imał się różnych zajęć, pracując jako ochroniarz czy barman, jednocześnie uczęszczając na przesłuchania. W 1985 roku szczęście uśmiechnęło się do niego – zdobył główną rolę w popularnym serialu „Na wariackich papierach” u boku Cybill Shepherd, co otworzyło mu drzwi do Hollywood.

Przełomem w jego karierze była rola Johna McClane’a w filmie „Szklana pułapka” (1988), który stał się światowym hitem i uczynił Willisa jednym z największych aktorów kina akcji. Kolejne części serii umocniły jego status jako gwiazdy filmowej. W latach 90. Willis udowodnił swoją wszechstronność, grając w takich filmach jak „Pulp Fiction” (1994), „Armageddon” (1998) czy „Szósty zmysł” (1999), które odniosły ogromny sukces zarówno komercyjny, jak i artystyczny.

Willis miał również swoją przygodę z muzyką – wydał dwa albumy, a jego singiel „Respect Yourself” stał się hitem. Był także współwłaścicielem sieci restauracji Planet Hollywood, wspólnie z Arnoldem Schwarzeneggerem i Sylvestrem Stallone.

W życiu prywatnym Willis przez lata był związany z aktorką Demi Moore, z którą ma trzy córki. Po rozwodzie w 2000 roku pozostali w przyjacielskich relacjach. W 2009 roku poślubił Emmę Heming, z którą ma kolejne dwie córki.

Jego kariera trwała ponad cztery dekady, jednak w 2022 roku ogłosił zakończenie pracy aktorskiej z powodu problemów zdrowotnych. Zdiagnozowano u niego afazję, która znacząco wpłynęła na jego zdolność komunikacji i zapamiętywania tekstów. W kolejnych miesiącach ujawniono, że Willis cierpi na otępienie czołowo-skroniowe.

Mimo zakończenia kariery Bruce Willis pozostaje jedną z największych ikon kina akcji, a jego role w „Szklanej pułapce”, „Armageddonie” czy „Pulp Fiction” na zawsze zapisały się w historii kinematografii.

Znany z filmów i seriali:

• Breaking Bad (2008–2013)
• Malcolm w środku (2000–2006)
• Argo (2012)
• Godzilla (2014)

Życiorys:

Bryan Cranston urodził się 7 marca 1956 roku w Los Angeles w Kalifornii. Jego ojciec był aktorem i reżyserem, a matka gospodynią domową. W młodym wieku Cranston nie planował kariery aktorskiej, jednak po ukończeniu college’u zajął się teatrem.

Jego pierwsze kroki w branży rozrywkowej to występy w reklamach i epizodyczne role w serialach telewizyjnych. Przełom nastąpił, gdy w 2000 roku otrzymał rolę ekscentrycznego ojca, Hala, w sitcomie „Malcolm w środku”. Serial odniósł ogromny sukces, a Cranston zyskał uznanie za swoje komediowe umiejętności.

Prawdziwa rewolucja w jego karierze nastąpiła w 2008 roku, kiedy wcielił się w postać Waltera White’a w serialu „Breaking Bad”. Jego kreacja nauczyciela chemii, który staje się baronem narkotykowym, przyniosła mu międzynarodową sławę i cztery nagrody Emmy dla najlepszego aktora.

Po sukcesie „Breaking Bad”, Cranston kontynuował swoją karierę na dużym ekranie, pojawiając się w takich filmach jak „Argo” (2012), „Trumbo” (2015) i „Godzilla” (2014). Jego wszechstronność aktorska sprawiła, że jest uważany za jednego z najlepszych aktorów swojego pokolenia.

Poza aktorstwem Cranston jest również reżyserem, producentem i scenarzystą. Jest aktywny społecznie i angażuje się w różne inicjatywy charytatywne. Od 1989 roku jest żonaty z Robin Dearden, z którą ma córkę.

Bryan Cranston pozostaje jednym z najbardziej szanowanych aktorów w Hollywood, a jego wpływ na świat telewizji i kina jest niepodważalny.

Znana z ról w:

• Jurassic World (2015)
• Czarna lustro: Nosedive (2016)
• Służące (2011)
• Manderlay (2005)
• Rocketman (2019)

Życiorys:

Bryce Dallas Howard urodziła się 2 marca 1981 roku w Los Angeles w Kalifornii. Jest córką znanego reżysera Rona Howarda, co od najmłodszych lat otworzyło jej drzwi do świata filmu. Mimo rodzinnych koneksji, Bryce postanowiła samodzielnie zdobyć pozycję w Hollywood, ucząc się aktorstwa w prestiżowej Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim.

Zadebiutowała w filmie „Manderlay” (2005), jednak prawdziwy rozgłos przyniosła jej rola w „Lady in the Water” (2006) oraz w adaptacji „Spider-Man 3” (2007), gdzie wcieliła się w Gwen Stacy. Międzynarodową sławę zdobyła dzięki roli Claire Dearing w serii „Jurassic World”, stając się jedną z czołowych aktorek kina przygodowego.

Poza aktorstwem Bryce Dallas Howard zajmuje się także reżyserią. Wyreżyserowała kilka odcinków popularnych seriali, w tym „The Mandalorian”, zdobywając uznanie za swoje umiejętności reżyserskie.

Prywatnie Howard jest żoną aktora Setha Gabela, z którym ma dwoje dzieci. Aktywnie działa na rzecz równości płci w Hollywood i promuje kobiety w branży filmowej. Jej wszechstronny talent i charyzma sprawiają, że jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek swojego pokolenia.

• Stąd do wieczności (1953)
• Elmer Gantry (1960)
• Ptasznik z Alcatraz (1962)
• Lot Feniksa (1965)
• Atlantic City (1980)

Życiorys:

Burt Lancaster urodził się 2 listopada 1913 roku w Nowym Jorku. Wychował się w trudnych warunkach w dzielnicy East Harlem, gdzie od najmłodszych lat pasjonował się sportem i teatrem. Jego imponująca postura i sprawność fizyczna sprawiły, że w młodości pracował jako akrobata cyrkowy, zanim kontuzja zmusiła go do porzucenia tej kariery.

Podczas II wojny światowej służył w wojsku, a po zakończeniu działań wojennych trafił do teatru. W 1945 roku zadebiutował na Broadwayu, co otworzyło mu drogę do Hollywood. Już jego pierwszy film, „Zabójcy” (1946), przyniósł mu rozgłos i sprawił, że stał się jednym z najgorętszych nazwisk tamtych lat.

W latach 50. Lancaster był jedną z największych gwiazd kina. Wystąpił w wielu klasycznych filmach, takich jak „Stąd do wieczności” (1953), gdzie jego rola sierżanta Miltona Warden’a stała się ikoniczna. Scena pocałunku na plaży z Deborah Kerr przeszła do historii kina. Film zdobył Oscara dla najlepszego filmu, a Lancaster ugruntował swoją pozycję jako wszechstronny aktor.

W 1960 roku zdobył Oscara za rolę w „Elmer Gantry”, gdzie wcielił się w charyzmatycznego kaznodzieję. Jego niezwykła umiejętność wcielania się w różne role sprawiała, że bez trudu poruszał się między gatunkami – od dramatów, przez filmy przygodowe, aż po westerny i thrillery.

W latach 60. i 70. Lancaster nadal cieszył się ogromną popularnością. W „Ptaszniku z Alcatraz” (1962) zagrał skazańca, który staje się ekspertem od ptaków, co przyniosło mu kolejną nominację do Oscara. Wystąpił również w „Lot Feniksa” (1965) oraz w ambitnych produkcjach takich jak „1900” Bernardo Bertolucciego.

W późniejszych latach Burt Lancaster stopniowo wycofywał się z aktorstwa, choć nadal przyjmował znaczące role. W 1980 roku zachwycił widzów i krytyków w „Atlantic City”, za co otrzymał kolejną nominację do Oscara. Jego ostatnim dużym występem był film „Pole marzeń” (1989), w którym wcielił się w rolę tajemniczego lekarza.

Lancaster był nie tylko wybitnym aktorem, ale także zaangażowanym aktywistą politycznym. Wspierał ruchy na rzecz praw obywatelskich, a także otwarcie popierał Martina Luthera Kinga. Był również jednym z pierwszych aktorów Hollywood, którzy sprzeciwiali się czarnej liście senatora McCarthy’ego.

Zmarł 20 października 1994 roku w Los Angeles w wieku 80 lat. Jego śmierć była wielką stratą dla świata filmu, a jego dorobek do dziś inspiruje kolejne pokolenia aktorów.

Znany z filmów:

• Uwolnienie (1972)
• Mistrz kierownicy ucieka (1977)
• Najdłuższy jard (1974)
• Boogie Nights (1997)

Życiorys:

Burt Reynolds, właściwie Burton Leon Reynolds Jr., urodził się 11 lutego 1936 roku w Lansing w stanie Michigan. Jego rodzina przeniosła się na Florydę, gdzie spędził większość swojego dzieciństwa. Początkowo marzył o karierze futbolisty, jednak kontuzja przekreśliła jego sportowe plany i skierowała go w stronę aktorstwa.

Po ukończeniu studiów rozpoczął karierę aktorską w telewizji, zdobywając popularność dzięki rolom w serialach takich jak „Gunsmoke” i „Dan August”. Jego przełomem w kinie był film „Uwolnienie” (1972), który uczynił go jedną z największych gwiazd Hollywood lat 70.

Największą popularność przyniosły mu komediowe filmy akcji, takie jak „Mistrz kierownicy ucieka” oraz „Najdłuższy jard”. Reynolds stał się ikoną męskiego kina lat 70. i 80., znanym ze swojego charyzmatycznego uśmiechu, wąsów i poczucia humoru.

Mimo sukcesów na ekranie, jego kariera zaczęła spowalniać w latach 80., częściowo z powodu złych decyzji zawodowych oraz problemów zdrowotnych. W 1997 roku powrócił na szczyt dzięki roli w filmie „Boogie Nights”, za którą otrzymał nominację do Oscara.

Jego życie prywatne było burzliwe – był dwukrotnie żonaty i często trafiał na pierwsze strony gazet ze względu na swoje związki. Przez lata borykał się również z problemami finansowymi, ale do końca życia pozostał aktywny w przemyśle filmowym.

Burt Reynolds zmarł 6 września 2018 roku na zawał serca w wieku 82 lat. Pozostawił po sobie niezatarte dziedzictwo jako jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy Hollywood, a jego filmy do dziś cieszą się niesłabnącą popularnością.

Znana z filmów:

• Kobiety na skraju załamania nerwowego (1988)
• Powrót (2006)
• Volver (2006)
• Krwawe gody (2015)

Życiorys:

Carmen Maura urodziła się 15 września 1945 roku w Madrycie, w Hiszpanii. Początkowo studiowała literaturę i sztuki piękne, jednak szybko odkryła swoją pasję do aktorstwa. Karierę rozpoczęła w latach 60., grając w teatrze, a następnie w filmach niezależnych.

Przełom w jej karierze nastąpił w latach 80., kiedy zaczęła współpracować z Pedro Almodóvarem. Ich wspólne filmy, takie jak „Co zrobiłem, żeby zasłużyć na to?” i „Kobiety na skraju załamania nerwowego”, uczyniły ją jedną z najbardziej cenionych hiszpańskich aktorek.

Maura odgrywała różnorodne role, zarówno w filmach dramatycznych, jak i komediowych. W 2006 roku ponownie współpracowała z Almodóvarem w „Volver”, co przyniosło jej kolejne międzynarodowe uznanie.

Jej talent doceniono licznymi nagrodami, w tym kilkoma statuetkami Goya oraz wyróżnieniami na festiwalach filmowych. Aktorka kontynuuje swoją karierę, pojawiając się w europejskich i latynoamerykańskich produkcjach.

Carmen Maura jest ikoną hiszpańskiego kina i jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy hiszpańskiej kinematografii.

• Północ, północny zachód (1959)
• Arszenik i stare koronki (1944)
• Filadelfijska opowieść (1940)
• Przygoda na Marsie (1963)

Życiorys:

Cary Grant, urodzony jako Archibald Alexander Leach, dorastał w Bristolu w Anglii. Jego dzieciństwo było trudne – matka została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym, a ojciec okłamał go, mówiąc, że zmarła. Prawda wyszła na jaw dopiero wiele lat później.

Jako nastolatek dołączył do grupy cyrkowej, gdzie nauczył się akrobatyki i pantomimy, co pomogło mu rozwinąć niezwykłą sprawność fizyczną. W 1920 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczął karierę na Broadwayu. W 1932 roku podpisał kontrakt z wytwórnią Paramount Pictures i zmienił nazwisko na Cary Grant.

Szybko stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów złotej ery Hollywood. W latach 30. i 40. zyskał sławę dzięki rolom w komediach screwball, takich jak „Drapieżne maleństwo” (1938) z Katharine Hepburn oraz „Filadelfijska opowieść” (1940) u boku Jamesa Stewarta i Hepburn. Jego elegancja, poczucie humoru i nienaganny styl uczyniły go ikoną ekranu.

Grant współpracował z Alfredem Hitchcockiem przy takich klasykach jak „Podejrzenie” (1941), „Osławiona” (1946) i „Złodziej w hotelu” (1955), a w 1959 roku zagrał w jednym ze swoich najbardziej znanych filmów – „Północ, północny zachód”, gdzie wcielił się w rolę błędnie oskarżonego biznesmena ściganego przez tajne służby.

Mimo swojej popularności nigdy nie zdobył Oscara za rolę aktorską. Dopiero w 1970 roku przyznano mu honorowego Oscara za całokształt twórczości. W 1966 roku zakończył karierę aktorską i poświęcił się pracy biznesowej, pełniąc funkcję dyrektora w firmach takich jak Fabergé.

Jego życie osobiste było burzliwe. Ożenił się pięć razy, ale dopiero w ostatnim małżeństwie z Barbarą Harris znalazł prawdziwe szczęście. Miał jedną córkę, Jennifer Grant. Aktor był również znany ze swojego eksperymentowania z LSD, co według niego pomogło mu w odkrywaniu samego siebie.

Zmarł 29 listopada 1986 roku na udar mózgu w wieku 82 lat. Do dziś uważany jest za jedną z największych ikon kina, a jego styl i charyzma inspirują kolejne pokolenia aktorów.

• Władca Pierścieni (2001–2003)
• Carol (2015)
• Blue Jasmine (2013)
• Elizabeth (1998)

Życiorys:

Cate Blanchett urodziła się 14 maja 1969 roku w Melbourne, Australia. W młodości rozwijała swoje zainteresowania teatralne i po ukończeniu szkoły drama rozpoczęła karierę na scenach teatralnych. Jej debiut filmowy miał miejsce w 1992 roku w australijskim filmie „Kaboria”. Wkrótce zdobyła międzynarodową sławę dzięki roli Elżbiety I w filmie „Elizabeth” (1998), za którą otrzymała nominację do Oscara. Ta rola dała początek jej międzynarodowej karierze.

Blanchett zyskała jeszcze większą popularność dzięki występom w filmach takich jak „Władca Pierścieni” (2001–2003), gdzie zagrała Galadrielę, elfią królową, oraz „Blue Jasmine” (2013), za który otrzymała Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. W 2015 roku zdobyła uznanie dzięki roli w „Carol”, za którą otrzymała kolejną nominację do Oscara.

Oprócz sukcesów filmowych, Blanchett jest również bardzo cenioną aktorką teatralną i reżyserką. Występowała na deskach teatrów w Londynie, Nowym Jorku i Sydney, a także współpracowała z najbardziej renomowanymi reżyserami. Aktorka była również przewodniczącą jury Festiwalu Filmowego w Cannes w 2018 roku.

Jej życie osobiste jest również pełne pasji. Od 1997 roku jest żoną reżysera Andrew Uptona, z którym ma troje dzieci. Cate Blanchett jest również znana z działalności charytatywnej oraz zaangażowania w walkę o prawa kobiet i równość płci. Pomimo licznych sukcesów, zachowała swoją skromność i pozostaje jednym z najwybitniejszych talentów współczesnego kina.

• Parasolki z Cherbourga (1964) – Geneviève Emery
• Piękność dnia (1967) – Séverine Serizy
• Indochiny (1992) – Éliane Devries
• Tańcząc w ciemnościach (2000) – Kathy

Życiorys:

Catherine Deneuve, urodzona jako Catherine Fabienne Dorléac, przyszła na świat 22 października 1943 roku w Paryżu w rodzinie artystycznej. Jej rodzice, Maurice Dorléac i Renée Simonot, byli aktorami, co miało wpływ na przyszłość Catherine i jej siostry Françoise Dorléac, również aktorki.

Zadebiutowała w wieku 13 lat w filmie „Les Collégiennes” (1957), ale przełom w jej karierze nastąpił w 1964 roku, kiedy zagrała główną rolę w kultowym musicalu „Parasolki z Cherbourga” w reżyserii Jacques’a Demy’ego. Film zdobył Złotą Palmę na festiwalu w Cannes i uczynił Deneuve gwiazdą europejskiego kina.

W kolejnych latach współpracowała z wybitnymi reżyserami, takimi jak Luis Buñuel, u którego zagrała w „Piękności dnia” (1967), czy Roman Polański, który obsadził ją w psychologicznym horrorze „Wstręt” (1965). Wizerunek chłodnej, enigmatycznej blondynki stał się jej znakiem rozpoznawczym.

Lata 70. i 80. przyniosły kolejne sukcesy, m.in. w filmach „Ostatnie metro” (1980) François Truffauta oraz „Hunger” (1983), gdzie wcieliła się w postać wampirzycy u boku Davida Bowiego. Deneuve wielokrotnie pracowała również z André Téchiné, występując w filmach takich jak „Mój ulubiony sezon” (1993) i „Les Voleurs” (1996).

Jednym z największych sukcesów jej kariery była rola w dramacie „Indochiny” (1992), za którą otrzymała nominację do Oscara. W 2000 roku ponownie zachwyciła światową publiczność w nagrodzonym Złotą Palmą filmie Larsa von Triera „Tańcząc w ciemnościach”, gdzie zagrała u boku Björk.

Deneuve była również aktywna w świecie mody i reklamy – była wieloletnią ambasadorką marki Chanel, a jej uroda inspirowała takich projektantów jak Yves Saint Laurent.

Prywatnie Catherine Deneuve nigdy ponownie nie wyszła za mąż po rozwodzie z Davidem Baileyem, ale miała związki z wieloma znanymi osobistościami, m.in. Marcello Mastroiannim, z którym ma córkę Chiarę Mastroianni.

Pomimo swojego wieku nadal pozostaje aktywna zawodowo i uznawana jest za jedną z największych ikon francuskiego kina.

Znana z ról:

• Kevin sam w domu (1990)
• Sok z żuka (1988)
• Miasteczko Halloween (1993)
• Schitt’s Creek (2015–2020)

Życiorys:

Catherine O’Hara urodziła się 4 marca 1954 roku w Toronto, Kanada. Swoją karierę rozpoczęła w latach 70. jako członkini legendarnej grupy Second City w Toronto, skąd trafiła do telewizyjnej wersji programu „SCTV”, zdobywając uznanie za swoje zdolności komediowe i talent do parodii.

Jej przełomowa rola w Hollywood przyszła wraz z filmem „Sok z żuka” (1988), gdzie zagrała ekscentryczną Delię Deetz. Kolejne lata przyniosły jej niezapomnianą rolę Kate McCallister – matki głównego bohatera w kultowym „Kevinie sam w domu” (1990) oraz jego sequelu. Dzięki swojej charyzmie i zdolnościom komediowym O’Hara stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek komediowych swojego pokolenia.

W 1993 roku udzieliła swojego głosu Sally w kultowej animacji Tima Burtona „Miasteczko Halloween”, co tylko potwierdziło jej wszechstronność aktorską. Przez lata wielokrotnie współpracowała z reżyserem Christopherem Guestem, występując w jego improwizowanych komediach, takich jak „Najlepszy w show” (2000) czy „Koncert dla Irwinga” (2003).

W 2015 roku Catherine O’Hara ponownie zdobyła uznanie międzynarodowej publiczności, wcielając się w Moirę Rose w serialu „Schitt’s Creek”. Jej rola ekscentrycznej, byłej gwiazdy oper mydlanych przyniosła jej ogromne uznanie krytyków oraz liczne nagrody, w tym Primetime Emmy w 2020 roku.

Prywatnie Catherine O’Hara jest żoną Bo Welcha, znanego scenografa, z którym ma dwóch synów. Ceniona za swoje unikalne poczucie humoru, talent do improwizacji i niezwykłą charyzmę, O’Hara pozostaje jedną z najważniejszych postaci w świecie komedii i filmu.

Znana z filmów:

• Maska Zorro (1998)
• Chicago (2002)
• Ocean’s Twelve: Dogrywka (2004)
• Terminal (2004)

Życiorys:

Catherine Zeta-Jones urodziła się 25 września 1969 roku w Swansea w Walii. Od najmłodszych lat wykazywała talent sceniczny, występując w lokalnych przedstawieniach teatralnych. Szybko zdobyła uznanie na scenie musicalowej, co otworzyło jej drzwi do telewizji i kina.

Jej międzynarodowy przełom nastąpił w 1998 roku, kiedy zagrała u boku Antonio Banderasa w filmie „Maska Zorro”. Rola pięknej i walecznej Eleny przyniosła jej światową sławę i otworzyła drogę do kariery w Hollywood.

W 2002 roku zdobyła Oscara za najlepszą rolę drugoplanową w musicalu „Chicago”, gdzie wcieliła się w Velmę Kelly. Film odniósł ogromny sukces, a jej występ został szeroko doceniony zarówno przez krytyków, jak i publiczność.

Kolejne lata przyniosły jej udział w hitach takich jak „Ocean’s Twelve: Dogrywka” (2004) czy „Terminal” (2004), gdzie zagrała u boku Toma Hanksa. Jej elegancja i charyzma uczyniły ją jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek swojego pokolenia.

Poza ekranem Zeta-Jones aktywnie angażuje się w działalność charytatywną i jest ikoną stylu. Od 2000 roku jest żoną Michaela Douglasa, z którym ma dwoje dzieci. Mimo kilku przerw w karierze, związanych z życiem rodzinnym i zdrowiem, wciąż pozostaje aktywna w przemyśle filmowym.

• Monster (2003)
• Mad Max: Na drodze gniewu (2015)
• Czarny Łabędź (2011)
• Atomowa blondynka (2017)

Życiorys:

Charlize Theron urodziła się 7 sierpnia 1975 roku w Benoni, w Południowej Afryce. Jako dziecko wykazywała zainteresowanie tańcem i sztukami teatralnymi, a w wieku 16 lat zaczęła uczęszczać do szkoły baletowej. Jednak w wyniku kontuzji musiała porzucić karierę taneczną i przenieść się do Los Angeles, gdzie zaczęła rozwijać swoją karierę aktorską.

Theron zdobyła sławę na początku lat 2000. dzięki swojej roli w filmie „Monster” (2003), za którą otrzymała Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. Jej odważna kreacja jako Aileen Wuornos, seryjna morderczyni, została uznana za jedno z najwybitniejszych osiągnięć w historii kina. Po tym sukcesie, Theron stała się jedną z najważniejszych aktorek Hollywood, znaną z ról w filmach takich jak „Mad Max: Na drodze gniewu” (2015), w którym wcieliła się w postać Imperatorki Furiosy, czy „Czarny Łabędź” (2011), za który zdobyła kolejne nominacje do Oscara.

Poza tym, że jest uznawana za jedną z najlepszych aktorek współczesnego kina, Theron wykazuje również talent do produkcji filmowych. Oprócz swojej kariery aktorskiej, jest również producentką, a jej firma produkcyjna Theron Productions zajmuje się tworzeniem projektów filmowych z silnymi, kobiecymi postaciami. W 2017 roku wystąpiła w filmie „Atomowa blondynka”, który okazał się ogromnym sukcesem.

Theron znana jest również z pracy charytatywnej, w tym ze swojego zaangażowania w walkę z HIV/AIDS oraz z fundacji, która wspiera młode kobiety w Południowej Afryce. Charlize Theron pozostaje jednym z najbardziej cenionych i wielokrotnie nagradzanych współczesnych aktorek.

Znana z filmów:

• Nocny portier (1974)
• Powiększenie (1966)
• Pod piaskiem (2000)
• 45 lat (2015)

Życiorys:

Charlotte Rampling urodziła się 5 lutego 1946 roku w Sturmer, w Anglii. Wychowywała się w artystycznym i intelektualnym środowisku, a jej ojciec był oficerem armii brytyjskiej. Jako młoda dziewczyna zaczęła pracować jako modelka, a jej niezwykła uroda szybko przyciągnęła uwagę przemysłu filmowego.

Zadebiutowała w kinie w latach 60., a przełomem w jej karierze była rola w filmie Michelangelo Antonioniego „Powiększenie” (1966). Wkrótce stała się znana z odważnych i często kontrowersyjnych ról, takich jak w „Nocnym portierze” (1974), gdzie zagrała u boku Dirka Bogarde’a.

Jej kariera trwa nieprzerwanie od ponad sześciu dekad. Występowała w europejskich i amerykańskich produkcjach, zdobywając uznanie za kreacje w filmach takich jak „Pod piaskiem” (2000) François Ozona oraz „45 lat” (2015), za który otrzymała nominację do Oscara.

Rampling jest ceniona za swoją wszechstronność i umiejętność wcielania się w skomplikowane, wielowymiarowe postacie. Przez lata współpracowała z wieloma wybitnymi reżyserami, w tym Luchino Viscontim, Woodym Allenem i François Ozonem.

Jej życie prywatne było równie interesujące co jej kariera. Była żoną francuskiego muzyka Jean-Michela Jarre’a, a ich związek przyciągał uwagę mediów. Mimo upływu lat wciąż pozostaje aktywna zawodowo, a jej charyzma i talent sprawiają, że jest jedną z najbardziej szanowanych aktorek swojego pokolenia.

Charlotte Rampling to symbol elegancji, inteligencji i artystycznej odwagi, który na stałe zapisał się w historii światowego kina.

Znany z filmów:

• Zniewolony. 12 Years a Slave (2013)
• Martianin (2015)
• Doktor Strange (2016)
• The Boy Who Harnessed the Wind (2019)

Życiorys:

Chiwetel Ejiofor urodził się w Londynie w rodzinie nigeryjskich imigrantów należących do ludu Igbo. Jego ojciec był lekarzem, a matka farmaceutką. W wieku 11 lat przeżył tragedię – w wypadku samochodowym w Nigerii stracił ojca, a sam odniósł poważne obrażenia, pozostawiające blizny na czole.

Od najmłodszych lat interesował się aktorstwem i występował w szkolnych przedstawieniach. Uczył się w Dulwich College, a następnie studiował w prestiżowej London Academy of Music and Dramatic Art (LAMDA). Jego talent został dostrzeżony, gdy w wieku 19 lat dostał rolę w filmie „Amistad” (1997) Stevena Spielberga. Choć była to drugoplanowa rola, otworzyła mu drzwi do kariery.

W kolejnych latach Ejiofor zdobywał uznanie dzięki występom w brytyjskim teatrze i filmach niezależnych. Sławę przyniosły mu role w filmach takich jak „Brudna forsa” (2002), „Miłość, nie przeszkadzać!” (2003) oraz „Plan doskonały” (2006), gdzie grał u boku Denzela Washingtona.

Przełomem w jego karierze był dramat historyczny „Zniewolony. 12 Years a Slave” (2013), w którym wcielił się w Solomona Northupa – wolnego Afroamerykanina porwanego i sprzedanego w niewolę. Film zdobył Oscara za najlepszy film, a Ejiofor otrzymał nominację do Oscara za najlepszą rolę męską, co ugruntowało jego pozycję jako jednego z czołowych aktorów swojego pokolenia.

Po sukcesie „Zniewolonego” wystąpił w „Martianinie” (2015), „Doktorze Strange” (2016), gdzie zagrał Barona Mordo, oraz w „The Boy Who Harnessed the Wind” (2019), który był jego debiutem reżyserskim.

Ejiofor znany jest z zaangażowania w działalność charytatywną, wspierając inicjatywy edukacyjne w Nigerii. W 2015 roku został uhonorowany Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi dla sztuki dramatycznej.

Znany z ról w:

• Kapitan Ameryka: Pierwsze starcie (2011)
• Avengers (2012)
• Na noże (2019)
• Fantastyczna Czwórka (2005)
• Snowpiercer: Arka przyszłości (2013)

Życiorys:

Chris Evans urodził się 13 czerwca 1981 roku w Bostonie. Już jako nastolatek wykazywał zainteresowanie aktorstwem, co skłoniło go do przeniesienia się do Los Angeles, aby rozwijać swoją karierę. Pierwsze kroki w branży stawiał w serialach telewizyjnych i filmach młodzieżowych.

Przełom w jego karierze nastąpił w 2005 roku, kiedy wcielił się w rolę Johnny’ego Storma w filmie „Fantastyczna Czwórka”. Jednak największą sławę zdobył jako Steve Rogers, znany jako Kapitan Ameryka, w filmach Marvel Cinematic Universe. Jego interpretacja tej postaci przyniosła mu międzynarodowe uznanie i miejsce wśród czołowych gwiazd Hollywood.

Evans nie ogranicza się jedynie do filmów akcji – odnosi sukcesy także w produkcjach dramatycznych i komediowych, takich jak „Na noże” czy „Snowpiercer”. Występował również na Broadwayu i reżyserował własne projekty.

Poza ekranem Evans angażuje się w działalność charytatywną, wspierając organizacje na rzecz dzieci i praw człowieka. Prywatnie jest znany ze swojego zamiłowania do zwierząt oraz silnego zaangażowania społecznego.

• Thor (2011)
• Avengers (2012)
• Snow White and the Huntsman (2012)
• Extraction (2020)

Życiorys:

Chris Hemsworth urodził się w Melbourne, ale dorastał w australijskim interiorze, w Bulman, gdzie jego ojciec pracował jako doradca społeczny, a matka jako nauczycielka. Ma dwóch braci – Luke’a i Liama, którzy również są aktorami. Od najmłodszych lat interesował się sportem, ale ostatecznie postanowił spróbować swoich sił w aktorstwie.

Swoją karierę rozpoczął w australijskiej telewizji, występując w popularnym serialu „Home and Away” (2004–2007). W 2009 roku zadebiutował w Hollywood w filmie „Star Trek”, gdzie zagrał George’a Kirka, ojca kapitana Kirka. Prawdziwy przełom nastąpił w 2011 roku, kiedy został obsadzony jako Thor w filmie Marvela. Rola ta uczyniła go międzynarodową gwiazdą, a kolejne występy w serii „Avengers” i solowych filmach o Thorze ugruntowały jego pozycję w Hollywood.

Poza kinem superbohaterskim, Hemsworth udowodnił swoją wszechstronność, grając w takich filmach jak „Rush” (2013), gdzie wcielił się w legendarnego kierowcę Formuły 1, Jamesa Hunta, „Snow White and the Huntsman” (2012) czy „Extraction” (2020), który stał się hitem platformy Netflix.

Poza aktorstwem, Hemsworth jest pasjonatem sportu i zdrowego trybu życia. Prowadzi firmę zajmującą się treningami i dietetyką – Centr. Jego imponująca sylwetka i przygotowanie fizyczne sprawiają, że jest często wybierany do ról wymagających dużej sprawności.

Prywatnie jest żonaty z hiszpańską aktorką Elsą Pataky, z którą ma trójkę dzieci. Po latach spędzonych w Los Angeles, Hemsworth postanowił wrócić do Australii, gdzie prowadzi spokojniejsze życie z rodziną w Byron Bay. Nadal pozostaje jedną z najbardziej rozchwytywanych gwiazd Hollywood, łącząc karierę filmową z życiem rodzinnym i działalnością charytatywną.

• American Psycho (2000)
• The Dark Knight (2008)
• The Fighter (2010)
• Vice (2018)

Życiorys:

Christian Bale urodził się 30 stycznia 1974 roku w Haverfordwest, Walia. Jako dziecko przeniósł się do różnych krajów, w tym do Portugalii i Stanów Zjednoczonych, dzięki pracy jego rodziców. Zadebiutował jako aktor w 1986 roku, kiedy to miał zaledwie 12 lat, w filmie „Mój chłopak John”. Jednak prawdziwy rozgłos zdobył dzięki roli w filmie „Empire of the Sun” (1987), w reżyserii Stevena Spielberga. Występ ten zapoczątkował jego karierę w Hollywood.

Po sukcesie w młodych latach, Bale przeszedł do bardziej wymagających ról. Jego przełomową rolą była postać Patricka Batemana w filmie „American Psycho” (2000), gdzie zagrał zabójczo charyzmatycznego bankiera z Nowego Jorku. Film stał się kultowy, a Bale był szeroko chwalony za swoją psychopatyczną, ale pełną uroku postać.

Kolejnym wielkim sukcesem była rola Bruce’a Wayne’a w trylogii Christophera Nolana „The Dark Knight” (2005–2012). Bale wcielił się w rolę Mrocznego Rycerza, co przyniosło mu ogromną popularność i stało się jednym z najbardziej ikonicznych wcieleń tej postaci w historii kina.

Jego wszechstronność aktorska stała się widoczna w kolejnych latach. W 2010 roku Bale zdobył Oscara za najlepszą rolę drugoplanową za rolę Dicky’ego Eklunda w filmie „The Fighter”, gdzie zagrał brata bokserskiego mistrza Micky’ego Warda. Bale przeszedł radykalną przemianę fizyczną na potrzeby tej roli, co jest jednym z najbardziej znanych przykładów jego metody aktorskiej.

W 2018 roku Bale ponownie zdobył uznanie za swoją rolę w filmie „Vice”, gdzie wcielił się w Dicka Cheneya, byłego wiceprezydenta USA. Jego występ, w którym Bale znowu przeszedł dramatyczną przemianę fizyczną, zyskał nominację do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

Bale jest znany ze swojej metody aktorskiej, w której stosuje radykalne zmiany wagi i wyglądzie, aby wcielić się w różnorodne postacie. Poza tym, Bale angażuje się również w działalność charytatywną. W życiu prywatnym jest żonaty z Sibi Blazic, z którą ma dwoje dzieci.

• Les Visiteurs (1993)
• Le Dîner de Cons (1998)
• Les Visiteurs: La Révolution (2016)
• Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre (2002)

Życiorys:

Christian Clavier urodził się 6 maja 1952 roku w Paryżu, Francja. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich aktorów, znanym z komedii, ale również z ról dramatycznych. Jego kariera rozpoczęła się w latach 70., gdy pojawił się w francuskich produkcjach telewizyjnych i filmowych.

Przełomowym momentem w jego karierze był film „Les Visiteurs” (1993), który stał się jednym z największych hitów francuskiej kinematografii. W tej kultowej komedii Clavier wcielił się w postać średniowiecznego rycerza, który po magicznej podróży w czasie trafia do współczesnego świata. Jego rola w tym filmie, pełna slapstickowego humoru i dowcipnych sytuacji, przyniosła mu ogromną popularność i uznanie w kraju oraz za granicą.

Clavier kontynuował swoją karierę w komediach, a jego udział w filmie „Le Dîner de Cons” (1998) potwierdził jego talent do ról komediowych. Film opowiada historię mężczyzny, który zaprasza do swojego domu ludzi, by śmiali się z ich dziwactw. Rola Claviera została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków, a jego aktorstwo zyskało miano jednej z najlepszych francuskich ról komediowych lat 90.

Innym ważnym punktem w karierze Claviera była rola w filmie „Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre” (2002), gdzie wystąpił jako główny bohater, Asterix. Film zdobył dużą popularność zarówno we Francji, jak i za granicą, a jego dynamiczna i zabawna postać wzbogaciła cały projekt. Christian Clavier nie bał się w pełni oddać komediowego charakteru swojej postaci, co przyniosło mu kolejnych fanów.

Po kilku latach, w 2016 roku, Clavier powrócił do jednej ze swoich najpopularniejszych ról, grając w kontynuacji „Les Visiteurs: La Révolution”. Choć film nie odniósł tak wielkiego sukcesu jak jego poprzednik, to jednak przyniósł aktorowi kolejne wyróżnienia i miłość fanów.

Poza karierą filmową Clavier zajmował się również pracą reżysera i scenarzysty, a jego zdolności twórcze zostały docenione w wielu produkcjach. Znany jest także ze swojego zaangażowania w życie kulturalne Francji, a jego komedia jest uznawana za unikalną i rozpoznawalną na całym świecie.

W życiu prywatnym Clavier jest żonaty z Marie-Louise de Clermont-Tonnerre, z którą ma dwoje dzieci. Pomimo życia w świetle reflektorów, aktor stara się utrzymać swoje życie prywatne z dala od mediów, co sprawia, że jest szanowany nie tylko za swoją pracę, ale i za swój styl życia.

• Powrót do przyszłości (1985)
• Głębia (1989)
• Ostrze (1992)
• Śledztwo (1997)
• Wojna światów (2005)

Życiorys:

Christopher Lloyd urodził się 22 października 1938 roku w Stamford, Connecticut, USA. Już od młodości interesował się teatrem i aktorstwem, co skłoniło go do podjęcia nauki w prestiżowej Szkole Teatralnej Yale. Jego talent do występowania w dramatach i komediach szybko dostrzegły największe sceny teatralne w Nowym Jorku, gdzie rozpoczął swoją karierę w 1960 roku. Zanim trafił do Hollywood, Lloyd zdobywał doświadczenie na deskach teatru.

Jego prawdziwy przełom nastąpił w 1985 roku, kiedy to zagrał doktora Emmetta Browna w kultowym filmie „Powrót do przyszłości”. Postać ekscentrycznego naukowca, który wynalazł podróżujący w czasie DeLorean, stała się jedną z najbardziej ikonicznych w historii kina. Lloyd za swoją rolę w „Powrocie do przyszłości” zdobył uznanie zarówno krytyków, jak i widzów, a sama seria filmów stała się jednym z najważniejszych osiągnięć kinematograficznych lat 80. XX wieku.

Oprócz „Powrotu do przyszłości”, Lloyd zagrał w wielu innych popularnych produkcjach filmowych i telewizyjnych. W 1989 roku zagrał w thrillerze „Głębia”, gdzie wcielił się w jednego z członków ekipy nurków, a także pojawił się w „Ostrzu” (1992), gdzie zagrał główną rolę antagonisty w filmie o superbohaterach. Jego wszechstronność aktorska sprawiła, że Lloyd pojawiał się w szerokim wachlarzu gatunków filmowych, od komedii po dramaty i horrory.

Lloyd pojawiał się również w popularnych serialach telewizyjnych, takich jak „Śledztwo” (1997) oraz „Prison Break” (2005), gdzie jego obecność zawsze dodawała produkcjom niepowtarzalnego charakteru. Ponadto, jego talent głosowy pozwolił mu na wystąpienie w wielu produkcjach animowanych, takich jak „The Addams Family” (1991), gdzie użyczył głosu postaci Fester Addams.

Pomimo wielu sukcesów, Lloyd często wybierał role, które były mniej komercyjne, ale bardziej ambitne, dzięki czemu jego kariera była pełna wyzwań i różnorodności. Jego wyjątkowy styl gry aktorskiej, charakterystyczna barwa głosu oraz ekspresyjna mimika sprawiają, że Lloyd stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów swojego pokolenia.

W życiu osobistym Lloyd jest znany z dużej prywatności, choć jego zaangażowanie w różne inicjatywy charytatywne i społeczne również zasługuje na uwagę. Jest również aktywnym członkiem środowisk artystycznych i wspiera rozwój teatru w Stanach Zjednoczonych.

• Dźwięki muzyki (1965)
• Człowiek, który chciał być królem (1975)
• Piękny umysł (2001)
• Debiutanci (2010)
• Wszystkie pieniądze świata (2017)

Życiorys:

Christopher Plummer urodził się 13 grudnia 1929 roku w Toronto w Kanadzie. Dorastał w Montrealu, gdzie od najmłodszych lat interesował się teatrem i literaturą. Jego talent aktorski został dostrzeżony jeszcze w czasach szkolnych, co skłoniło go do rozpoczęcia kariery teatralnej.

Na początku lat 50. związał się z kanadyjskim teatrem Stratford Festival, gdzie występował w sztukach Szekspira. Jego talent i charyzma sprawiły, że szybko stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów teatralnych w Ameryce Północnej.

Plummer zadebiutował w Hollywood w latach 50., jednak prawdziwy przełom nastąpił w 1965 roku, kiedy wcielił się w postać Kapitana von Trappa w musicalu „Dźwięki muzyki”. Film odniósł oszałamiający sukces i stał się jednym z najbardziej kultowych musicali wszech czasów.

Mimo popularności „Dźwięków muzyki”, Plummer przez lata dystansował się od tej roli, koncentrując się na ambitniejszych projektach. Grał w filmach historycznych i dramatycznych, takich jak „Człowiek, który chciał być królem” (1975) oraz „Ostatnie tango w Paryżu” (1972), co ugruntowało jego pozycję w branży filmowej.

W kolejnych dekadach występował zarówno w kinie, jak i na scenie teatralnej. Jego role w filmach „Piękny umysł” (2001) oraz „Syriana” (2005) udowodniły, że nadal potrafi kreować niezapomniane postaci.

W 2010 roku zdobył swojego pierwszego Oscara za rolę w filmie „Debiutanci”, gdzie wcielił się w postać starszego mężczyzny odkrywającego swoją tożsamość seksualną po śmierci żony. W 2017 roku zastąpił Kevina Spaceya w filmie „Wszystkie pieniądze świata”, co przyniosło mu kolejną nominację do Oscara.

Ostatnie lata swojej kariery spędził, pracując przy wielu prestiżowych projektach, a jego rola w „Na noże” (2019) pokazała, że nawet w wieku 90 lat potrafi przyciągać uwagę widzów.

Christopher Plummer zmarł 5 lutego 2021 roku w wieku 91 lat. Był jednym z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia, który pozostawił po sobie niezatarte ślady zarówno w teatrze, jak i w kinie.

Znany z filmów:

• Superman (1978)
• Superman II (1980)
• Gdzieś w czasie (1980)
• Świadek mimo woli (1987)

Życiorys:

Christopher Reeve urodził się 25 września 1952 roku w Nowym Jorku. Wychowywał się w rodzinie intelektualistów – jego ojciec był pisarzem, a matka dziennikarką. Od najmłodszych lat interesował się aktorstwem, występując w szkolnych przedstawieniach. Po ukończeniu prestiżowego Uniwersytetu Cornella rozpoczął naukę w prestiżowej Juilliard School, gdzie jednym z jego kolegów był Robin Williams.

Reeve zadebiutował na scenie teatralnej oraz w telewizji, jednak przełom w jego karierze nastąpił w 1978 roku, kiedy to został obsadzony w roli Supermana w filmie Richarda Donnera. Jego kreacja Clarka Kenta/Supermana zyskała ogromne uznanie zarówno krytyków, jak i widzów, a film stał się wielkim sukcesem kasowym. Reeve powrócił do tej roli w trzech kolejnych filmach serii: „Superman II” (1980), „Superman III” (1983) i „Superman IV” (1987).

Choć Superman przyniósł mu światową sławę, Reeve starał się unikać zaszufladkowania jako aktor jednego gatunku. Wystąpił w dramacie romantycznym „Gdzieś w czasie” (1980), który stał się filmem kultowym, oraz w thrillerach i dramatach, takich jak „Świadek mimo woli” (1987) czy „Uśpiona sprawiedliwość” (1996).

Jego życie zmieniło się dramatycznie w 1995 roku, kiedy podczas zawodów jeździeckich doznał poważnego wypadku, który spowodował przerwanie rdzenia kręgowego. Reeve został całkowicie sparaliżowany od szyi w dół i wymagał respiratora do oddychania. Mimo tej tragedii nie poddał się – stał się aktywnym działaczem na rzecz osób z niepełnosprawnościami i badań nad leczeniem uszkodzeń rdzenia kręgowego. Założył Fundację Christophera Reeve’a, która wspierała badania nad regeneracją nerwów i terapiami wspomagającymi.

Po wypadku Reeve nadal angażował się w aktorstwo i reżyserię. Wystąpił w telewizyjnym filmie „Okno na podwórze” (1998) i wyreżyserował „The Brooke Ellison Story” (2004). Jego odwaga i determinacja sprawiły, że stał się inspiracją dla milionów ludzi na całym świecie.

Christopher Reeve zmarł 10 października 2004 roku w wyniku komplikacji zdrowotnych związanych z jego stanem. Jego dziedzictwo pozostaje żywe – nie tylko jako aktora, ale także jako działacza społecznego, który walczył o lepsze życie dla osób niepełnosprawnych. Do dziś pozostaje ikoną zarówno dla miłośników kina, jak i dla ludzi walczących z przeciwnościami losu.

• Łowca jeleni (1978)
• Pulp Fiction (1994)
• Prisoners (2013)
• Catch Me If You Can (2002)

Życiorys:

Christopher Walken urodził się 31 marca 1943 roku w Nowym Jorku. Wychowywał się w rodzinie aktorskiej i od najmłodszych lat pasjonował się teatrem i filmem. Zadebiutował na scenie w wieku 10 lat, a jego pierwsze kroki w Hollywood postawił w latach 60. Prawdziwy przełom w karierze Walkena nastąpił w 1978 roku, kiedy to zagrał jedną z głównych ról w filmie „Łowca jeleni” (1978), który zdobył Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz Oscara za najlepszy film.

W 1994 roku Walken zyskał ogromną popularność dzięki roli w kultowym filmie Quentina Tarantino „Pulp Fiction”, gdzie zagrał rolę zwanego „Kapitana” w jednym z najbardziej zapamiętanych monologów w historii kina. Walken stał się wówczas ikoną kina lat 90. i jego charakterystyczny styl gry aktorskiej zyskał uznanie na całym świecie.

Walken to aktor, który potrafił dostosować się do wielu ról w różnych gatunkach filmowych, od dramatu, przez komedię, po thriller. Zagrał w filmach takich jak „Catch Me If You Can” (2002), „Prisoners” (2013) oraz „The Prophecy” (1995). W każdym z tych filmów, jego specyficzny, często surrealistyczny styl gry sprawiał, że postać, którą portretował, stawała się niezapomniana.

Pomimo lat kariery, Walken pozostaje jednym z najbardziej intrygujących i wszechstronnych aktorów w Hollywood. Jego charakterystyczna fizyczność, sposób mówienia oraz zaskakująca intensywność sprawiają, że jego postacie są niezwykle wyraziste i zapadają w pamięć.

W życiu osobistym Walken od 1969 roku jest żonaty z Katherine Walken, która jest również jego menadżerką. Para nie ma dzieci, a Walken, mimo swojej sławy, stara się prowadzić życie prywatne z dala od blasku fleszy.

Znany z filmów:

• 28 dni później (2002)
• Batman – Początek (2005)
• Incepcja (2010)
• Oppenheimer (2023)

Życiorys:

Cillian Murphy urodził się 25 maja 1976 roku w Douglas w Irlandii. Dorastał w rodzinie o artystycznych zainteresowaniach, jednak początkowo nie planował kariery aktorskiej – jego pierwszą pasją była muzyka. Jako nastolatek grał w zespole rockowym, lecz ostatecznie porzucił muzykę na rzecz aktorstwa.

Studiował prawo na University College Cork, ale nigdy nie ukończył studiów, ponieważ skupił się na karierze scenicznej. Jego pierwsze sukcesy aktorskie przyszły w teatrze, gdzie zwrócił na siebie uwagę krytyków.

Przełomem w jego karierze filmowej był horror „28 dni później” (2002), w którym zagrał główną rolę. Film stał się międzynarodowym hitem, a Murphy zyskał popularność. Kolejne lata przyniosły mu współpracę z Christopherem Nolanem, u którego wcielił się w postać Dr. Jonathana Crane’a (Stracha na Wróble) w trylogii o Batmanie („Batman – Początek”, „Mroczny Rycerz”, „Mroczny Rycerz Powstaje”).

Poza Hollywood Cillian Murphy odnosił sukcesy w produkcjach niezależnych, ale największą rozpoznawalność zdobył dzięki roli Thomasa Shelby’ego w serialu „Peaky Blinders” (2013–2022). Jego kreacja charyzmatycznego gangstera przyniosła mu uznanie zarówno widzów, jak i krytyków.

W 2023 roku wystąpił w roli tytułowej w filmie „Oppenheimer” w reżyserii Christophera Nolana, co przyniosło mu ogromne uznanie i nominacje do prestiżowych nagród.

Murphy znany jest ze swojej prywatności – rzadko udziela wywiadów i stroni od życia celebryckiego. Mieszka w Irlandii ze swoją żoną Yvonne McGuinness i dwójką dzieci. Oprócz aktorstwa interesuje się muzyką, literaturą i polityką.

• Ich noce (1934)
• Cleopatra (1934)
• Znak Zorro (1936)
• Since You Went Away (1944)
• Midnight (1939)

Życiorys:

Claudette Colbert, właściwie Émilie Claudette Chauchoin, urodziła się 13 września 1903 roku we Francji, ale jako dziecko przeprowadziła się z rodziną do Stanów Zjednoczonych. Dorastała w Nowym Jorku i początkowo chciała zostać malarką. Studiowała na Art Students League, jednak ostatecznie zainteresowała się aktorstwem.

Zaczynała karierę na Broadwayu, gdzie grała w latach 20. XX wieku. Jej przełomowym filmem był „The Hole in the Wall” (1929), ale prawdziwą gwiazdą stała się w latach 30. W 1934 roku zagrała główną rolę w komedii romantycznej „Ich noce” u boku Clarka Gable’a. Film ten przyniósł jej Oscara dla najlepszej aktorki i stał się klasykiem kina.

Colbert była jedną z najlepiej opłacanych aktorek Hollywood w latach 30. i 40. XX wieku. Jej znakomite role obejmowały „Kleopatrę” (1934), gdzie wcieliła się w tytułową królową Egiptu, oraz „Since You Went Away” (1944), który przyniósł jej kolejną nominację do Oscara.

Pod koniec lat 40. Colbert stopniowo odchodziła od filmu, koncentrując się na występach teatralnych i telewizyjnych. Ostatni raz pojawiła się na ekranie w 1987 roku w filmie telewizyjnym „The Two Mrs. Grenvilles”, za który zdobyła Złoty Glob.

Claudette Colbert była znana z perfekcyjnie dobranych ról, uroku osobistego i nienagannego stylu. Zmarła 30 lipca 1996 roku na Barbadosie, gdzie spędziła ostatnie lata życia.

Znana z filmów:

• Rocco i jego bracia (1960)
• Lampart (1963)
• Osiem i pół (1963)
• Pewnego razu na Dzikim Zachodzie (1968)

Życiorys:

Claudia Cardinale urodziła się 15 kwietnia 1938 roku w Tunisie, w Tunezji, jako córka włoskich imigrantów. Jej kariera rozpoczęła się, gdy wygrała konkurs piękności w 1957 roku, co otworzyło jej drogę do świata filmu. Początkowo uczyła się w Centro Sperimentale di Cinematografia w Rzymie, a wkrótce potem zaczęła występować w filmach.

Jej przełomową rolą była kreacja w filmie „Rocco i jego bracia” (1960) Luchino Viscontiego, który przyniósł jej uznanie na całym świecie. Współpracowała z największymi reżyserami kina włoskiego i światowego, w tym z Federico Fellinim w „Osiem i pół” (1963) oraz ponownie z Viscontim w „Lampart” (1963), gdzie zagrała u boku Burta Lancastera i Alaina Delona.

Jedną z jej najbardziej kultowych ról była postać Jill McBain w spaghetti westernie Sergio Leone „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” (1968). Jej charyzmatyczna obecność na ekranie oraz niezwykła uroda sprawiły, że stała się jedną z największych gwiazd złotej ery włoskiego kina.

Mimo ogromnej popularności w Europie, Cardinale nigdy nie przeniosła się na stałe do Hollywood, choć pojawiła się w kilku amerykańskich produkcjach. Była wielokrotnie nagradzana za swoje osiągnięcia aktorskie i pozostaje jedną z najbardziej cenionych aktorek europejskiego kina.

W życiu prywatnym Claudia była związana z reżyserem Pasquale Squitierim, z którym miała wieloletni związek aż do jego śmierci w 2017 roku. Do dziś jest aktywna w branży filmowej i działa na rzecz praw kobiet oraz ochrony dziedzictwa kulturalnego.

Claudia Cardinale to ikona włoskiego kina, której talent, elegancja i charyzma na zawsze zapisały się w historii światowej kinematografii.

• Brudny Harry (1971)
• Za kilka dolarów więcej (1965)
• Bez przebaczenia (1992)
• Gran Torino (2008)

Życiorys:

Clint Eastwood urodził się 31 maja 1930 roku w San Francisco, Kalifornia. W młodości studiował w różnych szkołach, a jego pasja do muzyki i aktorstwa była już widoczna w czasie szkoły średniej. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął pracę w przemyśle filmowym, a jego debiut aktorski miał miejsce w 1955 roku, kiedy wystąpił w filmie „Francis in the Navy”. Jednak dopiero rola w serialu „Rawhide” (1959–1965) przyniosła mu większą popularność, co dało mu szansę na dalszą karierę filmową.

W 1964 roku Eastwood zyskał międzynarodową sławę rolą w westernie „Za kilka dolarów więcej” (1965), który zapoczątkował jego współpracę z włoskim reżyserem Sergio Leone. Ich kolejne projekty, jak „Dobry, zły i brzydki” (1966) oraz „Za kilka dolarów więcej” (1965), uczyniły Eastwooda ikoną kina spaghetti western. Jednak przełomem w jego karierze okazała się rola w „Brudnym Harrym” (1971), która ugruntowała jego status gwiazdy Hollywood.

Eastwood stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów w Hollywood, dzięki roli detektywa Harry’ego Callahana, w którą wcielał się w kolejnych częściach filmów o „Brudnym Harrym”. Rola ta zyskała mu ogromną popularność i stała się jednym z symboli kina akcji lat 70. i 80. XX wieku.

W latach 90. Eastwood zajął się także reżyserowaniem, a jego debiut reżyserski w filmie „Play Misty for Me” (1971) zapoczątkował udaną karierę jako twórca filmowy. Jego największym sukcesem reżyserskim był film „Bez przebaczenia” (1992), który zdobył cztery Oscary, w tym za najlepszy film i reżyserię. Eastwood stał się jednym z najbardziej szanowanych reżyserów i producentów w Hollywood.

W kolejnych latach Eastwood reżyserował i występował w filmach takich jak „Gran Torino” (2008), „Sully” (2016) czy „The Mule” (2018). Jego filmy, często poruszające trudne tematy, takie jak samotność, starość czy wojna, zdobyły uznanie krytyków i publiczności. Choć Eastwood jest znany głównie z ról twardych bohaterów, jego dorobek reżyserski świadczy o jego wszechstronności i dużej dojrzałości artystycznej.

Eastwood jest również znany ze swojego życia prywatnego. Miał wiele związków, a jego żony to Maggie Johnson (1953–1984) oraz Dina Ruiz (1996–2014). Ma siedmioro dzieci z różnych związków. Mimo swojego wieku, Clint Eastwood nadal jest aktywny zawodowo i pozostaje jedną z najbardziej szanowanych postaci w historii kina.

Znany z filmów:

• Bliżej (2004)
• Sin City – Miasto grzechu (2005)
• Ludzkie dzieci (2006)
• Internat (2014)

Życiorys:

Clive Owen urodził się w Coventry w Wielkiej Brytanii. Jego ojciec, muzyk country, opuścił rodzinę, gdy Clive był dzieckiem, dlatego wychowywała go matka i ojczym. Jego młodość była burzliwa, ale w wieku 13 lat zdecydował, że chce zostać aktorem.

Studiował w prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art (RADA) w Londynie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął karierę w teatrze, grając m.in. w Royal Shakespeare Company. Przełom nastąpił w 1990 roku, gdy zdobył popularność w Wielkiej Brytanii dzięki roli w serialu telewizyjnym „Chancer”.

W kolejnych latach Owen skupił się na kinie, występując w takich filmach jak „Gospodarz wieczoru” (1991) i „Kraina ślepców” (2006). Światową sławę przyniósł mu jednak film „Bliżej” (2004), w którym zagrał u boku Natalie Portman, Jude’a Lawa i Julii Roberts. Rola ta przyniosła mu nominację do Oscara oraz Złoty Glob za najlepszą rolę drugoplanową.

W kolejnych latach Owen występował w kasowych hitach, takich jak „Sin City – Miasto grzechu” (2005), „Ludzkie dzieci” (2006) czy „Internat” (2014). Znany jest z charakterystycznego, charyzmatycznego stylu gry oraz głębokiego głosu.

W 2014 roku wcielił się w postać doktora Johna Thackery’ego w serialu „The Knick” Stevena Soderbergha. Produkcja ta została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków, a Owen udowodnił, że świetnie radzi sobie również na małym ekranie.

Poza aktorstwem Owen jest ambasadorem wielu organizacji charytatywnych. Prywatnie jest żonaty z aktorką Sarah-Jane Fenton, z którą ma dwie córki. Aktor znany jest ze swojego zamiłowania do prywatności i rzadko udziela wywiadów na temat życia osobistego.

Znany z ról w:

• Telefon (2002)
• Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj (2008)
• Pamięć absolutna (2012)
• Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore’a (2022)
• Duchy Inisherin (2022)

Życiorys:

Colin Farrell urodził się 31 maja 1976 roku w Dublinie, w Irlandii. Od najmłodszych lat interesował się aktorstwem, co skłoniło go do zapisania się do Gaiety School of Acting. Szybko zdobył uznanie i rozpoczął swoją karierę w irlandzkiej telewizji, zanim przeniósł się do Hollywood.

Przełom w jego karierze nastąpił w 2000 roku, kiedy zagrał w filmie „Tigerland”. W kolejnych latach wystąpił w wielu hitach, takich jak „Telefon”, „Rekrut” oraz „Aleksander”. Jego talent aktorski i charyzma sprawiły, że stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych irlandzkich aktorów w Hollywood.

Farrell znany jest z różnorodnych ról, od dramatów po filmy akcji. Wystąpił w takich produkcjach jak „Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj”, „Pamięć absolutna” oraz „Duchy Inisherin”, za którą zdobył nominację do Oscara.

Prywatnie Farrell jest ojcem dwójki dzieci i angażuje się w działalność charytatywną. Jego talent, charyzma i zdolność do wcielania się w złożone postacie sprawiają, że jest jednym z najbardziej cenionych aktorów swojego pokolenia.

• Duma i uprzedzenie (1995) – Pan Darcy
• Dziennik Bridget Jones (2001) – Mark Darcy
• Jak zostać królem (2010) – Król Jerzy VI
• Seria Kingsman (2014, 2017) – Harry Hart

Życiorys:

Colin Firth urodził się 10 września 1960 roku w Grayshott w Anglii w rodzinie akademickiej. Jego matka była wykładowczynią religii porównawczej, a ojciec nauczycielem historii. W dzieciństwie spędził kilka lat w Nigerii, gdzie jego rodzice pracowali jako nauczyciele.

Już w młodości przejawiał talent aktorski i postanowił rozwijać swoją pasję. Studiował w Drama Centre London, gdzie doskonalił swoje umiejętności sceniczne. Jego pierwsze poważne role teatralne pozwoliły mu zyskać uznanie w środowisku artystycznym.

Jego wielki przełom nastąpił w 1995 roku, kiedy wcielił się w postać Pana Darcy’ego w telewizyjnej adaptacji „Dumy i uprzedzenia” Jane Austen. Serial odniósł olbrzymi sukces, a Firth stał się międzynarodową gwiazdą, uważaną za idealne wcielenie arystokratycznej elegancji.

W kolejnych latach jego kariera rozwijała się w różnych kierunkach. Wystąpił w takich filmach jak „Angielski pacjent” (1996), „Shakespeare in Love” (1998) oraz „Dziennik Bridget Jones” (2001), gdzie ponownie nawiązał do swojej roli Pana Darcy’ego, tym razem jako Mark Darcy.

Największy sukces przyszedł w 2010 roku, gdy Firth zagrał króla Jerzego VI w filmie „Jak zostać królem”. Jego przejmująca kreacja mężczyzny walczącego z jąkaniem w czasie II wojny światowej przyniosła mu Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

Później występował w różnych gatunkach filmowych, od dramatów po kino akcji. Do jego najważniejszych ról należą postać Harry’ego Harta w serii „Kingsman” oraz występy w filmach „Samotny mężczyzna” (2009) i „Most szpiegów” (2015).

Poza aktorstwem Colin Firth angażuje się w działalność społeczną, wspierając organizacje działające na rzecz uchodźców oraz ochrony środowiska. Przez lata był związany z włoską producentką filmową Livią Giuggioli, z którą ma dwóch synów. W 2019 roku para ogłosiła rozwód.

Jego niezwykła charyzma, talent i różnorodność ról sprawiają, że Colin Firth pozostaje jednym z najbardziej cenionych aktorów swojego pokolenia.

• Casino Royale (2006)
• Quantum of Solace (2008)
• Skyfall (2012)
• Spectre (2015)
• No Time to Die (2021)
• Na noże (2019)
• Dziewczyna z tatuażem (2011)
• Logan Lucky (2017)

Życiorys:

Daniel Wroughton Craig urodził się 2 marca 1968 roku w Chester, w Anglii. Jego matka, Olivia, była nauczycielką sztuki, a ojciec, Timothy, właścicielem pubu i były oficer marynarki handlowej. Wychowywał się w Liverpoolu, gdzie od najmłodszych lat interesował się aktorstwem. W wieku 16 lat przeniósł się do Londynu, by uczęszczać do National Youth Theatre, a następnie studiował w Guildhall School of Music and Drama, którą ukończył w 1991 roku.

Początkowo występował w teatrze i telewizji, zdobywając doświadczenie w takich produkcjach jak „Our Friends in the North” (1996), gdzie zagrał jedną z głównych ról. W latach 90. pojawiał się również w filmach niezależnych, takich jak „Elizabeth” (1998) oraz „The Trench” (1999), jednak prawdziwym przełomem w jego karierze okazał się thriller „Przekładaniec” (2004), który zwrócił na niego uwagę Hollywood.

W 2005 roku został ogłoszony nowym Jamesem Bondem, zastępując Pierce’a Brosnana. Jego debiut w tej roli w filmie „Casino Royale” (2006) spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem i uznaniem krytyków. Craig wprowadził do postaci Bonda nową głębię emocjonalną i realizm, co sprawiło, że jego interpretacja agenta 007 stała się jedną z najbardziej cenionych.

W kolejnych latach wystąpił w kontynuacjach serii: „Quantum of Solace” (2008), „Skyfall” (2012), „Spectre” (2015) oraz „No Time to Die” (2021), który był jego ostatnim filmem jako Bond. „Skyfall” okazał się największym kasowym sukcesem serii, przekraczając miliard dolarów dochodu na całym świecie.

Poza rolą Bonda Craig rozwijał swoją karierę w różnorodnych projektach. Wystąpił w thrillerze „Dziewczyna z tatuażem” (2011), w którym zagrał dziennikarza Mikaela Blomkvista. W 2017 roku wcielił się w ekscentrycznego przestępcę w filmie „Logan Lucky”, a dwa lata później zachwycił publiczność jako detektyw Benoit Blanc w filmie „Na noże” (2019), który okazał się wielkim hitem.

Jego życie prywatne przez lata budziło zainteresowanie mediów. W 2011 roku poślubił aktorkę Rachel Weisz, z którą ma córkę. Craig znany jest z dbałości o prywatność oraz dystansu do świata show-biznesu. Po zakończeniu roli Jamesa Bonda zapowiedział, że zamierza skupić się na bardziej nietypowych projektach filmowych.

• Lincoln (2012)
• Niepokonany serce (1989)
• There Will Be Blood (2007)
• Miasto gniewu (2002)

Życiorys:

Daniel Day-Lewis urodził się 29 kwietnia 1957 roku w Londynie w rodzinie artystycznej. Jego ojciec był poetą, a matka aktorką. Od najmłodszych lat miał kontakt z kulturą i sztuką, a jego pasja do aktorstwa narodziła się w trakcie dzieciństwa. Po ukończeniu szkoły, Day-Lewis postanowił podjąć studia aktorskie w renomowanej London Drama School.

Pierwsze kroki na scenie stawiał w teatrach, a jego debiut filmowy miał miejsce w 1982 roku w filmie „My Beautiful Laundrette”. Jednak to dopiero rola w filmie „Mój piękny Laundrette” z 1986 roku przyniosła mu pierwsze uznanie krytyków. Z czasem Day-Lewis stał się jednym z najbardziej utalentowanych i cenionych aktorów swojego pokolenia, znanym ze swojego intensywnego podejścia do każdej roli.

Jego kariera nabrała tempa po zdobyciu Oscara za rolę w filmie „Niepokonany serce” (1989), gdzie zagrał postać, która walczy o swoje marzenia w trudnym świecie. Kolejnym przełomem była rola w „There Will Be Blood” (2007), za którą zdobył swojego drugiego Oscara. Jego intensywne przygotowania do tej roli, jak i sama rola, stały się symbolem jego metody aktorskiej, polegającej na całkowitym wchodzeniu w postać.

W 2012 roku Day-Lewis zdobył swojego trzeciego Oscara za rolę w „Lincoln”, gdzie wcielił się w postać prezydenta USA, Abrahama Lincolna. Jego wyjątkowe umiejętności aktorskie i głęboka analiza postaci sprawiły, że rola ta została uznana za jedną z najlepszych w historii kina. Jego niezwykła dbałość o szczegóły i zaangażowanie w każdą rolę sprawiają, że Day-Lewis jest uznawany za jednego z najlepszych aktorów w historii.

W ciągu swojej kariery, Daniel Day-Lewis grał w wielu filmach, które stały się klasykami, takich jak „Miasto gniewu” (2002) czy „The Boxer” (1997). Jego metoda pracy, która polega na całkowitym wcieleniu się w postać na długo przed rozpoczęciem zdjęć, była szeroko komentowana przez media i innych aktorów. W 2017 roku Day-Lewis ogłosił, że po zakończeniu pracy nad filmem „Nici” (2017) przechodzi na emeryturę aktorską, stwierdzając, że nie zamierza już więcej występować przed kamerą.

Jego życie osobiste również budziło zainteresowanie. Od 1996 roku jest mężem reżyserki Rebecki Miller, z którą ma dwoje dzieci. Choć Day-Lewis słynie z zamiłowania do prywatności, jego życie na ekranie i poza nim zawsze wzbudzało ogromne zainteresowanie. Choć zdecydował się zakończyć swoją karierę aktorską, pozostaje jednym z najwybitniejszych i najbardziej szanowanych artystów w historii kina.

• Get Out (2017)
• Judas and the Black Messiah (2021)
• Black Panther (2018)
• Widows (2018)
• Queen & Slim (2019)

Życiorys:

Daniel Kaluuya urodził się 24 lutego 1989 roku w Londynie w rodzinie imigrantów z Ugandy. Jego pasja do aktorstwa rozwinęła się już w dzieciństwie, a pierwsze kroki w zawodzie stawiał w teatrze. Kaluuya uczęszczał do szkoły dramatycznej, gdzie jego talent został dostrzegany przez reżyserów i producentów. Wkrótce zyskał popularność dzięki roli w serialu „Skins” (2007–2008), gdzie zagrał postać Palsy, co otworzyło mu drzwi do większych projektów.

Jego kariera filmowa rozpoczęła się w 2011 roku, ale przełomową rolą była postać w horrorze „Get Out” (2017) w reżyserii Jordana Peele’a. Kaluuya wcielił się w rolę Chrisa, młodego mężczyzny, który odwiedza rodzinę swojej dziewczyny, tylko po to, by odkryć mroczne sekrety. Film okazał się ogromnym sukcesem zarówno komercyjnie, jak i krytycznie, a Kaluuya otrzymał nominację do Oscara za najlepszą rolę męską.

Rola w „Get Out” stała się punktem zwrotnym w jego karierze, a Daniel Kaluuya stał się jednym z najbardziej pożądanych aktorów współczesnego kina. Kolejnym wielkim projektem była rola Freda Hamptona, lidera Czarnych Pantherów, w filmie „Judas and the Black Messiah” (2021). Jego występ, pełen emocji i siły, przyniósł mu Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, co uczyniło go jednym z nielicznych czarnoskórych aktorów, którzy zdobyli tę prestiżową nagrodę.

Daniel Kaluuya jest również znany z ról w takich produkcjach jak „Black Panther” (2018), gdzie zagrał W’Kabi, oraz „Widows” (2018), gdzie wystąpił u boku Violi Davis i Michelle Rodriguez. Oba filmy były sukcesami zarówno artystycznymi, jak i komercyjnymi, a jego występy spotkały się z dużym uznaniem krytyków. Kolejnym projektem była rola w „Queen & Slim” (2019), gdzie zagrał główną rolę mężczyzny, który staje się celem łowców po przypadkowym zabójstwie przez policjanta.

Pomimo swojej młodej kariery, Kaluuya zdobył już miejsce w historii kina, dzięki swojej wszechstronności i zdolności do przedstawiania postaci pełnych głębi, emocji i wewnętrznych konfliktów. Jego występy nie tylko przyciągają uwagę widzów, ale również poruszają ważne tematy społeczne, takie jak rasizm, walka o równość i prawa człowieka.

Daniel Kaluuya pozostaje jednym z najbardziej utalentowanych aktorów współczesnego kina, a jego przyszłość na pewno przyniesie jeszcze wiele niezapomnianych ról, które będą kształtować współczesne kino. Wciąż młody, a już z imponującym dorobkiem, Kaluuya bez wątpienia będzie jednym z najważniejszych głosów Hollywood przez nadchodzące lata.

• Harry Potter i Kamień Filozoficzny (2001)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (2007)
• Swiss Army Man (2016)
• Now You See Me 2 (2016)
• Escape from Pretoria (2020)

Życiorys:

Daniel Radcliffe urodził się 23 lipca 1989 roku w Londynie, Wielka Brytania. W wieku zaledwie 11 lat zdobył rolę, która miała zdefiniować jego karierę na resztę życia. Został obsadzony w roli tytułowego bohatera w filmowej serii „Harry Potter”, opartej na książkach J.K. Rowling. Pierwszy film, „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” (2001), zadebiutował, kiedy Radcliffe miał 11 lat. Sukces tej produkcji sprawił, że cała seria – w której Radcliffe występował przez 10 lat – stała się jednym z największych sukcesów w historii kina.

Radcliffe zyskał światową popularność, a jego postać Harry’ego Pottera stała się ikoną popkultury. Chociaż odgrywał rolę w serii przez dekadę, Radcliffe postanowił szybko oderwać się od łatki młodego czarodzieja, szukając wyzwań w innych gatunkach filmowych. Po zakończeniu „Harry’ego Pottera” Radcliffe wziął udział w wielu różnorodnych projektach.

W 2016 roku zagrał w kontrowersyjnym filmie „Swiss Army Man”, który wprowadził go w zupełnie nowy obszar filmowy. Jego rola w tym dziwacznym, surrealistycznym obrazie, gdzie wcielał się w postać martwego mężczyzny, który pomaga bohaterowi przeżyć, była przełomem w jego karierze. Film spotkał się z mieszanymi recenzjami, ale jego odważna decyzja zyskała uznanie i potwierdziła wszechstronność aktorską Radcliffe’a.

Radcliffe również wystąpił w filmach takich jak „Now You See Me 2” (2016) oraz „Escape from Pretoria” (2020), w którym zagrał postać, która usiłuje uciec z południowoafrykańskiego więzienia. Choć jego role nie były już tak ogólnokulturowo popularne jak Harry Potter, Radcliffe udowodnił, że nie boi się trudnych, wymagających ról i projektów o bardziej artystycznym charakterze.

Mimo ogromnej sławy, Radcliffe stara się unikać publicznego życia, skupiając się na pracy aktorskiej i życiu prywatnym. Ma opinię aktora, który bardzo świadomie wybiera projekty i nie boi się eksperymentować w różnych gatunkach filmowych. Jego dalsza kariera zapowiada się równie interesująco, a on sam pozostaje jednym z najbardziej utalentowanych aktorów swojego pokolenia.

• Bliźniacy (1988)
• Powrót Batmana (1992)
• Matylda (1996)
• To zawsze słonecznie w Filadelfii (2006–dziś)

Życiorys:

Daniel Michael DeVito Jr., znany jako Danny DeVito, urodził się 17 listopada 1944 roku w Neptune Township, w stanie New Jersey. Dorastał w katolickiej rodzinie o włoskich korzeniach. Jego niski wzrost (1,47 m) jest wynikiem rzadkiej choroby genetycznej – dysplazji przynasadowej. Pomimo tego DeVito nie pozwolił, aby jego wygląd stał się przeszkodą w realizacji marzeń.

Po ukończeniu szkoły średniej uczęszczał do American Academy of Dramatic Arts w Nowym Jorku, gdzie rozwijał swoje umiejętności aktorskie. Początkowo pracował jako fryzjer w salonie kosmetycznym swojej siostry, zanim w pełni poświęcił się aktorstwu. Przełomem w jego karierze była rola Louie’ego De Palmy w popularnym serialu „Taxi” (1978–1983), która przyniosła mu Złoty Glob i nagrodę Emmy.

DeVito z powodzeniem rozwijał swoją karierę filmową, występując w komediach takich jak „Bliźniacy” (1988), gdzie zagrał u boku Arnolda Schwarzeneggera, oraz „Wojna państwa Rose” (1989). W 1992 roku wcielił się w kultową rolę Pingwina w filmie Tima Burtona „Powrót Batmana”, co ugruntowało jego pozycję jako wszechstronnego aktora.

Oprócz aktorstwa, DeVito jest także utalentowanym reżyserem i producentem. Wyreżyserował m.in. filmy „Matylda” (1996) oraz „Hoffa” (1992). Jego firma producencka Jersey Films była odpowiedzialna za sukces takich produkcji jak „Pulp Fiction” (1994) czy „Erin Brockovich” (2000).

Od 2006 roku występuje w serialu komediowym „To zawsze słonecznie w Filadelfii”, gdzie wciela się w postać Franka Reynoldsa – ekscentrycznego i bezwzględnego biznesmena. Dzięki tej roli zyskał nowe pokolenie fanów i udowodnił, że nadal potrafi bawić publiczność.

W życiu prywatnym DeVito przez ponad 40 lat był związany z aktorką Rheą Perlman, z którą ma trójkę dzieci. Para rozstała się w 2012 roku, ale pozostaje w dobrych stosunkach. DeVito jest również znanym filantropem, angażującym się w liczne akcje charytatywne i społeczne.

• Knight Rider (1982–1986)
• Baywatch (1989–2001)
• Sharknado 3: Oh Hell No! (2015)
• Hop (2011)

Życiorys:

David Hasselhoff urodził się 17 lipca 1952 roku w Baltimore, Maryland. Zanim zdobył międzynarodową sławę, rozpoczął swoją karierę w telewizji w latach 70. W 1982 roku zdobył uznanie na całym świecie dzięki roli Michaela Knighta w kultowym serialu „Knight Rider”. Postać, którą stworzył, stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych bohaterów telewizyjnych lat 80. i 90. Hasselhoff wcielił się w postać tajnego agenta, który walczył z przestępczością, prowadząc futurystyczny samochód KITT. Serial szybko zyskał popularność i stał się ikoną popkultury.

W latach 80. i 90. Hasselhoff rozszerzył swoją działalność o muzykę, nagrywając albumy, które zdobyły dużą popularność, zwłaszcza w Niemczech. Jego muzyczna kariera, choć nieznana szerokiemu gronu amerykańskich fanów, okazała się bardzo udana na rynku europejskim, gdzie zdobył miano gwiazdy pop.

Jednak to rola w „Baywatch” (1989–2001), gdzie grał czołowego ratownika plażowego, była kolejnym kamieniem milowym w jego karierze. Serial, który początkowo spotkał się z mieszanymi opiniami, z czasem stał się globalnym fenomenem i jednym z najdłużej emitowanych programów telewizyjnych w historii. Hasselhoff, jako „mistrz ratunków”, stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów na świecie.

Po zakończeniu pracy nad „Baywatch” Hasselhoff kontynuował karierę filmową, pojawiając się w takich produkcjach jak „Sharknado 3: Oh Hell No!” (2015) i „Hop” (2011), gdzie grał samego siebie. Jego charakterystyczny styl bycia, poczucie humoru i bezpośredniość sprawiły, że zaczął być również postrzegany jako ikona kultury internetowej, pojawiając się w licznych memach i filmach, które zyskały ogromną popularność w sieci.

David Hasselhoff zyskał również reputację zabawnego, kontrowersyjnego celebryty, który nie unikał wyzwań w swojej karierze. Często pojawiał się w roli samego siebie, zwłaszcza w projektach, które stawiały na elementy humorystyczne i parodystyczne. Choć w ciągu swojej kariery zmagał się z osobistymi problemami, pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy w amerykańskiej telewizji.

Mimo upływu lat, Hasselhoff wciąż pozostaje obecny w popkulturze, a jego osiągnięcia w telewizji i filmie sprawiają, że pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych amerykańskich aktorów i celebrytów, znanych z charakterystycznego stylu i silnego wpływu na popkulturę lat 80. i 90.

• Selma (2014)
• Król w Nowym Jorku (2016)
• The Butler (2013)
• Interstellar (2014)
• A Wrinkle in Time (2018)

Życiorys:

David Oyelowo urodził się 1 kwietnia 1976 roku w Oxfordzie, w Anglii, w nigeryjskiej rodzinie pochodzącej z ludu Yoruba. W dzieciństwie przeprowadził się wraz z rodziną do Nigerii, gdzie jego ojciec pracował jako urzędnik, a matka była nauczycielką. Po kilku latach wrócił do Anglii i tam ukończył szkołę średnią.

Zainteresowanie aktorstwem pojawiło się u niego już w młodym wieku, co skłoniło go do podjęcia nauki w London Academy of Music and Dramatic Art (LAMDA). Po ukończeniu studiów rozpoczął swoją karierę teatralną, zdobywając uznanie w Królewskim Teatrze Szekspirowskim. Przełomem w jego karierze było wcielenie się w rolę Henryka VI w spektaklu „Henryk VI” – Oyelowo był pierwszym czarnoskórym aktorem, który zagrał tę rolę w Królewskim Teatrze Szekspirowskim.

Jego talent szybko zauważono, co pozwoliło mu rozpocząć karierę filmową. Początkowo pojawiał się w brytyjskich produkcjach telewizyjnych, m.in. w serialu „Spooks” (2002–2004). Wkrótce potem wyemigrował do USA, gdzie zaczął otrzymywać coraz poważniejsze role filmowe.

Przełomem w jego hollywoodzkiej karierze była rola doktora Martina Luthera Kinga Jr. w filmie „Selma” (2014), który przyniósł mu międzynarodowe uznanie i nominację do Złotego Globu. Wcześniej zwrócił na siebie uwagę rolami w takich produkcjach jak „The Butler” (2013), gdzie zagrał syna głównego bohatera, oraz „Interstellar” (2014), w którym wcielił się w dyrektora szkoły.

Oyelowo znany jest ze swojego zaangażowania w projekty związane z historią Afroamerykanów i tematyką społeczną. Oprócz aktorstwa zajmuje się również produkcją filmową i reżyserią. W 2016 roku wystąpił w „Król w Nowym Jorku”, filmie opowiadającym o królu Seretse Khama z Botswany.

Prywatnie od 1998 roku jest żonaty z Jessicą Oyelowo, również aktorką. Para ma czworo dzieci. Oyelowo aktywnie angażuje się w działalność charytatywną i jest gorącym orędownikiem większej różnorodności w Hollywood.

Znany z ról:

• Doctor Who (2005–2010, 2022)
• Broadchurch (2013–2017)
• Good Omens (2019–2023)
• Jessica Jones (2015–2019)

Życiorys:

David Tennant, urodzony jako David John McDonald 18 kwietnia 1971 roku w Bathgate, Szkocja, od najmłodszych lat przejawiał pasję do aktorstwa. Już jako dziecko marzył o graniu w serialu „Doctor Who”, który uwielbiał oglądać. Jego droga do kariery aktorskiej rozpoczęła się w Royal Scottish Academy of Music and Drama, gdzie kształcił swoje umiejętności.

Po ukończeniu studiów Tennant przez lata występował w teatrach, filmach oraz programach telewizyjnych, zdobywając uznanie krytyków. Przełom w jego karierze nastąpił w 2005 roku, kiedy to został obsadzony w roli Dziesiątego Doktora w kultowym brytyjskim serialu „Doctor Who”. Jego charyzmatyczna i emocjonalna interpretacja postaci zyskała mu ogromną rzeszę fanów na całym świecie, a sam Tennant stał się jednym z najbardziej ukochanych Doktorów w historii serialu.

Po zakończeniu pracy nad „Doctor Who” w 2010 roku Tennant kontynuował karierę, występując w licznych produkcjach. W 2013 roku wcielił się w detektywa Aleca Hardy’ego w kryminalnym serialu „Broadchurch”, który stał się wielkim hitem i przyniósł mu kolejne wyróżnienia. Następnie w 2015 roku zagrał złowrogiego Killgrave’a w serialu „Jessica Jones”, udowadniając swoją wszechstronność aktorską.

W 2019 roku Tennant powrócił do ról fantasy, grając demonicznego Crowleya w adaptacji powieści „Dobry omen” Neila Gaimana i Terry’ego Pratchetta. Jego duet z Michaelem Sheenem był szeroko chwalony, a serial odniósł międzynarodowy sukces.

David Tennant, choć najbardziej kojarzony z telewizją, wielokrotnie występował również w teatrze, gdzie zdobywał uznanie za swoje interpretacje klasycznych ról, m.in. Hamleta w sztukach Szekspira. Jego głos jest także dobrze znany z licznych produkcji audio oraz dubbingów w filmach animowanych.

Prywatnie Tennant jest żonaty z aktorką Georgią Tennant, córką Petera Davisona, który grał Piątego Doktora w „Doctor Who”. Para ma pięcioro dzieci i wspólnie angażuje się w działalność charytatywną. Tennant pozostaje aktywnym i cenionym aktorem, stale rozwijającym swoją karierę zarówno na ekranie, jak i na scenie.

• Deszczowa piosenka (1952)
• Nie z tego świata (1956)
• Jak zdobyto Dziki Zachód (1962)
• Bezbronne serce (1964)
• Molly Brown się doigrała (1964)

Życiorys:

Mary Frances „Debbie” Reynolds urodziła się 1 kwietnia 1932 roku w El Paso w Teksasie. Wychowywała się w skromnych warunkach, a jej rodzina przeniosła się do Burbank w Kalifornii, gdy była dzieckiem. W wieku 16 lat zdobyła tytuł Miss Burbank w konkursie piękności, co otworzyło jej drzwi do Hollywood.

Debiutowała w filmie „June Bride” (1948), ale prawdziwą sławę przyniósł jej musical „Deszczowa piosenka” (1952), w którym zagrała u boku Gene’a Kelly’ego i Donalda O’Connora. Choć nie miała wcześniejszego doświadczenia w tańcu, intensywnie trenowała, aby dorównać swoim ekranowym partnerom.

W kolejnych latach występowała w popularnych musicalach i komediach, takich jak „Tammy i kawaler” (1957), który przyniósł jej wielki hit muzyczny „Tammy”. W 1964 roku została nominowana do Oscara za rolę w „Molly Brown się doigrała”.

Jej życie prywatne często było tematem skandali. W 1955 roku wyszła za mąż za piosenkarza Eddiego Fishera, z którym miała dwoje dzieci: Carrie Fisher (przyszłą gwiazdę „Gwiezdnych wojen”) i Todda Fishera. Ich małżeństwo zakończyło się burzliwym rozwodem, gdy Fisher zostawił ją dla Elizabeth Taylor.

Reynolds przez całe życie była zaangażowana w działalność charytatywną i kolekcjonowanie pamiątek filmowych. W 1970 roku założyła hotel w Las Vegas i występowała tam jako piosenkarka i tancerka. Później pojawiała się w rolach telewizyjnych, a w 1996 roku zyskała uznanie za rolę w „Matka” u boku Alberta Brooksa.

W 2015 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt kariery. Jej ostatnie lata były naznaczone tragedią – 27 grudnia 2016 roku zmarła jej córka, Carrie Fisher. Następnego dnia, 28 grudnia, Debbie Reynolds zmarła na udar mózgu, co wielu interpretowało jako wynik złamanego serca po stracie córki.

• Ostatni Zryw (1982)
• Szkoła uczuć (1999)
• Wojna o mały biznes (1986)
• Innocent (1990)

Życiorys:

Debra Winger urodziła się 16 maja 1955 roku w Cleveland, w stanie Ohio. Jej ojciec był nauczycielem matematyki, a matka zajmowała się wychowaniem dzieci. W młodości przeprowadziła się z rodziną do Kalifornii, gdzie uczęszczała do szkoły średniej, a później studiowała aktorstwo w Los Angeles. Początkowo Debra pracowała jako modelka, a następnie, po ukończeniu nauki, zaczęła starać się o role w telewizji i filmach.

W 1980 roku zadebiutowała na dużym ekranie w filmie „Urban Cowboy” u boku Johna Travolty, gdzie jej rola jako Sissy zdobyła szerokie uznanie. To był początek jej kariery, która szybko nabrała tempa. Wkrótce potem Winger wystąpiła w filmie „Ostatni zryw” (1982), który stał się jednym z najbardziej cenionych filmów lat 80., a jej rola w tym obrazie przyniosła jej nominację do Oscara.

Debra Winger była jednym z najważniejszych nazwisk w Hollywood lat 80. i 90. Zyskała status ikony dzięki swoim występom w filmach takich jak „Szkoła uczuć” (1983) oraz „Wojna o mały biznes” (1986), w którym zagrała u boku Richarda Gere’a. Jej występ w filmie „Wojna o mały biznes” przyniósł jej uznanie krytyków i kolejną nominację do Złotego Globa. Z kolei film „Innocent” z 1990 roku, w którym Winger wcieliła się w postać kobiety wciągniętej w trudną relację z mężczyzną, stał się jednym z najbardziej pamiętnych jej ról.

Winger była zawsze postrzegana jako aktorka, która odmawiała konwencjonalnym rolom hollywoodzkim i wybierała projekty, które jej zdaniem miały głębszą wartość artystyczną. W 1990 roku wystąpiła w jednym z jej najbardziej krytycznych projektów – „Terms of Endearment”, który zdobył nagrodę Oscara, a jej rola Shirley MacLaine była jednym z najlepszych przykładów jej talentu. Jednak zamiast pójść w kierunku bardziej konwencjonalnych ról, Winger skupiła się na bardziej niezależnych produkcjach.

Choć w późniejszych latach Winger zmniejszyła swoją aktywność w Hollywood, nigdy nie zaprzestała pracy artystycznej. Przez lata była uznawana za jedną z najważniejszych aktorek swojego pokolenia, o czym świadczą liczne wyróżnienia, a także uznanie zarówno ze strony krytyków, jak i samego przemysłu filmowego.

Debra Winger, od lat będąca osobą dość prywatną, odrzucała zaproszenia do ścisłego kręgu hollywoodzkich gwiazd, a także wybierała projekty filmowe, które odpowiadały jej artystycznym ambicjom. W 1996 roku poślubiła aktora i reżysera Arlissa Howarda, z którym ma dwóch synów. Choć rzadziej pojawia się na ekranach, nadal pozostaje jedną z najważniejszych aktorek swojego pokolenia, która zostawiła niezatarte ślady w historii kina.

• Glory (1989)
• Training Day (2001)
• Fences (2016)
• American Gangster (2007)

Życiorys:

Denzel Washington urodził się 28 grudnia 1954 roku w Mount Vernon, w stanie Nowy Jork, w rodzinie pracujących rodziców. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Fordham University, gdzie studiował dziennikarstwo. Z czasem zainteresował się aktorstwem i rozpoczął naukę w The American Conservatory Theater w San Francisco. Szybko zyskał uznanie na scenie teatralnej, a po kilku latach rozpoczął karierę filmową.

Pierwsze większe role Denzel Washington zdobył pod koniec lat 80. i na początku lat 90. Jego przełomową rolą była postać serżanta Rawlinsa w filmie „Glory” z 1989 roku, za którą zdobył Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. Film opowiadał historię 54. Pułku Massachusetts – pierwszego oddziału żołnierzy afroamerykańskich walczących w czasie wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych. Denzel Washington w tej roli wyróżniał się niesamowitą siłą i zaangażowaniem, co zapoczątkowało jego karierę jako jednego z czołowych aktorów Hollywood.

W 2001 roku Denzel Washington zdobył kolejną nagrodę Oscara, tym razem za najlepszą rolę pierwszoplanową w filmie „Training Day” w reżyserii Antoine’a Fuquy. Wcielił się w postać korumpowanego policjanta Alonzo Harrisona, co przyniosło mu ogromne uznanie i umocniło jego pozycję jako jednego z najważniejszych aktorów w przemyśle filmowym. Jego talent do odgrywania złożonych postaci, zarówno bohaterów, jak i antagonistów, sprawił, że jego kariera rozwinęła się na całego.

Denzel Washington w kolejnych latach kontynuował pracę nad swoimi projektami, często łącząc reżyserię z graniem głównych ról. W 2016 roku wystąpił w filmie „Fences”, który wyreżyserował i zagrał w nim główną rolę. Za tę kreację zdobył Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji i kolejną nominację do Oscara. Film oparty na sztuce August Wilsona opowiada o afroamerykańskiej rodzinie w latach 50. XX wieku i ich walce z życiowymi trudnościami.

Washington jest także autorem wielu innych znakomitych filmów, w tym „American Gangster” (2007), gdzie zagrał postać Franka Lucasa, handlarza narkotyków w Nowym Jorku lat 70. Współpracował z wieloma znakomitymi reżyserami, takimi jak Ridley Scott, Tony Scott czy Spike Lee. Dzięki swojej uniwersalności i pasji do ról dramatycznych, ale także akcyjnych, Denzel Washington stał się jednym z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia.

Poza ekranem, Denzel Washington angażuje się również w działalność charytatywną i edukacyjną. Z jego inicjatywy powstała organizacja charytatywna Denzel Washington Family Foundation, która wspiera edukację młodzieży z ubogich środowisk. Washington jest również aktywny w tworzeniu funduszy na stypendia dla młodych ludzi pragnących studiować w wyższych uczelniach.

Denzel Washington jest jednym z najbardziej szanowanych aktorów współczesnego kina. Jego osiągnięcia zawodowe, aktywność charytatywna i zaangażowanie w rozwój kultury filmowej sprawiają, że jest uznawany za ikonę Hollywood.

• Annie Hall (1977)
• Ojciec chrzestny (1972)
• Lepiej późno niż później (2003)
• Klub książki (2018)

Życiorys:

Diane Keaton rozpoczęła karierę w teatrze, a jej pierwszym wielkim sukcesem była rola Kay Adams w „Ojcu chrzestnym”. Jednak prawdziwą sławę przyniósł jej film „Annie Hall” (1977) w reżyserii Woody’ego Allena, za który zdobyła Oscara.

W kolejnych dekadach zagrała w licznych komediach romantycznych i dramatach, takich jak „Lepiej późno niż później” czy „Klub książki”. Jest także reżyserką i producentką.

Choć miała związki z Warrenem Beattym i Woodym Allenem, nigdy nie wyszła za mąż. Znana jest ze swojego unikalnego stylu i silnej osobowości.

Znany z filmów:

• Hotel Ruanda (2004)
• Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra (2001)
• Iron Man 2 (2010)
• Lot (2012)

Życiorys:

Don Cheadle urodził się w Kansas City, ale dzieciństwo spędził w różnych częściach USA, ponieważ jego rodzina często się przeprowadzała. Już w młodym wieku wykazywał zainteresowanie aktorstwem i muzyką, uczęszczając do szkoły artystycznej. Po ukończeniu California Institute of the Arts w latach 80., rozpoczął karierę w telewizji i filmie.

Pierwsze kroki w branży stawiał w popularnych serialach telewizyjnych, takich jak „Prawnicy z Miasta Aniołów” czy „The Fresh Prince of Bel-Air”. Przełomem w jego karierze była rola w filmie „Diabelski Młyn” (1995), w którym wystąpił u boku Denzela Washingtona.

Największą sławę przyniosła mu nominowana do Oscara rola Paula Rusesabaginy w dramacie „Hotel Ruanda” (2004). Jego poruszająca kreacja właściciela hotelu, który uratował setki ludzi podczas ludobójstwa w Rwandzie, spotkała się z uznaniem krytyków i publiczności. Od tego momentu Cheadle stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów w Hollywood.

Aktor zyskał także popularność dzięki roli Bashera Tarra w serii „Ocean’s Eleven” oraz Jamesa „Rhodey” Rhodesa w filmach Marvela, począwszy od „Iron Man 2” (2010). Jego postać War Machine stała się kluczową częścią Marvel Cinematic Universe.

Poza aktorstwem Cheadle angażuje się w działalność charytatywną i społeczną. Jest współautorem książki na temat kryzysu humanitarnego w Sudanie oraz ambasadorem wielu organizacji zajmujących się ochroną środowiska. W 2017 roku został uhonorowany tytułem Ambasadora Pokoju ONZ.

Prywatnie związany jest z aktorką Bridgid Coulter, z którą ma dwoje dzieci. Po latach wspólnego życia, para oficjalnie pobrała się w 2020 roku.

• Łowca jeleni (1978)
• Wielki Gatsby (1974)
• Gra o Tron (2011–2019)
• Wojna o planetę małp (2011)

Życiorys:

Donald Sutherland urodził się 17 lipca 1935 roku w Saint John, Nowy Brunszwik, Kanada. Jako młody człowiek przeniósł się do Toronto, gdzie rozpoczął studia na Uniwersytecie Toronto, a potem kontynuował naukę w londyńskim Drama School. Początkowo pracował w teatrze, jednak jego prawdziwym przełomem w karierze była rola w filmie „The Dirty Dozen” (1967), który zapewnił mu rozpoznawalność na całym świecie.

Sutherland szybko stał się jednym z najważniejszych aktorów swojego pokolenia, dzięki różnorodnym rolom, zarówno w filmach wojennych, jak i dramatach. Jego najważniejszym osiągnięciem w latach 70. XX wieku była rola w filmie „Łowca jeleni” (1978), za którą zdobył liczne nagrody i nominacje, w tym Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Film stał się jednym z najbardziej pamiętnych dzieł filmowych w historii kina, a jego postać, Nicka, przeszła do historii jako jeden z najbardziej poruszających portretów weterana wojennego.

W 1974 roku Sutherland zagrał również w słynnej ekranizacji powieści F. Scotta Fitzgeralda „Wielki Gatsby”, gdzie wcielił się w postać Toma Buchanana. Jego gra zyskała uznanie krytyków, a film zdobył międzynarodowy sukces. Przez lata Sutherland często pojawiał się w produkcjach zarówno Hollywoodzkich, jak i europejskich, grając w takich filmach jak „M*A*S*H” (1970), „Julius Caesar” (1970) czy „The Eagle Has Landed” (1976).

W 2011 roku Sutherland zagrał jedną z najbardziej pamiętnych ról w swojej karierze – postać prezydenta Coriolana Snowa w serii „Igrzyska Śmierci”. Jego rola okrutnego dyktatora zdobyła ogromne uznanie, a on sam stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych antagonistów współczesnego kina. To jednak tylko jedna z wielu znaczących ról, które Sutherland zagrał w ciągu swojej długiej kariery.

Donald Sutherland również zasłynął w telewizji, zwłaszcza rolą w popularnym serialu „Gra o Tron” (2011–2019), gdzie zagrał rolę Rickarda Karstarka. Jego udział w tej produkcji wzbudził ogromne zainteresowanie i spotkał się z pozytywnym odbiorem fanów oraz krytyków.

Jako aktor, Sutherland charakteryzuje się nie tylko swoją wszechstronnością, ale także nieoczywistymi wyborami ról, co czyni go jednym z najbardziej interesujących twórców współczesnego kina. Jego dorobek obejmuje zarówno dramaty, jak i filmy wojenne, thrillery i produkcje science fiction.

Poza pracą na planie filmowym, Donald Sutherland jest również aktywny w działalności charytatywnej, wspierając różnorodne organizacje zajmujące się pomocą dzieciom i seniorom. Jego życie zawodowe oraz społeczne zaangażowanie sprawiają, że jest jednym z najbardziej szanowanych i rozpoznawalnych aktorów w Hollywood.

• Ip Man (2008–2019)
• Rogue One: A Star Wars Story (2016)
• Flash Point (2007)
• Kill Zone (2005)
• Iron Monkey (1993)

Życiorys:

Donnie Yen urodził się 27 lipca 1963 roku w Guangzhou, Chiny. Od najmłodszych lat interesował się sztukami walki, a jego rodzice, oboje związani z kulturą, wspierali jego pasje. W wieku 9 lat, po przeprowadzce z Chin do Hongkongu, Yen zaczął intensywnie trenować w różnych stylach sztuk walki, takich jak wushu, kung fu, taekwondo, a także taichi. Jego matka była znaną instruktorką tańca, co również miało wpływ na rozwój jego umiejętności fizycznych.

W 1982 roku rozpoczął karierę filmową, występując w filmach akcji. Jednak jego prawdziwy przełom nastąpił w 2008 roku, kiedy to zagrał główną rolę w filmie „Ip Man”. Opowiadający historię legendarnego mistrza Wing Chun, film okazał się wielkim sukcesem, a rola Yena w tytułowej roli przyniosła mu międzynarodową sławę. Yen stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych gwiazdorskich aktorów w azjatyckim kinie sztuk walki, a seria filmów o Ip Manie, w której Yen występował również w kolejnych częściach, zdobyła ogromną popularność na całym świecie.

Po sukcesie „Ip Mana” Donnie Yen zyskał status gwiazdy nie tylko w Chinach, ale także na międzynarodowej scenie filmowej. Zagrał w takich produkcjach jak „Rogue One: A Star Wars Story” (2016), gdzie wystąpił jako Chirrut Îmwe, nieśmiertelny wojownik, który poszukuje świętego artefaktu. Jego rola w tej produkcji przyniosła mu nowe grono fanów na całym świecie, szczególnie wśród miłośników serii „Star Wars”.

Oprócz występów w filmach, Donnie Yen angażuje się także w produkcje reżyserskie i choreografię walk. Jego doświadczenie w sztukach walki pozwalało mu na tworzenie spektakularnych i realistycznych scen akcji, które stały się znakiem rozpoznawczym jego filmów. Yen miał również możliwość występowania w innych popularnych filmach azjatyckich, takich jak „Flash Point” (2007), „Kill Zone” (2005) i „Iron Monkey” (1993), które zapewniły mu status jednego z najlepszych wykonawców w swojej dziedzinie.

Jego życie osobiste również jest pełne sukcesów. Donnie Yen jest żonaty z aktorką Cissy Wang, z którą ma dwoje dzieci. Zawsze dbał o swoją formę fizyczną, co w połączeniu z talentem do sztuk walki czyni go jednym z najbardziej dynamicznych i wszechstronnych aktorów kina akcji.

Pomimo swojej sławy i licznych sukcesów zawodowych, Yen nie spoczywa na laurach i nieustannie dąży do nowych wyzwań w przemyśle filmowym, angażując się w nowe projekty. Jego umiejętności w sztukach walki, charyzma oraz pasja do kina czynią go jednym z najbardziej szanowanych aktorów na świecie.

• Absolwent (1967)
• Kramer kontra Kramer (1979)
• Rain Man (1988)
• Tootsie (1982)

Życiorys:

Dustin Hoffman urodził się 8 sierpnia 1937 roku w Los Angeles, Kalifornia. W dzieciństwie miał trudności z nauką, co sprawiło, że nie był najlepszym uczniem. Niemniej jednak, zainteresowanie sztuką i aktorstwem rozwijało się w nim od najmłodszych lat, co skłoniło go do podjęcia nauki w American Academy of Dramatic Arts. Po ukończeniu szkoły w 1959 roku, Hoffman przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie przez kilka lat walczył o swoje miejsce w przemyśle filmowym.

Jego debiut filmowy miał miejsce w 1967 roku, kiedy wystąpił w jednym z najważniejszych filmów lat 60., „Absolwencie” (The Graduate), w reżyserii Mike’a Nicholsa. Film okazał się przełomowy w jego karierze, a Hoffman zyskał rozgłos dzięki roli Benjamina Braddocka, młodego mężczyzny uwikłanego w romans z dojrzałą kobietą, który staje się jednym z najbardziej rozpoznawalnych filmowych bohaterów lat 60.

W 1979 roku Hoffman zdobył Oscara za swoją rolę w filmie „Kramer kontra Kramer” (1979), w którym grał mężczyznę walczącego o opiekę nad dzieckiem po rozwodzie. W 1988 roku, po latach ciężkiej pracy i wytrwałości, zdobył kolejnego Oscara, tym razem za rolę autystycznego brata w filmie „Rain Man”, gdzie partnerował mu Tom Cruise. Rola ta stała się jednym z najbardziej ikonicznych osiągnięć w jego karierze.

W ciągu swojej kariery Hoffman występował w wielu filmach, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Do jego najbardziej znanych filmów należy również „Tootsie” (1982), w którym zagrał aktora, który przebiera się za kobietę, by zdobyć rolę w telewizyjnej produkcji. Jego wszechstronność, umiejętność oddania emocji postaci i głęboka praca nad rolą sprawiły, że jest jednym z najbardziej szanowanych aktorów w Hollywood.

W życiu osobistym Hoffman jest znany z dość skromnego trybu życia, a także z dbałości o swoją rodzinę. Jego żona, Lisa Gottsegen, jest z nim od 1980 roku, a para ma czworo dzieci. Mimo że nie jest tak aktywny filmowo jak w przeszłości, Hoffman pozostaje postacią cenioną przez krytyków i współczesnych twórców filmowych.

• Fast & Furious (2001–2021)
• Jumanji: Przygoda w dżungli (2017)
• San Andreas (2015)
• Ballers (2015–2019)

Życiorys:

Dwayne Douglas Johnson, znany również jako „The Rock”, urodził się 2 maja 1972 roku w Hayward, Kalifornia. Jest jednym z najwyżej opłacanych aktorów na świecie, a także jednym z najpopularniejszych celebrytów współczesnej kultury. Zanim stał się gwiazdą Hollywood, Johnson był profesjonalnym zapaśnikiem, który zdobył ogromną popularność w federacji WWE (World Wrestling Entertainment). Jego charyzma, siła i umiejętności ringowe sprawiły, że szybko stał się jednym z największych nazwisk w wrestlingu.

W 2001 roku Dwayne Johnson postanowił spróbować swoich sił w aktorstwie i zadebiutował na dużym ekranie w filmie „The Mummy Returns” (2001), w którym zagrał postać Scorpiona. Dzięki tej roli zdobył pierwszą falę uznania, a jego popularność jako aktora rosła z każdą kolejną produkcją. Jego przełomową rolą był udział w serii „Fast & Furious”, gdzie grał Luke’a Hobbsa, co pozwoliło mu na stałe zagościć wśród gwiazd kina akcji.

Obok filmów akcji, Dwayne Johnson odniósł również sukces w komediach, takich jak „Jumanji: Przygoda w dżungli” (2017), który okazał się kasowym hitem. Zagrał tam u boku Kevina Harta, Jacka Blacka i Karla Pilkingtona, a film zarobił ponad miliard dolarów na całym świecie. W kolejnych latach powrócił w kontynuacji filmu – „Jumanji: Następny poziom” (2019), co tylko umocniło jego pozycję w przemyśle filmowym.

Poza karierą aktorską, Johnson jest również producentem i przedsiębiorcą. Zajmuje się także działalnością charytatywną i jest jednym z najbardziej aktywnych celebrytów w mediach społecznościowych. Jego konto na Instagramie śledzi miliony fanów, a jego posty często dotyczą nie tylko kariery filmowej, ale także jego życia prywatnego i filozofii, której się trzyma. Zyskał również ogromną popularność dzięki roli w serialu HBO „Ballers”, który był emitowany w latach 2015–2019, a który opowiadał o świecie sportu i finansów.

Dwayne Johnson jest także zaangażowany w produkcje związane z fitnessem i zdrowiem, posiada własną markę odzieżową oraz suplementy. Jego motto „Szybkość, siła i ambicja” stało się inspiracją dla wielu młodszych pokoleń, które podziwiają go zarówno za jego osiągnięcia zawodowe, jak i jego nieustanną pracowitość.

• Apollo 13 (1995)
• Truman Show (1998)
• Pollock (2000)
• Westworld (2016–2022)

Życiorys:

Edward Allen Harris, znany jako Ed Harris, urodził się 28 listopada 1950 roku w Englewood w stanie New Jersey. Dorastał w Tenafly, gdzie uczęszczał do Tenafly High School. Początkowo interesował się sportem i grał w futbol amerykański, ale jego zainteresowania zmieniły się, gdy odkrył pasję do aktorstwa podczas studiów na Columbia University.

Po przeniesieniu się na University of Oklahoma kontynuował naukę aktorstwa, a następnie ukończył California Institute of the Arts. W latach 70. rozpoczął swoją karierę na scenie i w telewizji, stopniowo zdobywając coraz większą rozpoznawalność.

Przełom w jego karierze nastąpił w 1983 roku, kiedy zagrał astronautę Johna Glenna w filmie „The Right Stuff” („Pierwszy krok w kosmos”). Jego doskonała kreacja przyciągnęła uwagę krytyków i otworzyła mu drzwi do wielkich ról. W kolejnych latach wystąpił w wielu znaczących produkcjach, takich jak „Apollo 13” (1995), gdzie wcielił się w dyrektora misji Gene’a Krantza, zdobywając nominację do Oscara.

W 1998 roku zagrał Christofa w „Truman Show”, za co otrzymał nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. Jego kreacja charyzmatycznego reżysera kontrolującego życie głównego bohatera była szeroko chwalona za głębię psychologiczną.

Harris jest również cenionym reżyserem. W 2000 roku wyreżyserował i zagrał główną rolę w filmie „Pollock”, który opowiadał o życiu malarza Jacksona Pollocka. Ta rola przyniosła mu kolejną nominację do Oscara. Jego reżyserskie ambicje kontynuował w 2008 roku, realizując film „Appaloosa”.

W ostatnich latach Ed Harris zdobył nowe pokolenie fanów dzięki roli Człowieka w Czerni w serialu HBO „Westworld” (2016–2022), gdzie wcielił się w enigmatycznego i bezwzględnego bohatera przemierzającego futurystyczny park rozrywki.

W życiu prywatnym od 1983 roku jest żonaty z aktorką Amy Madigan, z którą ma córkę Lily. Harris jest znany ze swojego powściągliwego stylu życia, unikania skandali i skupienia na pracy artystycznej. Jest również aktywnym działaczem społecznym i politycznym, angażującym się w sprawy związane z ochroną środowiska i prawami człowieka.

• Świat według Bundych (1987–1997)
• Wielkie słowo (2009–2015)
• Wojna państwa Rose (1989)
• Wayne’s World (1992)

Życiorys:

Ed O’Neill, urodzony 12 kwietnia 1946 roku w Youngstown, Ohio, to amerykański aktor, który zdobył światową popularność dzięki roli Ala Bundy w serialu telewizyjnym „Świat według Bundych”. O’Neill pochodzi z rodziny włoskich imigrantów i początkowo planował karierę sportową. Grał w piłkę nożną na Uniwersytecie Stanu Ohio, zanim postanowił zająć się aktorstwem.

Jego pierwsze występy miały miejsce w latach 70. i 80., ale prawdziwym przełomem była rola w „Świecie według Bundych”, gdzie grał postać sfrustrowanego, pracującego ojca rodziny, Ala Bundy’ego. Serial, który debiutował w 1987 roku, stał się jednym z najbardziej kultowych sitcomów lat 90. i przyniósł O’Neillowi międzynarodową sławę. Jego charakterystyczny, sarkastyczny humor i pełna ironią postać Bundy’ego sprawiły, że aktor stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych w amerykańskiej telewizji.

Po zakończeniu „Świata według Bundych” w 1997 roku, O’Neill kontynuował swoją karierę, występując w wielu filmach i serialach. W 2009 roku pojawił się w roli Jay’a Pritchetta w serialu „Wielkie słowo” („Modern Family”), który przyniósł mu nagrodę Złotego Globu i liczne nominacje do Emmy. Serial zdobył ogromną popularność i uznanie krytyków, a O’Neill otrzymał pochwały za swoją rolę ojca rodziny, będącego pełnym miłości, ale również humorystycznym bohaterem.

Poza pracą w telewizji, O’Neill występował również w filmach, takich jak „Wojna państwa Rose” (1989), „Wayne’s World” (1992) czy „Niebezpieczne związki” (2003), jednak to jego praca w serialach przyniosła mu największy sukces. W ciągu swojej kariery zdobył również wiele nominacji do nagród, a także uznanie za swoją charyzmę i talent do komedii.

Ed O’Neill jest również zaangażowany w działalność charytatywną. Prywatnie jest mężem Catherine Rusoff, z którą ma dwójkę dzieci. Mimo swojego sukcesu, aktor unika rozgłosu i prowadzi życie w cieniu kamer. Jego ogromny wpływ na rozwój komedii telewizyjnej i filmowej jest niezaprzeczalny.

• 48 godzin (1982)
• Powrót do Ameryki (1988)
• Na Własną Prośbę (2003)
• Shrek (2001–2010)
• Beverly Hills Cop (1984–2016)

Życiorys:

Eddie Murphy urodził się 3 kwietnia 1961 roku w Brooklynie, Nowy Jork. Dorastał w trudnych warunkach, w rodzinie, która borykała się z wieloma wyzwaniami finansowymi. Jako dziecko odkrył swoje talenty komediowe i w wieku 15 lat zaczął występować w lokalnych klubach komediowych. Jego kariera nabrała rozpędu, gdy dołączył do obsady popularnego programu telewizyjnego „Saturday Night Live” (SNL) w 1980 roku. Jego skecze, w tym parodie znanych postaci i imprezy komediowe, sprawiły, że stał się jednym z największych komików lat 80-tych.

Przełom w karierze Murphy’ego nastąpił w 1982 roku, kiedy to zagrał w filmie „48 godzin” u boku Nicka Nolte’a. Jego rola w tym filmie sprawiła, że stał się gwiazdą Hollywood, a jego błyskotliwy humor i charyzma zaczęły przyciągać uwagę szerokiej publiczności. Kolejnym dużym sukcesem była rola w „Powrocie do Ameryki” (1988), gdzie zagrał postać księcia Akeema, który podróżuje do Stanów Zjednoczonych, aby znaleźć żonę. Film okazał się jednym z największych hitów lat 80-tych i przyniósł mu ogromną popularność.

Murphy zyskał także uznanie jako twórca postaci w filmach takich jak „Beverly Hills Cop” (1984), który zapoczątkował serię filmów, w której zagrał detektywa Axel Foleya. Film stał się jednym z największych sukcesów kasowych lat 80-tych, a postać Murphy’ego była jednym z najbardziej rozpoznawalnych bohaterów tamtego okresu. Kolejne części serii również cieszyły się dużym zainteresowaniem, a Axel Foley stał się jednym z symboli kina akcji lat 80.

Kiedy Murphy zagrał w filmie „Na Własną Prośbę” (2003), zaprezentował swój talent w zupełnie innej roli – jako ojciec szukający swoich dzieci. Film okazał się sukcesem, a Murphy pokazał, że jego talent aktorski nie ogranicza się tylko do komedii. Jego rola w filmie „Shrek” (2001) jako osioł to kolejny hit, który zdobył serca widzów na całym świecie, stając się jednym z najbardziej ikonicznych bohaterów animowanych filmów w historii kina.

Choć Murphy przez wiele lat był głównie kojarzony z komedią, jego dorobek obejmuje także role dramatyczne, takie jak ta w filmie „Dreamgirls” (2006), gdzie zagrał postać Jamesa „Thunder” Early’ego. Rola ta przyniosła mu nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, a film, mimo że nie był komedią, pokazał, że Murphy potrafi poruszać widzów także w poważniejszych produkcjach.

Murphy przez lata był również producentem, twórcą i reżyserem, a jego talent w różnych dziedzinach kina sprawił, że stał się jednym z najwyżej opłacanych aktorów Hollywood. Jego kariera obejmuje wiele ról, z których każda była oryginalna i różnorodna, od komedii, przez akcję, po filmy animowane.

Pomimo swojej wielkiej kariery, Murphy jest osobą, która stara się zachować prywatność, koncentrując się na rodzinie i pracy. Jego życie osobiste, pełne wzlotów i upadków, nie zmienia jednak faktu, że pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i lubianych aktorów na świecie. Eddie Murphy to bez wątpienia jedna z największych gwiazd kina amerykańskiego, a jego talent, komediowa charyzma i wszechstronność sprawiają, że jego obecność na ekranie zawsze przyciąga uwagę.

• The Importance of Being Earnest (1952)
• Tom Jones (1963)
• War and Peace (1956)
• Elephant Walk (1954)

Życiorys:

Edith Evans urodziła się 8 lutego 1888 roku w Londynie, w dzielnicy Peckham. Od młodych lat wykazywała ogromne zainteresowanie teatrem, a jej talent został szybko dostrzegany przez nauczycieli sztuki dramatycznej. Zanim zdecydowała się na karierę w filmie, Edith była aktywna w londyńskich teatrach, gdzie występowała w wielu produkcjach teatralnych. Jej debiut na scenie miał miejsce już w 1914 roku.

Evans była niezwykle utalentowaną aktorką teatralną, znaną z występów w klasycznych sztukach. W latach 20. i 30. XX wieku zaczęła zdobywać szeroką popularność na deskach teatrów londyńskich, a jej występy były bardzo cenione przez krytyków. Zyskała miano jednej z najwybitniejszych aktorek swojego pokolenia, szczególnie za swoje role w klasykach Szekspira oraz w dziełach George’a Bernarda Shawa.

Choć była przede wszystkim znana z występów na scenie, Edith Evans także odniosła sukces w filmie. W latach 50. i 60. XX wieku zyskała sławę dzięki rolom w takich produkcjach jak „The Importance of Being Earnest” (1952), gdzie zagrała postać Lady Bracknell, oraz „War and Peace” (1956), filmie opartym na powieści Lwa Tołstoja, w którym zagrała rolę hrabiny Rostowej.

Jej najbardziej ikoniczną rolą filmową była rola Lady Bracknell w ekranizacji „The Importance of Being Earnest” z 1952 roku. Postać ta, zagrana przez Evans, stała się jednym z najsłynniejszych przykładów komediowego aktorstwa w historii kina. Edith Evans była uznawana za mistrza sztuki teatralnej i filmowej, zdobywając liczne nagrody i nominacje za swoje występy.

Poza swoimi występami teatralnymi i filmowymi, Edith Evans była również szanowana za swoje zdolności interpretacyjne. Występowała w wielu sztukach zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i za granicą, a jej talent został doceniony przez publiczność na całym świecie. Zawsze była uznawana za aktorkę, która potrafiła łączyć głębię emocjonalną z precyzyjnością wykonania.

Edith Evans była również wielką postacią w teatrze West Endu i często bywała porównywana do innych legendarnych aktorek, takich jak Maggie Smith czy Judi Dench. Jej obecność na scenie była zawsze magnetyzująca, a jej technika aktorska doskonała.

Jej życie prywatne było stosunkowo spokojne, choć znane są doniesienia, że była osobą dość zamkniętą i skoncentrowaną na swojej pracy. Zawsze dbała o to, by jej życie zawodowe było oddzielone od życia osobistego, co pozwalało jej zachować prywatność w obliczu ogromnego uznania.

Edith Evans zmarła 14 października 1976 roku w Londynie, mając 88 lat. Choć była już wtedy mniej aktywna zawodowo, jej dorobek artystyczny pozostaje niezatarte w historii teatru i kina. Jej występy na scenie i ekranie wciąż stanowią wzór dla przyszłych pokoleń aktorów i są doceniane przez wielbicieli sztuki teatralnej na całym świecie.

• Mały Cezar (1931)
• Klucz do miasta (1948)
• Podwójne ubezpieczenie (1944)
• Dziesięcioro przykazań (1956)

Życiorys:

Edward G. Robinson urodził się jako Emanuel Goldenberg w Bukareszcie. W wieku 10 lat wyemigrował z rodziną do USA. Zainteresowanie aktorstwem rozwijał podczas studiów na City College of New York.

Przełomem w jego karierze był film „Mały Cezar” (1931), gdzie stworzył kultową rolę gangstera Rico. W kolejnych dekadach występował w filmach noir, kryminałach i dramatach, takich jak „Podwójne ubezpieczenie” czy „Klucz do miasta”.

Był na czarnej liście Hollywood w okresie makkartyzmu, ale mimo to jego kariera trwała niemal do końca życia. Zmarł w 1973 roku, dwa miesiące po ukończeniu „Soylent Green”, za który pośmiertnie otrzymał honorowego Oscara.

• American History X (1998)
• Fight Club (1999)
• The Illusionist (2006)
• Primal Fear (1996)

Życiorys:

Edward Norton urodził się w Bostonie, ale dorastał w Columbii, w stanie Maryland. Jego ojciec był prawnikiem federalnym, a matka pracowała jako nauczycielka języka angielskiego. Od najmłodszych lat interesował się aktorstwem i teatrem, a swoje pierwsze doświadczenia sceniczne zdobywał już jako dziecko. Ukończył historię na Uniwersytecie Yale, gdzie aktywnie działał w grupach teatralnych.

Po ukończeniu studiów przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie przez kilka lat pracował w teatrze off-Broadway. Jego wielki przełom nastąpił w 1996 roku, kiedy został obsadzony w thrillerze „Primal Fear”. Jego kreacja młodego mordercy o podwójnej osobowości przyniosła mu ogromne uznanie i nominację do Oscara. Rok później zagrał u Woody’ego Allena w „Wszyscy mówią: kocham cię”, a w 1998 roku wcielił się w Dereka Vinyarda w „American History X”, za co ponownie został nominowany do Oscara.

Następnie w 1999 roku wystąpił w „Fight Club” w reżyserii Davida Finchera, który stał się kultowym filmem i jedną z jego najbardziej rozpoznawalnych ról. W kolejnych latach pojawiał się w różnorodnych produkcjach, takich jak „The Score” (2001), „The Illusionist” (2006) czy „The Painted Veil” (2006). W 2008 roku wcielił się w Bruce’a Bannera w „The Incredible Hulk”, wchodząc tym samym do świata Marvel Cinematic Universe, choć później nie kontynuował tej roli.

Poza aktorstwem Norton zajmuje się reżyserią i produkcją filmową – jego debiut reżyserski „Zakazany owoc” (2000) spotkał się z ciepłym przyjęciem. Jest również znany ze swojego zaangażowania w działalność charytatywną i ekologiczną. Od lat wspiera inicjatywy związane z ochroną środowiska i mieszkalnictwem socjalnym.

Prywatnie jest żonaty z producentką filmową Shauną Robertson i ma z nią syna. Norton rzadko udziela wywiadów i stara się unikać życia w świetle reflektorów, koncentrując się na pracy twórczej.

• Hamlet
• Makbet
• Ryszard III
• Otello

Życiorys:

Edwin Thomas Booth urodził się 13 listopada 1833 roku w Bel Air w stanie Maryland, jako syn znanego aktora Juniusa Brutus Bootha. Wychowywał się w teatralnym środowisku i od młodych lat uczył się sztuki aktorskiej, podróżując wraz z ojcem po całych Stanach Zjednoczonych.

Swoją profesjonalną karierę rozpoczął w 1849 roku, debiutując w Bostonie. Wkrótce stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów swojej epoki, zdobywając uznanie za wybitne interpretacje szekspirowskich ról. Jego kreacja Hamleta, którą grał ponad 100 razy w jednym sezonie, uczyniła go legendą amerykańskiego teatru.

W 1863 roku Edwin Booth założył swój własny teatr w Nowym Jorku – Booth’s Theatre, który miał być miejscem prezentowania sztuk na najwyższym poziomie artystycznym. Był uznawany za aktora o niezwykłej głębi emocjonalnej, który potrafił wnieść do klasycznych ról nowe znaczenia.

Jego kariera została przyćmiona tragicznym wydarzeniem – w 1865 roku jego brat, John Wilkes Booth, dokonał zamachu na prezydenta Abrahama Lincolna. Mimo że Edwin nie miał żadnego związku z działaniami brata i był lojalnym zwolennikiem Unii, wydarzenie to spowodowało tymczasowe wycofanie się aktora z życia publicznego.

W późniejszych latach Booth powrócił na scenę i odbudował swoją reputację. Kontynuował występy aż do 1891 roku, stając się jednym z najważniejszych aktorów XIX wieku. Zmarł 7 czerwca 1893 roku w Nowym Jorku, pozostawiając po sobie niezatarte dziedzictwo w historii amerykańskiego teatru.

Dziś Edwin Booth jest pamiętany jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich aktorów dramatycznych oraz jako człowiek, który pomimo rodzinnej tragedii pozostał oddany sztuce i kulturze.

• Dobry, zły i brzydki (1966)
• 7 wspaniałych (1960)
• Ojciec chrzestny III (1990)
• Baby Doll (1956)
• Mistyfikacja (1970)

Życiorys:

Eli Wallach urodził się 7 grudnia 1915 roku w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn, w żydowskiej rodzinie pochodzenia polskiego. Studiował na University of Texas, gdzie początkowo planował zostać nauczycielem, ale ostatecznie zainteresował się aktorstwem. Następnie kontynuował edukację na prestiżowym Actors Studio w Nowym Jorku, gdzie doskonalił swój warsztat pod okiem Lee Strasberga.

Podczas II wojny światowej Wallach służył w armii amerykańskiej jako oficer medyczny, a po zakończeniu konfliktu rozpoczął profesjonalną karierę aktorską na Broadwayu. Jego debiut filmowy nastąpił w 1956 roku w dramacie „Baby Doll” w reżyserii Elii Kazana, gdzie jego rola przyniosła mu ogromne uznanie krytyków oraz nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora.

W kolejnych latach Wallach stał się cenionym aktorem zarówno w Hollywood, jak i w Europie. Wystąpił w „7 wspaniałych” (1960), wcielając się w rolę przywódcy bandytów Calvery, a jego najbardziej rozpoznawalna kreacja to Tuco, czyli „Brzydki” w klasycznym westernie „Dobry, zły i brzydki” (1966) Sergio Leone.

Jego filmografia obejmuje także role w takich produkcjach jak „Ojciec chrzestny III” (1990), gdzie zagrał Dona Altobello, oraz „Mistyfikacja” (1970), gdzie wcielił się w postać Meyera Lansky’ego. Wallach był także aktywny w telewizji, występując m.in. w serialach „Rodzina Soprano” i „ER”.

Aktor był wielokrotnie nagradzany za swoje osiągnięcia, w tym w 2010 roku otrzymał honorowego Oscara za całokształt kariery. Pomimo podeszłego wieku, Wallach grał w filmach aż do lat 90. Jego ostatnie występy to role w „Autorze widmo” (2010) i „Wall Street: Pieniądz nie śpi” (2010).

Eli Wallach zmarł 24 czerwca 2014 roku w wieku 98 lat. Jego bogata kariera obejmowała ponad sześć dekad, a on sam pozostaje jedną z najbardziej charakterystycznych postaci kina XX wieku.

• Jeden dzień w raju (1960)
• Rebelka (1956)
• Kleopatra (1963)
• Wielka miłość (1950)

Życiorys:

Elizabeth Taylor urodziła się 27 lutego 1932 roku w Londynie. Jako dziecko przeprowadziła się z rodziną do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczęła swoją karierę aktorską. Już jako młoda dziewczyna była uznawana za wielki talent, a jej pierwsze role na ekranie przyniosły jej natychmiastową popularność.

W latach 50. i 60. Elizabeth Taylor stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych nazwisk Hollywood. Zdobyła dwukrotnie Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową, za role w filmach „Butterfield 8” (1960) i „Kleopatra” (1963). Oprócz talentu aktorskiego, była również jedną z najbardziej uwielbianych gwiazd kina, często będąc w centrum uwagi mediów z powodu swojego życia osobistego, licznych małżeństw i związku z Richardem Burtonem, z którym stworzyła niezapomniane kino.

W swojej karierze Taylor zagrała w wielu niezapomnianych produkcjach, takich jak „Jeden dzień w raju” (1960), który zapewnił jej jeszcze większą sławę, a jej ekranowa obecność była zjawiskowa. Słynęła z intensywnych ról dramatycznych oraz ze swojej wyjątkowej urody, zwłaszcza legendarnych fioletowych oczu, które przyciągały wzrok na ekranie.

Po zakończeniu kariery filmowej w 2003 roku Elizabeth Taylor skupiła się na działalności charytatywnej, zwłaszcza na walce z HIV/AIDS. Zmarła 23 marca 2011 roku, pozostawiając po sobie ogromne dziedzictwo w historii kina. Była jednym z najbardziej ikonicznych i cenionych aktorek w historii filmowego świata, a jej życie pełne było zarówno sukcesów zawodowych, jak i prywatnych dramatów.

Znana z ról:

• Egzorcysta (1973)
• Alice już tu nie mieszka (1974)
• Requiem dla snu (2000)
• Między niebem a piekłem (1998)

Życiorys:

Ellen Burstyn urodziła się 7 grudnia 1932 roku w Detroit w stanie Michigan. Karierę rozpoczęła jako modelka, zanim zwróciła się w stronę aktorstwa. W latach 50. i 60. występowała w telewizji i na Broadwayu, zanim zyskała rozpoznawalność w kinie.

Jej przełomowa rola przyszła w 1971 roku, gdy zagrała w filmie „Ostatni seans filmowy”, za który otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. Dwa lata później wcieliła się w matkę opętanego dziecka w kultowym horrorze „Egzorcysta” (1973), co umocniło jej status hollywoodzkiej gwiazdy.

W 1974 roku zdobyła Oscara za najlepszą rolę żeńską w filmie „Alice już tu nie mieszka”, który stał się inspiracją dla serialu „Alice”. Przez kolejne dekady jej kariera obejmowała szeroki wachlarz ról – od dramatów po thrillery psychologiczne. Jednym z jej najbardziej docenianych występów był film „Requiem dla snu” (2000), gdzie zagrała uzależnioną od leków matkę, co przyniosło jej kolejną nominację do Oscara.

Ellen Burstyn przez lata była aktywna również na scenie teatralnej, zdobywając nagrodę Tony. Jest jedną z niewielu aktorek, które zdobyły prestiżowy tytuł Triple Crown of Acting (Oscar, Emmy i Tony).

Prywatnie była trzykrotnie zamężna, a jej małżeństwo z Neilem Burstynem zakończyło się rozwodem. Znana jest również z zaangażowania w sprawy społeczne i edukację aktorską, prowadząc zajęcia w Actors Studio.

Dzięki swojemu niezwykłemu talentowi i wszechstronności, Burstyn pozostaje jedną z najbardziej szanowanych aktorek w historii Hollywood.

• Diabeł ubiera się u Prady (2006)
• Czarna dahlia (2006)
• Edge of Tomorrow (2014)
• Wojna o planetę małp (2017)
• A Quiet Place (2018)

Życiorys:

Emily Blunt urodziła się 23 lutego 1983 roku w Londynie. Swoją karierę rozpoczęła na scenie teatralnej, występując w produkcjach brytyjskich. Jednak jej przełomowy moment nastąpił, kiedy w 2006 roku zadebiutowała na wielkim ekranie w filmie „Diabeł ubiera się u Prady”, gdzie zagrała postać złośliwej asystentki, obok Anne Hathaway i Meryl Streep. Choć jej rola była stosunkowo niewielka, to przyniosła jej ogromną rozpoznawalność i uznanie krytyków.

Kolejne lata przyniosły Blunt kolejne ważne role w takich filmach jak „Czarna Dahlia” (2006) i „Young Victoria” (2009), gdzie zagrała tytułową rolę, otrzymując liczne nominacje i nagrody. Jednak to rola w filmie „Edge of Tomorrow” (2014), gdzie wystąpiła u boku Toma Cruise’a, wyniosła ją na wyżyny kariery filmowej. Jej postać, żołnierka Rita Vrataski, była jedną z najważniejszych w filmie i zapisała się w pamięci widzów jako przykład silnej, odważnej bohaterki akcji.

Blunt pokazała również swoją wszechstronność, grając w filmach o zupełnie innym charakterze, jak np. w thrillerze psychologicznym „Sicario” (2015), czy horrorze „A Quiet Place” (2018), który reżyserował jej mąż, John Krasinski. „A Quiet Place” stał się ogromnym sukcesem, a Blunt za swoją rolę matki walczącej o przeżycie w apokaliptycznym świecie, zdobyła nominację do Złotego Globu.

W 2019 roku zagrała w sequelu „A Quiet Place: Part II” i pojawiła się w komedii romantycznej „Zabójczy rejs” (2019), a także dołączyła do obsady hitu „Wojna o planetę małp” (2017). Blunt kontynuowała grę w filmach wysokobudżetowych i oscarowych produkcjach, pokazując, że potrafi łączyć kino rozrywkowe z poważnymi rolami aktorskimi.

Emily Blunt zdobyła liczne nagrody i nominacje w ciągu swojej kariery, w tym nominację do Oscara za rolę drugoplanową w filmie „Sicario” oraz nominacje do Złotych Globów i BAFTA. Choć jest znana głównie z ról filmowych, jej talent i wszechstronność aktorska pozwala jej na granie w różnych gatunkach filmowych – od dramatu po kino akcji. Jest również aktywna w działalności charytatywnej.

• La La Land (2016)
• The Help (2011)
• Birdman (2014)
• Easy A (2010)

Życiorys:

Emma Stone urodziła się 6 listopada 1988 roku w Scottsdale w Arizonie, USA. Już jako dziecko zainteresowała się aktorstwem, a w wieku 11 lat zaczęła występować na scenie teatralnej. Po ukończeniu szkoły średniej przeprowadziła się do Los Angeles, aby podjąć karierę aktorską. Początkowo zdobywała małe role w telewizji, ale jej przełomowym momentem była rola w filmie „Superbad” (2007), który zapewnił jej uwagę w Hollywood.

Jej kariera rozwinęła się błyskawicznie i Emma zaczęła otrzymywać główne role w filmach takich jak „Easy A” (2010), który stał się dużym hitem komercyjnym, a ona sama została doceniona za swoją charyzmę i talent komediowy. Zyskała także uznanie krytyków za rolę w „The Help” (2011), gdzie wcieliła się w postać dziennikarki, co przyniosło jej nominację do Oscara.

Jej największym osiągnięciem zawodowym było zdobycie Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową za film „La La Land” (2016), w którym zagrała aspirującą aktorkę, która stara się pogodzić swoje marzenia z trudami życia w Los Angeles. Film ten przyniósł jej międzynarodową sławę i ugruntował jej pozycję w Hollywood.

Stone jest również znana z roli w filmie „Birdman” (2014), który zdobył Oscara za najlepszy film, oraz z roli w musicalu „Cabaret” na Broadwayu. Jej wszechstronność i talent pozwoliły jej na granie zarówno w komediach, jak i dramatach, a jej role charakteryzują się głęboką emocjonalnością i autentycznością.

W życiu osobistym Emma Stone jest żoną reżysera Dave’a McCary’ego, z którym ma dziecko. Pomimo wielkiej popularności, Emma pozostaje osobą skromną i prywatną, ceniącą sobie równowagę między życiem zawodowym a osobistym.

• Powrót do Howards End (1992)
• Rozważna i romantyczna (1995)
• Harry Potter (2004–2011)
• To właśnie miłość (2003)
• Niania McPhee (2005)

Życiorys:

Emma Thompson urodziła się 15 kwietnia 1959 roku w Londynie jako córka aktorki Phyllidy Law i reżysera Erica Thompsona. Od najmłodszych lat miała styczność z teatrem i telewizją. Studiowała anglistykę na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie dołączyła do słynnej grupy teatralnej Footlights, stając się jedną z niewielu kobiet w jej składzie.

Jej kariera rozpoczęła się od występów komediowych w brytyjskiej telewizji w latach 80. Wkrótce potem zdobyła uznanie jako aktorka dramatyczna, a przełomem okazał się film „Powrót do Howards End” (1992), który przyniósł jej Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

Thompson kontynuowała sukcesy, zdobywając kolejną statuetkę Oscara za scenariusz do filmu „Rozważna i romantyczna” (1995), w którym również wystąpiła. Była pierwszą kobietą w historii, która zdobyła Oscary zarówno za aktorstwo, jak i scenariusz.

W kolejnych latach występowała w różnorodnych produkcjach – od dramatów po komedie. W 2003 roku zagrała w kultowej już komedii romantycznej „To właśnie miłość”, a rok później dołączyła do serii „Harry Potter” jako ekscentryczna profesor Sybilla Trelawney.

W 2005 roku wyprodukowała i wystąpiła w filmie „Niania McPhee”, który odniósł międzynarodowy sukces. Po latach aktywności zarówno w filmie, jak i teatrze, nadal pozostaje jedną z najwybitniejszych brytyjskich aktorek, łącząc karierę aktorską ze scenariopisarstwem i działalnością charytatywną.

Prywatnie była żoną Kennetha Branagha, z którym rozwiodła się w 1995 roku. W 2003 roku wyszła za aktora Grega Wise’a. Para ma córkę i adoptowanego syna z Rwandy.

• Harry Potter (2001–2011)
• The Perks of Being a Wallflower (2012)
• Beauty and the Beast (2017)
• Little Women (2019)

Życiorys:

Emma Watson urodziła się w Paryżu, we Francji, jednak dorastała w Anglii po rozwodzie swoich rodziców. Od najmłodszych lat interesowała się aktorstwem i brała udział w szkolnych przedstawieniach. W wieku dziewięciu lat wzięła udział w przesłuchaniach do roli Hermiony Granger w ekranizacji serii książek J.K. Rowling – „Harry Potter”. Dzięki swojemu talentowi i charyzmie pokonała tysiące kandydatek i zadebiutowała na dużym ekranie w „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” (2001).

Rola Hermiony uczyniła ją międzynarodową gwiazdą, a przez dekadę występowała we wszystkich częściach sagi, zdobywając uznanie krytyków i fanów. Po zakończeniu serii w 2011 roku Watson postanowiła rozwijać swoją karierę poza światem magii, wybierając ambitne i różnorodne projekty filmowe.

W 2012 roku zagrała w dramacie „The Perks of Being a Wallflower”, który spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem. Następnie wystąpiła w „The Bling Ring” (2013) Sofii Coppoli i biblijnej superprodukcji „Noe: Wybrany przez Boga” (2014). W 2017 roku wcieliła się w rolę Belli w aktorskiej wersji „Pięknej i Bestii”, która odniosła ogromny sukces kasowy. Kolejnym ważnym etapem w jej karierze był film „Małe kobietki” (2019), w którym zagrała jedną z głównych ról.

Poza aktorstwem Watson angażuje się w działalność społeczną i feministyczną. W 2014 roku została Ambasadorką Dobrej Woli ONZ Kobiety i zapoczątkowała kampanię HeForShe, zachęcającą mężczyzn do aktywnego wspierania równości płci. Jest również zaangażowana w działania na rzecz edukacji dziewcząt i zrównoważonego rozwoju.

Pomimo ogromnej popularności, Watson unika typowego hollywoodzkiego stylu życia. Ukończyła studia na Uniwersytecie Browna, zdobywając tytuł licencjata z literatury angielskiej. Dzieli swój czas między aktorstwo, działalność społeczną i modę – współpracowała z markami ekologicznymi, promując etyczne podejście do przemysłu odzieżowego.

Emma Watson pozostaje jedną z najbardziej wpływowych kobiet w Hollywood, łącząc sukces aktorski z działalnością społeczną i intelektualnym zaangażowaniem.

• Przygody Robin Hooda (1938)
• Kapitan Blood (1935)
• The Sea Hawk (1940)
• Santa Fe Trail (1940)
• They Died with Their Boots On (1941)

Życiorys:

Errol Flynn urodził się 20 czerwca 1909 roku w Hobart, Tasmania, Australia. Jego wczesne życie było pełne podróży i przygód, a już w młodości interesował się żeglarstwem, a także miał pasję do sportów, w tym do boksu i krykieta. W 1933 roku Flynn przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczął swoją karierę aktorską w teatrze i na ekranie. Początkowo jego kariera w Anglii nie była spektakularna, jednak wkrótce zdobył kontrakt z Warner Bros. i przeniósł się do Hollywood, gdzie zaczęła się jego prawdziwa gwiazdorska droga.

Errol Flynn zyskał ogromną popularność jako bohater kina przygodowego i akcji, dzięki swoim rolom w filmach, w których grał szarmanckich, odważnych bohaterów. Jego przełomową rolą była rola Robin Hooda w filmie „Przygody Robin Hooda” (1938), który stał się jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych i kultowych wystąpień. Film zdobył ogromną popularność, a postać Flynna, pełna charyzmy i odwagi, szybko stała się symbolem męskiego ideału bohatera.

Flynn stał się ikoną Hollywood lat 30. i 40., występując w wielu znanych produkcjach filmowych takich jak „Kapitan Blood” (1935) i „The Sea Hawk” (1940). Jego rola w „Kapitanie Blood” okazała się przełomowa, ponieważ film zapoczątkował jego współpracę z Warner Bros. oraz utwierdził go jako gwiazdora filmów przygodowych i sensacyjnych. Po sukcesie „Kapitana Blooda”, Flynn stał się jednym z najwyżej opłacanych aktorów w Hollywood, a jego filmy, w których często grał rolę bohatera romantycznego, były uwielbiane przez publiczność.

Flynn był również znany z kontrowersyjnego życia osobistego. Jego liczne romanse i skandale, a także liczne procesy sądowe o molestowanie, często stawiały go w świetle negatywnym. Mimo tych kontrowersji, jego kariera aktorska trwała do późnych lat 50., choć po upływie czasu i zmniejszonej popularności, jego filmy zaczęły tracić na atrakcyjności. Jednak nadal pozostawał w pamięci fanów jako jeden z największych bohaterów filmów przygodowych.

Pod koniec życia, Flynn zmagał się z problemami zdrowotnymi, a także z uzależnieniami. Zmarł 14 października 1959 roku w wieku 50 lat na zawał serca, pozostawiając po sobie nie tylko filmową legendę, ale także burzliwe życie pełne skandali. Mimo tego, jego miejsce w historii kina pozostaje niezatarte. Errol Flynn był jednym z najbardziej charyzmatycznych i cenionych aktorów swojej epoki, którego postać wciąż jest symbolem kina przygodowego.

• Before Sunrise (1995)
• Training Day (2001)
• Boyhood (2014)
• Reality Bites (1994)

Życiorys:

Ethan Hawke urodził się 6 listopada 1970 roku w Austin, Teksas. Zainteresowanie aktorstwem przejawiał od młodego wieku, kiedy to występował w szkolnych przedstawieniach. Jego kariera filmowa rozpoczęła się w 1985 roku, ale prawdziwy przełom przyszedł w 1994 roku, kiedy to zagrał w filmie „Reality Bites” obok Winony Ryder. Kolejnym ważnym momentem był jego udział w filmie „Before Sunrise” (1995), który zyskał ogromne uznanie krytyków i publiczności, a Hawke stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów swojego pokolenia.

Hawke kontynuował swoją karierę, grając w różnorodnych filmach, takich jak „Training Day” (2001), za który zdobył nominację do Oscara, oraz w dramatycznym filmie „Boyhood” (2014), który kręcono przez 12 lat. W tym projekcie Hawke zagrał ojca głównego bohatera, a jego rola była szeroko doceniana przez krytyków, co przyniosło mu liczne nominacje do nagród. „Boyhood” zdobył Złoty Glob oraz Oscara za najlepszy film dramatyczny.

Oprócz aktorstwa, Hawke jest również reżyserem, scenarzystą i pisarzem. Zrealizował kilka filmów, w tym „Chelsea Walls” (2001) oraz „The Hottest State” (2006), a także opublikował kilka książek. Jego działalność artystyczna obejmuje także teatr – występował na deskach Broadwayu oraz reżyserował sztuki teatralne.

Hawke jest również znany ze swojego życia osobistego. Był dwukrotnie żonaty, a obecnie jest w związku z Ryan Shawhughes, z którą ma dwoje dzieci. Jako osoba zaangażowana w sztukę, żyje z pasją do sztuki filmowej i literackiej, a jego wszechstronność jako aktora, reżysera i pisarza sprawia, że jest uznawany za jednego z najciekawszych twórców współczesnego kina.

• Casino Royale (2006)
• Królestwo niebieskie (2005)
• Osobliwy dom Pani Peregrine (2016)
• 300: Początek imperium (2014)
• Penny Dreadful (2014-2016)

Życiorys:

Eva Green urodziła się 6 lipca 1980 roku w Paryżu jako córka francuskiej aktorki Marléne Jobert i szwedzkiego stomatologa Waltera Greena. Jej rodzina miała silne związki ze światem sztuki – matka była znaną aktorką filmową, co wpłynęło na decyzję Evy o podążeniu tą samą ścieżką. Ma siostrę bliźniaczkę, Joy, która wybrała zupełnie inną karierę i została dietetykiem.

Eva Green uczęszczała do American University of Paris, gdzie uczyła się w międzynarodowym środowisku. Następnie kontynuowała edukację aktorską w St. Paul Drama School w Paryżu oraz w londyńskiej Webber Douglas Academy of Dramatic Art. Po ukończeniu szkoły rozpoczęła swoją karierę teatralną, występując w kilku francuskich sztukach, co przyniosło jej uznanie.

Jej debiutem filmowym była kontrowersyjna rola w filmie Bernardo Bertolucciego „Marzyciele” (2003), w którym zagrała Isabelle – młodą, wyzwoloną Francuzkę, która wikła się w skomplikowany romans. Film był śmiały i artystycznie ambitny, a Green szybko zyskała miano jednej z najbardziej intrygujących aktorek swojego pokolenia.

Przełomową rolą w Hollywood okazała się Sybilla w „Królestwie niebieskim” (2005) Ridleya Scotta. Film, choć nie odniósł spektakularnego sukcesu kasowego, pokazał jej zdolność do kreowania silnych, dramatycznych postaci. Jednak to „Casino Royale” (2006) uczyniło ją międzynarodową gwiazdą – wcieliła się tam w rolę Vesper Lynd, jednej z najbardziej ikonicznych „dziewczyn Bonda” w historii serii. Jej postać była nie tylko piękna, ale i inteligentna, tajemnicza oraz pełna emocjonalnej głębi, co przysporzyło jej wielką popularność.

Po sukcesie „Casino Royale” Green wybierała często role w filmach o gotyckiej i mrocznej stylistyce. Wystąpiła m.in. w „Mrocznych cieniach” (2012) Tima Burtona oraz „300: Początek imperium” (2014), gdzie wcieliła się w rolę bezwzględnej Artemizji. W 2014 roku otrzymała główną rolę w serialu „Penny Dreadful”, który przyniósł jej ogromne uznanie i nominacje do prestiżowych nagród. Jej rola Vanessy Ives, kobiety obdarzonej nadprzyrodzonymi zdolnościami, była pełna emocji i psychologicznej głębi.

W kolejnych latach Green zagrała w filmach takich jak „Osobliwy dom Pani Peregrine” (2016) oraz „Dumbo” (2019) w reżyserii Tima Burtona, z którym nawiązała owocną współpracę. Jej umiejętność nadawania postaciom tajemniczości i złożoności uczyniła ją ulubienicą reżyserów o specyficznym stylu.

Pomimo sukcesu w Hollywood, Green wciąż pozostaje związana z francuską kinematografią. W 2017 roku zagrała w filmie „Euforia” u boku Alicii Vikander, a w 2019 roku w dramacie „Proxima”, który opowiada historię astronautki przygotowującej się do misji kosmicznej.

Eva Green słynie z unikania życia na świeczniku – rzadko udziela wywiadów i nie korzysta z mediów społecznościowych. W wywiadach często podkreśla, że ceni swoją prywatność i woli skupiać się na pracy niż na byciu celebrytką. Jest również zapaloną kolekcjonerką sztuki oraz wielką miłośniczką książek.

Znana z filmów:

• Szybcy i wściekli 2 (2003)
• Hitch (2005)
• Królestwo zwierząt (2012)
• Miejsce pod sosnami (2012)

Życiorys:

Eva Mendes urodziła się w Miami na Florydzie w rodzinie kubańskich imigrantów. Dorastała w Glendale w Kalifornii, gdzie od najmłodszych lat interesowała się sztuką, ale początkowo nie planowała kariery aktorskiej. Studiowała marketing na California State University w Northridge, ale porzuciła studia, by skupić się na aktorstwie po tym, jak została dostrzeżona przez agenta talentów.

Na początku kariery pojawiała się w reklamach i teledyskach, w tym w „Miami” Willa Smitha. Jej pierwszym poważnym występem był horror „Dzieci kukurydzy V: Pola terroru” (1998), ale prawdziwym przełomem okazała się rola w filmie „Dzień próby” (2001), gdzie wystąpiła u boku Denzela Washingtona. Film odniósł sukces, a Mendes zaczęła otrzymywać kolejne propozycje.

Światową sławę zdobyła dzięki roli w „Szybcy i wściekli 2” (2003), gdzie zagrała u boku Paula Walkera. W kolejnych latach ugruntowała swoją pozycję w Hollywood, występując w hitach takich jak „Hitch” (2005) z Willem Smithem, „Duch Rider” (2007) z Nicolasem Cage’em oraz „Miejsce pod sosnami” (2012), gdzie po raz pierwszy zagrała z Ryanem Goslingiem.

Eva Mendes była znana nie tylko z ról filmowych, ale także jako ambasadorka marek modowych i kosmetycznych. Pracowała dla firm takich jak Revlon i Calvin Klein, a jej odważne sesje zdjęciowe często wywoływały kontrowersje.

W 2014 roku Eva Mendes postanowiła zawiesić karierę aktorską, aby skupić się na życiu rodzinnym. Jest związana z Ryanem Goslingiem, z którym ma dwie córki – Esmeraldę i Amadę. Choć od lat nie wystąpiła w żadnym filmie, zajmuje się projektowaniem mody i angażuje w działalność charytatywną.

• Trainspotting (1996)
• Gwiezdne wojny: Mroczne widmo (1999)
• Moulin Rouge! (2001)
• Doktor Sen (2019)

Życiorys:

Ewan McGregor urodził się 31 marca 1971 roku w Perth w Szkocji. Już jako nastolatek pasjonował się aktorstwem i w wieku 16 lat porzucił szkołę, by dołączyć do Perth Repertory Theatre. Później studiował w renomowanej Guildhall School of Music and Drama w Londynie.

Jego przełomową rolą była kreacja Marka Rentona w „Trainspotting” (1996), gdzie wcielił się w uzależnionego od heroiny młodego Szkota. Film stał się kultowy i przyniósł McGregorowi światową sławę.

W 1999 roku dołączył do uniwersum „Gwiezdnych wojen” jako młody Obi-Wan Kenobi. Jego interpretacja tej roli zdobyła uznanie zarówno fanów, jak i krytyków. Powrócił do tej postaci w kolejnych częściach sagi oraz w serialu „Obi-Wan Kenobi” (2022).

Poza kinem McGregor jest pasjonatem motocykli – odbył dwie podróże dookoła świata, które zostały uwiecznione w dokumentach „Long Way Round” (2004) i „Long Way Down” (2007).

Jest laureatem Złotego Globu za rolę w serialu „Fargo” (2017) oraz nadal pozostaje jednym z najbardziej wszechstronnych aktorów swojego pokolenia.

Znany z filmów:

• Amadeusz (1984)
• Imię róży (1986)
• Star Trek: Insurrection (1998)
• Grand Budapest Hotel (2014)

Życiorys:

F. Murray Abraham, właściwie Fahrid Murray Abraham, urodził się 24 października 1939 roku w Pittsburghu w stanie Pensylwania. Dorastał w El Paso w Teksasie, gdzie zainteresował się aktorstwem. Studiował na Uniwersytecie Teksasu i tam rozwijał swoją pasję sceniczną.

Karierę rozpoczął na deskach teatru, występując w licznych produkcjach off-Broadwayowskich. Przełom w jego filmowej karierze nastąpił w 1984 roku, kiedy zagrał Antonio Salieriego w filmie „Amadeusz” Miloša Formana. Jego kreacja przyniosła mu Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową i na stałe zapisała się w historii kina.

Po sukcesie „Amadeusza” Abraham występował zarówno w filmach, jak i teatrze, choć unikał ról komercyjnych. Zagrał w takich produkcjach jak „Imię róży” u boku Seana Connery’ego, a także w filmie „Star Trek: Insurrection”. Jego charakterystyczny, głęboki głos oraz ekspresyjna gra sprawiły, że stał się rozpoznawalną postacią w przemyśle filmowym.

W kolejnych dekadach jego kariera rozwijała się zarówno w Hollywood, jak i w teatrze. Występował w prestiżowych produkcjach telewizyjnych, a także w kinie niezależnym. W 2014 roku pojawił się w filmie Wesa Andersona „Grand Budapest Hotel”, a w ostatnich latach grał m.in. w serialu „Homeland”.

Prywatnie Abraham jest żonaty od 1962 roku z Kate Hannan i prowadzi spokojne życie z dala od blasku fleszy. Pomimo swojego wieku, wciąż pozostaje aktywny zawodowo, będąc cenionym aktorem zarówno w świecie filmu, jak i teatru.

Znana z filmów:

• Bonnie i Clyde (1967)
• Chinatown (1974)
• Trzy dni Kondora (1975)
• Sieć (1976)

Życiorys:

Faye Dunaway urodziła się 14 stycznia 1941 roku w Bascom na Florydzie. Dorastała w rodzinie wojskowej, co oznaczało częste przeprowadzki. Studiowała aktorstwo na Uniwersytecie Florydy oraz na Boston University, po czym rozpoczęła karierę teatralną na Broadwayu.

Jej przełomem w karierze była rola Bonnie Parker w kultowym filmie „Bonnie i Clyde” (1967), za którą otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. Kolejne lata przyniosły jej role w takich klasykach jak „Chinatown” (1974), „Trzy dni Kondora” (1975) oraz „Sieć” (1976), za którą zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej.

Dunaway była znana ze swojej intensywnej pracy i perfekcjonizmu, co czasem prowadziło do napięć na planie. Jej późniejsza kariera obejmowała zarówno role dramatyczne, jak i występy w filmach niezależnych. Mimo kontrowersji wokół jej występu w filmie „Droga do sławy” (1981), wciąż pozostaje jedną z najbardziej szanowanych aktorek swojego pokolenia.

Jej życie prywatne obejmowało dwa małżeństwa – z muzykiem Peterem Wolfem oraz fotografem Terrym O’Neillem, z którym ma syna Liama. Dunaway wciąż pozostaje aktywna w branży filmowej, pojawiając się w produkcjach i udzielając wywiadów na temat swojej bogatej kariery.

• Lady Macbeth (2016)
• Fighting with My Family (2019)
• Midsommar (2019)
• Little Women (2019)
• Black Widow (2021)

Życiorys:

Florence Pugh urodziła się 3 stycznia 1996 roku w Oxfordzie, w Anglii. Dorastała w rodzinie związanej z muzyką i sztuką. Jej matka jest nauczycielką tańca, a ojciec jest restauratorem. Od najmłodszych lat przejawiała pasję do aktorstwa i sztuk performatywnych. Florence uczęszczała do szkoły teatralnej, gdzie kształciła swoje umiejętności, a jej talent szybko został dostrzegnięty przez producentów filmowych.

Swoją karierę rozpoczęła od małych ról, ale przełomem w jej karierze był film „Lady Macbeth” z 2016 roku. Jej występ w tej produkcji przyniósł jej szerokie uznanie krytyków i pozwolił na zbudowanie silnej pozycji na rynku filmowym. Pugh zagrała główną rolę w tym dramacie historycznym, w którym jej postać stała się symbolem silnej i niezależnej kobiety, walczącej o swoją wolność.

W 2019 roku Florence Pugh osiągnęła międzynarodową popularność dzięki kilku znaczącym rolom. Zagrała w filmie „Fighting with My Family”, komedii opartej na prawdziwej historii zawodniczki wrestlingu Paige. Jej występ jako młoda, utalentowana kobieta stawiająca pierwsze kroki w karierze sportowej zdobył wiele pozytywnych recenzji. W tym samym roku wystąpiła również w głośnym filmie „Midsommar” w reżyserii Ariego Astera, gdzie zagrała rolę głównej bohaterki, która zmaga się z tragiczną utratą bliskiej osoby i wchodzi w mroczną, szokującą podróż. Film okazał się sukcesem i wzmocnił jej status na rynku amerykańskim.

Pugh zyskała jeszcze większe uznanie dzięki swojej roli w adaptacji powieści „Małe kobietki” (2019), gdzie wcieliła się w postać Amy March. Film w reżyserii Grety Gerwig zyskał ogromne uznanie, a Florence Pugh została nominowana do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

W 2021 roku Pugh zagrała również w filmie „Black Widow” jako Yelena Belova, młodsza siostra tytułowej bohaterki, granej przez Scarlett Johansson. Jej występ w filmie Marvela spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem, a postać Yeleny zdobyła wielu nowych fanów.

Florence Pugh jest również uważana za jedną z najbardziej charyzmatycznych i wszechstronnych aktorek swojego pokolenia. Jej gra łączy głębię emocjonalną z dużą dozą energii, co pozwala jej na zdobycie zaufania zarówno krytyków, jak i widzów. Jej styl aktorski jest ceniony za autentyczność i naturalność, dzięki czemu staje się coraz bardziej rozpoznawalną gwiazdą kina.

Pugh jest również popularna w mediach społecznościowych, gdzie regularnie dzieli się swoją codziennością i pasjami z fanami. Jej autentyczność i poczucie humoru sprawiają, że jest uwielbiana przez wielu, a jej kariera rozwija się w bardzo obiecujący sposób.

• Fargo (1996)
• Trzy billboardy za Ebbing, Missouri (2017)
• Nomadland (2020)
• To nie jest kraj dla starych ludzi (2007)

Życiorys:

Frances McDormand dorastała w rodzinie adopcyjnej. Studiowała aktorstwo na Yale i zadebiutowała w filmie „Śmiertelnie proste” (1984) braci Coen. Prywatnie od 1984 roku jest żoną Joela Coena.

Największy przełom przyszedł w 1996 roku, gdy zdobyła Oscara za rolę Marge Gunderson w „Fargo”. Kolejne nagrody przyniosły jej występy w „Trzech billboardach za Ebbing, Missouri” oraz „Nomadland”, za które otrzymała kolejne Oscary.

McDormand znana jest z ról silnych, niezależnych kobiet i unika typowego hollywoodzkiego stylu życia. Jest jedną z niewielu aktorek w historii, które zdobyły Oscara jako aktorka i producentka.

• Biegnij, Lola, biegnij (1998)
• Tożsamość Bourne’a (2002)
• Krucjata Bourne’a (2004)
• Obcy kontra Predator 2 (2007)
• American Horror Story (2012)

Życiorys:

Franka Potente urodziła się 22 lipca 1974 roku w Münster w Niemczech. Jej ojciec był nauczycielem, a matka asystentką lekarską. Już w młodym wieku wykazywała zainteresowanie sztuką, ale dopiero w liceum zaczęła angażować się w aktorstwo.

Po ukończeniu szkoły średniej studiowała aktorstwo na Otto-Falckenberg-Schule w Monachium. W trakcie nauki wyjechała na wymianę do Nowego Jorku, gdzie kontynuowała naukę w Lee Strasberg Theatre and Film Institute. W 1995 roku zadebiutowała na ekranie, grając niewielką rolę w niemieckim filmie „Nach Fünf im Urwald”.

Przełom w jej karierze nastąpił w 1998 roku, gdy zagrała główną rolę w kultowym filmie „Biegnij, Lola, biegnij” w reżyserii Toma Tykwera. Film stał się międzynarodowym hitem i uczynił Potente rozpoznawalną na całym świecie. Jej rola energicznej, rudowłosej dziewczyny walczącej z czasem zdobyła uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności.

Sukces filmu otworzył jej drzwi do Hollywood. W 2002 roku wystąpiła u boku Matta Damona w thrillerze „Tożsamość Bourne’a”, gdzie wcieliła się w postać Marie Kreutz. Jej rola została ciepło przyjęta, co zaowocowało powrotem w kontynuacji serii „Krucjata Bourne’a” (2004).

Potente nie ograniczała się tylko do kina akcji – występowała również w dramatach i horrorach, takich jak „Obcy kontra Predator 2” (2007) oraz „Anatomia” (2000). Na przestrzeni lat angażowała się w ambitne produkcje niemieckie i amerykańskie, a w 2012 roku dołączyła do obsady „American Horror Story: Asylum”, gdzie zagrała postać Anny Frank.

Oprócz aktorstwa Potente próbowała swoich sił jako reżyserka i autorka książek. W 2005 roku wydała autobiograficzną powieść „Los Angeles – Berlin”. Prywatnie jest żoną amerykańskiego aktora Dereka Richardsona, z którym ma dwójkę dzieci.

• Top Hat (1935)
• Shall We Dance (1937)
• Easter Parade (1948)
• Funny Face (1957)
• Finian’s Rainbow (1968)

Życiorys:

Fred Astaire, urodzony jako Frederick Austerlitz, przyszedł na świat 10 maja 1899 roku w Omaha, w stanie Nebraska. Jego rodzina miała austriacko-niemieckie korzenie. Od najmłodszych lat Fred wykazywał talent do tańca i muzyki, a jego matka zachęcała go i jego siostrę Adele do rozwoju artystycznego.

W wieku pięciu lat Fred zaczął uczęszczać na lekcje tańca. Wkrótce razem z siostrą Adele stworzył duet taneczny, który zdobył dużą popularność w teatrach Broadwayu i londyńskiego West Endu. Po tym, jak Adele wyszła za mąż i zakończyła karierę, Fred skupił się na solowych projektach.

Przełom w jego karierze filmowej nastąpił w 1933 roku, gdy pojawił się w filmie „Flying Down to Rio” u boku Ginger Rogers. Ich ekranowa chemia sprawiła, że stworzyli jeden z najsłynniejszych duetów tanecznych w historii kina, występując wspólnie w dziesięciu filmach, m.in. „Top Hat” (1935), „Swing Time” (1936) i „Shall We Dance” (1937).

Astaire rewolucjonizował sposób filmowania tańca, nalegał, by sceny taneczne były nagrywane w jednym ujęciu, co podkreślało jego precyzję i elegancję. Jego styl łączył taniec stepowany z płynnymi ruchami baletowymi, a jego wkład w rozwój choreografii filmowej był nieoceniony.

Po zakończeniu złotej ery musicali Fred Astaire udowodnił, że jest także wszechstronnym aktorem dramatycznym. Wystąpił m.in. w „On the Beach” (1959) oraz „The Towering Inferno” (1974), za który otrzymał nominację do Oscara.

Astaire prywatnie był człowiekiem skromnym i unikającym skandali. W 1933 roku ożenił się z Phyllis Potter, która zmarła w 1954 roku. W 1980 roku poślubił Robyn Smith, dżokejkę znacznie młodszą od siebie. Fred Astaire zmarł 22 czerwca 1987 roku w Los Angeles w wieku 88 lat.

Jego wpływ na świat tańca i filmu jest nieoceniony. Uznawany za jednego z najlepszych tancerzy wszech czasów, Fred Astaire na zawsze pozostanie ikoną kina muzycznego i inspiracją dla kolejnych pokoleń artystów.

• Precious (2009)
• The Big C (2010–2013)
• Empire (2015–2020)
• Antebellum (2020)

Życiorys:

Gabourey Sidibe urodziła się 6 maja 1983 roku w Nowym Jorku. Jest znana ze swojej wyjątkowej kariery aktorskiej, która zaczęła się od roli w przełomowym filmie „Precious” (2009), za którą zdobyła nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. W tej poruszającej produkcji Sidibe wcieliła się w główną bohaterkę, Precious, młodą kobietę, która zmaga się z wieloma trudnościami w życiu. Film i jej występ zdobyły ogromne uznanie krytyków i publiczności, co zapoczątkowało jej karierę w Hollywood.

Po sukcesie w „Precious” Sidibe zaczęła występować w różnych filmach i serialach telewizyjnych. Pojawiła się m.in. w serialu „The Big C” (2010–2013), w którym zagrała postać Reggie’a, córki głównej bohaterki granej przez Laurę Linney. Serial ten zdobył popularność i wyróżniał się złożonymi, emocjonalnymi postaciami oraz poruszał tematy związane z chorobą nowotworową.

Sidibe także zyskała ogromną popularność, gdy dołączyła do obsady popularnego serialu „Empire” (2015–2020), gdzie wcieliła się w postać Becky Williams. Serial opowiadał historię rodziny muzycznej i jej zmagań w przemyśle muzycznym. W swoim występie Sidibe pokazała nie tylko swój talent aktorski, ale także ogromne poczucie humoru i charyzmę, co uczyniło jej postać ulubienicą widzów.

W 2020 roku Sidibe zagrała w horrorze „Antebellum”, który stał się jej jednym z najbardziej znaczących wystąpień filmowych. Choć film spotkał się z mieszanymi recenzjami, rola Sidibe jako postaci o silnym charakterze była chwalona.

Gabourey Sidibe jest również aktywna poza ekranem, stając się ambasadorką wielu organizacji promujących pozytywny obraz ciała i walkę z uprzedzeniami. Jest również autorką książki „This Is Just My Face: Try Not to Stare” (2017), która jest jej wspomnieniami i opowieściami o drodze, którą przeszła, by stać się jednym z najważniejszych głosów współczesnego Hollywood.

W życiu osobistym Sidibe jest związana z producentem Brandonem Frankelem, z którym ogłosili swoje zaręczyny w 2020 roku. Wspiera także inicjatywy społeczne i charytatywne, zwłaszcza te, które dotyczą kwestii zdrowia psychicznego, samoakceptacji i równouprawnienia kobiet.

Gabourey Sidibe jest inspiracją dla wielu osób na całym świecie, zarówno dzięki swojemu talentowi aktorskiemu, jak i otwartości w kwestiach związanych z akceptacją siebie, wyzwaniami życiowymi i walką z krytyką. Jej kariera to dowód na to, że pasja, determinacja i autentyczność mogą przynieść ogromny sukces, niezależnie od trudności, które spotykamy na swojej drodze.

• Bez przebaczenia (1978)
• Point Break (1991)
• Predator 2 (1990)
• Tron (1982)

Życiorys:

Gary Busey urodził się 29 czerwca 1944 roku w Goose Creek, Texas. Jego kariera aktorska rozpoczęła się w latach 60., kiedy Busey grał w serialach telewizyjnych. W 1978 roku zyskał większą popularność dzięki roli w filmie „Bez przebaczenia”, za którą zdobył nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. W jego karierze szczególnie wyróżniały się jego występy w filmach akcji i dramatycznych, w których charakteryzował się dynamicznymi, pełnymi energii rolami.

Busey stał się jednym z bardziej rozpoznawalnych aktorów lat 80. i 90. XX wieku. Jedną z jego najbardziej kultowych ról była postać w filmie „Point Break” (1991), gdzie zagrał bohatera złoczyńcę, a jego charakterystyczna postać zyskała status kultowego archetypu kina sensacyjnego. W tym okresie Busey zagrał również w takich produkcjach jak „Predator 2” (1990) oraz „Tron” (1982), które utrwaliły go w roli twardych i kontrowersyjnych postaci.

Choć Busey zdobył wiele ról filmowych, jego życie osobiste i zawodowe zostało naznaczone przez liczne kontrowersje. W 1988 roku, aktor uległ poważnemu wypadkowi motocyklowemu, który kosztował go utratę części pamięci i spowodował trwałe zmiany w jego zdrowiu psychicznym. Po tym wypadku Busey przez pewien czas zmagał się z uzależnieniem od narkotyków i alkoholu oraz z powikłaniami zdrowotnymi, które miały wpływ na jego dalszą karierę.

Mimo tych trudności, Busey kontynuował karierę, pojawiając się w licznych produkcjach filmowych i telewizyjnych, często w rolach drugoplanowych. Jego obecność na ekranie stała się rozpoznawalna dzięki wyjątkowej charyzmie, ekspresji i intensywności. Oprócz występów filmowych, Busey wziął udział w różnych reality show, w tym w programie „Celebrity Apprentice”, co przyczyniło się do zwiększenia jego popularności.

Gary Busey pozostaje jednym z najbardziej nietypowych i charakterystycznych aktorów Hollywood. Jego życie zawodowe pełne jest wzlotów i upadków, a mimo trudności, Busey nie przestaje realizować swojej pasji do aktorstwa i pozostaje wciąż obecny w kulturze popularnej.

• High Noon (1952)
• Sergeant York (1941)
• For Whom the Bell Tolls (1943)
• The Pride of the Yankees (1942)

Życiorys:

Gary Cooper urodził się 7 maja 1901 roku w Helenie, w stanie Montana. Był jednym z najbardziej cenionych amerykańskich aktorów w historii Hollywood. Cooper wychowywał się na farmie, a jego wczesne życie było związane z wędrownym stylem życia, co miało duży wpływ na jego późniejszą osobowość – cichą, zrównoważoną i pełną szacunku dla ludzi. Po ukończeniu szkoły średniej, przeprowadził się do Los Angeles, gdzie postanowił spróbować swoich sił w aktorstwie.

Debiutował w filmie w 1925 roku, a jego pierwsza rola to epizod w niemym filmie. Cooper stopniowo zdobywał popularność, jednak prawdziwy przełom w jego karierze nastąpił w latach 30., kiedy zaczął występować w coraz bardziej znaczących rolach. Jego naturalny urok osobisty, spokojna, ale stanowcza obecność na ekranie oraz zdolność do wyrażania głębokich emocji sprawiły, że stał się jednym z najważniejszych gwiazdorów Hollywood.

W 1941 roku Cooper zdobył swoją pierwszą nominację do Oscara za rolę w filmie „Sergeant York”. W filmie tym zagrał tytułową postać, bohatera wojennego, który otrzymuje Medal Honoru za swoje czyny w czasie I wojny światowej. W 1942 roku zagrał w jednym z najbardziej znanych filmów w swojej karierze, „The Pride of the Yankees”, gdzie wcielił się w rolę słynnego baseballisty Lou Gehriga. Ta rola przyniosła mu kolejną nominację do Oscara oraz uznanie krytyków.

Jeden z najbardziej pamiętanych filmów Coopera to „High Noon” (1952), gdzie zagrał szeryfa, który stawia czoła groźnym bandytom. Rola ta przyniosła mu Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową, a sam film stał się jednym z najbardziej ikonicznych westernów w historii kina. Cooper dzięki tej roli zdobył reputację jednego z najwybitniejszych przedstawicieli gatunku westernowego, gdzie łączył męskość, odwagę i moralność bohatera z bardziej złożoną psychologią postaci.

Mimo że był gwiazdą kina akcji, Cooper udowodnił również, że potrafi zagrać różne rodzaje postaci. W filmie „For Whom the Bell Tolls” (1943), opartym na powieści Ernesta Hemingway’a, zagrał amerykańskiego ochotnika walczącego w hiszpańskiej wojnie domowej, co ponownie przyniosło mu dużą popularność i krytyczne uznanie. W swoich rolach często kreował postacie silnych mężczyzn, pełnych honoru, ale także zmagających się z wewnętrznymi konfliktami.

Gary Cooper był znany ze swojej dyskretnej osobowości oraz stonowanego podejścia do życia. Choć cieszył się dużą popularnością, pozostawał osobą skromną i unikał skandali. Jego kariera trwała przez niemal cztery dekady, a w 1961 roku, w wieku 60 lat, zmarł na raka prostaty. Jego wkład w rozwój kina amerykańskiego i wizerunek bohatera pozostaje niezatarte w historii Hollywood.

• Dracula (1992)
• Obywatel X (1992)
• Leon Zawodowiec (1994)
• Darkest Hour (2017)

Życiorys:

Gary Oldman urodził się 21 marca 1958 roku w Londynie. Już w młodym wieku wykazywał talent do sztuk teatralnych, co skłoniło go do studiowania aktorstwa w szkole teatralnej. Jego kariera rozpoczęła się na scenie, ale prawdziwy przełom nastąpił w latach 80. i 90., kiedy zyskał uznanie za swoje występy w filmach takich jak „Sid and Nancy” (1986) oraz „Prick Up Your Ears” (1987).

Oldman zyskał światową popularność, grając w takich filmach jak „Dracula” (1992), w którym wcielił się w tytułową rolę, oraz „Obywatel X” (1992), za którą zdobył Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Jego zdolności aktorskie, szeroki wachlarz ról i niepowtarzalny styl sprawiły, że Oldman stał się jednym z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia.

Jego role w filmach takich jak „Leon Zawodowiec” (1994), „Pulp Fiction” (1994), a także w roli komisarza Gordona w serii o Batmanie (2005–2012) utwierdziły jego status w Hollywood jako wszechstronnego aktora. Niezależnie od tego, czy grał złoczyńcę, jak w „The Fifth Element” (1997), czy bohatera, jak w „Darkest Hour” (2017), Oldman potrafił wnieść do każdej roli niezwykłą głębię i charakter.

W 2018 roku Oldman otrzymał Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową za film „Darkest Hour”, w którym zagrał Winstona Churchilla. Jego przemiana fizyczna i intensywna gra aktorska została doceniona przez krytyków i publiczność, a Oscara uznano za zasłużone wyróżnienie za całokształt jego kariery.

Gary Oldman pozostaje jednym z najbardziej uznanych i cenionych aktorów w Hollywood, wyróżniając się niezwykłą wszechstronnością, talentem i pasją do sztuki aktorskiej. Jest również producentem i reżyserem, a jego kariera wciąż rozwija się.

W życiu osobistym Oldman jest żonaty z Gisele Schmidt, z którą ma dwoje dzieci. Był wcześniej żonaty z aktorką Umą Thurman oraz Alexandrą Edenborough. Pomimo swojego statusu gwiazdy, Oldman pozostaje osobą dość prywatną, która unika mediów.

• Forrest Gump (1994)
• CSI: NY (2004–2013)
• Apollo 13 (1995)
• The Green Mile (1999)

Życiorys:

Gary Sinise urodził się 17 marca 1955 roku w Blue Island, Illinois, USA. Zainteresowanie sztuką przejawiał już od dzieciństwa, a po ukończeniu szkoły średniej postanowił studiować aktorstwo. Ukończył DePaul University w Chicago, a następnie przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął swoją karierę teatralną, występując w lokalnych produkcjach. W 1974 roku założył swoją własną grupę teatralną, Steppenwolf Theatre Company, która zyskała dużą popularność w Stanach Zjednoczonych.

Sinise zdobył szerokie uznanie w latach 90., kiedy to zagrał postać porucznika Dana Taylora w filmie „Forrest Gump” (1994). Jego rola niepełnosprawnego weterana wojennego, który zmaga się z życiem po powrocie z Wietnamu, przyniosła mu nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. Film stał się jednym z największych sukcesów kinowych wszech czasów, a Sinise zyskał miano jednego z najważniejszych aktorów swojej generacji.

Kolejne ważne projekty to jego rola w filmie „Apollo 13” (1995), gdzie zagrał technika NASA, Gene’a Kranz, oraz jego niezapomniana postać kapitana Howarda w „The Green Mile” (1999), filmie w reżyserii Franka Darabonta, opartym na powieści Stephena Kinga. Jego umiejętność tworzenia postaci o głębokiej emocjonalnej sile sprawiła, że stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów Hollywood.

Gary Sinise stał się również bardzo znany z pracy w telewizji, gdzie od 2004 roku wcielał się w postać detektywa Maca Taylora w popularnym serialu kryminalnym „CSI: NY”. Serial, który trwał przez 9 sezonów, umocnił jego pozycję na małym ekranie i zapewnił mu rzesze nowych fanów. Jego rola w „CSI: NY” była jednym z najbardziej charakterystycznych elementów tej produkcji.

Poza aktorstwem, Sinise jest również reżyserem i producentem. Jego kariera w reżyserii obejmuje filmy takie jak „Of Mice and Men” (1992), który powstał na podstawie powieści Johna Steinbecka. Oprócz pracy w przemyśle filmowym, Gary Sinise jest również bardzo aktywny w działalności charytatywnej. Jest założycielem Fundacji Gary’ego Sinise’a, która wspiera weteranów wojennych oraz ich rodziny, a także organizuje różne projekty na rzecz służb mundurowych.

W 2011 roku Sinise otrzymał honorowy tytuł od Prezydenta USA Baracka Obamy za swoje zasługi na rzecz weteranów, a także za działalność charytatywną. Jego działania na rzecz tych, którzy służyli w wojsku, zdobyły mu ogromne uznanie poza światem filmu.

Gary Sinise jest nie tylko jednym z najwybitniejszych aktorów Hollywood, ale także osobą, która poświęciła swoją popularność na rzecz wsparcia tych, którzy najbardziej tego potrzebują. Jego dorobek artystyczny i społeczne zaangażowanie czynią go jednym z najbardziej szanowanych ludzi w przemyśle filmowym.

• The French Connection (1971)
• Unforgiven (1992)
• Superman (1978)
• Crimson Tide (1995)

Życiorys:

Gene Hackman urodził się 30 stycznia 1930 roku w San Bernardino w Kalifornii, USA. Jego kariera aktorska rozpoczęła się w latach 50., a Hackman początkowo grał w małych rolach teatralnych i filmowych. Po ukończeniu służby wojskowej przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie studiował w słynnej szkole aktorskiej The Actors Studio.

Przełomowym momentem w jego karierze była rola w filmie „The French Connection” (1971), gdzie zagrał detektywa Popeye’a Doyla. Za tę rolę zdobył Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową i zdobył status jednej z największych gwiazd Hollywood. Hackman zyskał reputację aktora, który potrafił grać zarówno twardych, jak i bardziej subtelnych bohaterów.

W ciągu swojej kariery Hackman pojawił się w wielu znanych filmach, takich jak „Unforgiven” (1992), za który otrzymał kolejną nominację do Oscara, oraz „Crimson Tide” (1995), w którym zagrał admirała w dramacie wojennym. Wcielał się także w postać Lexa Luthora w kultowym filmie „Superman” (1978), co stało się jednym z najbardziej ikonicznych wcieleń złoczyńcy w historii kina.

Hackman w pełni zakończył swoją karierę aktorską w 2004 roku, po zagraniu w ostatnim filmie „Welcome to Mooseport”. Mimo zakończenia kariery aktorskiej, pozostał aktywny jako pisarz, publikując książki, w tym powieści kryminalne. Jego odejście z Hollywood wzbudziło żal wśród fanów, którzy uważali go za jednego z najwybitniejszych aktorów swojego pokolenia.

W życiu osobistym Hackman był żonaty z Faye Maltese przez 30 lat, a ma z nią trójkę dzieci. Po zakończeniu kariery aktorskiej spędza czas z rodziną i poświęca się swoim pasjom, w tym pisarstwu.

• Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły (2003)
• Szkoła uczuć (1996)
• Wielki Gatsby (2013)
• Królowa (2006)

Życiorys:

Geoffrey Rush urodził się 6 lipca 1951 roku w Toowoomba, w stanie Queensland w Australii. Jako dziecko wykazywał duże zainteresowanie teatrem i sztuką, a jego pasja do aktorstwa była zrozumiana już w młodym wieku. Po ukończeniu szkoły średniej uczęszczał na studia aktorskie w Queensland University of Technology, a potem rozpoczął swoją karierę w teatrze.

W latach 70. Rush zdobył uznanie w australijskim teatrze, występując w licznych produkcjach teatralnych. Jego talent szybko dostrzegli producenci filmowi, co zaowocowało początkiem kariery w kinie. Szerokie uznanie zdobył dzięki roli w filmie „Shine” z 1996 roku, gdzie zagrał postać wirtuoza fortepianowego Davida Helfgotta. Jego niezapomniany występ przyniósł mu Oscara za najlepszą rolę męską, a także wiele innych prestiżowych nagród.

Po sukcesie w „Shine”, Geoffrey Rush zaczął grać w szerokim wachlarzu filmów, zarówno dramatycznych, jak i komediowych. W 2003 roku zagrał postać Kapitana Hectora Barbossy w filmie „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły”. Jego rola stała się kultowa, a postać Barbossy, w której łączył charyzmę z komizmem, przyniosła mu międzynarodową sławę. Film odniósł ogromny sukces, a Rush powrócił do tej roli w kolejnych częściach serii.

W 2006 roku Geoffrey Rush zagrał w „Królowej” obok Helen Mirren, wcielając się w postać przyszywanego brata królowej Elżbiety II. Film opowiadał o wydarzeniach związanych z zamachami na księżną Dianę, a Rush zdobył nominację do Oscara za rolę drugoplanową.

W 2013 roku wystąpił w ekranizacji powieści „Wielki Gatsby”, gdzie zagrał postać słynnego wynalazcy, Owena Wilsona. Film w reżyserii Baza Luhrmanna, z Leonardo DiCaprio w roli głównej, był jedną z najbardziej oczekiwanych produkcji roku, a występ Rusha spotkał się z pozytywnym odbiorem.

Rush jest również znany z ról na małym ekranie, występując w kilku serialach telewizyjnych, a także za swoje zaangażowanie w teatrze, zarówno w Australii, jak i na scenach międzynarodowych. Jest wielokrotnym laureatem nagród BAFTA, a także zdobywcą Złotych Globów i innych prestiżowych wyróżnień.

Rush jest ceniony nie tylko za swoje talenty aktorskie, ale także za szeroką wszechstronność – zagrał zarówno w filmach akcji, jak i w dramatach czy produkcjach biograficznych. Jego kariera jest jednym z najjaśniejszych przykładów na to, jak aktorzy mogą łączyć sukcesy w różnych gatunkach filmowych i telewizyjnych.

• Ocean’s Eleven (2001)
• Syriana (2005)
• Up in the Air (2009)
• Gravity (2013)

Życiorys:

George Clooney urodził się 6 maja 1961 roku w Lexington, Kentucky. Jego ojciec, Nick Clooney, był dziennikarzem, a matka, Nina Bruce, była prezenterką telewizyjną, co dało George’owi wczesny dostęp do świata mediów. Clooney rozpoczął swoją karierę aktorską w 1984 roku, pojawiając się w popularnych serialach telewizyjnych, w tym w „ER” (1994–2009), gdzie grał doktora Douga Rossa, co przyniosło mu ogromną popularność i liczne nagrody.

Przełom w karierze filmowej przyszedł w 2001 roku, kiedy wystąpił w filmie „Ocean’s Eleven” w reżyserii Stevena Soderbergha. Film stał się ogromnym sukcesem, a Clooney zyskał miano jednego z najpopularniejszych hollywoodzkich gwiazdorów. Jego dalsza kariera obejmowała takie filmy jak „Syriana” (2005), za który otrzymał Oscara za najlepszą rolę drugoplanową, a także „Up in the Air” (2009) i „Gravity” (2013), które potwierdziły jego wszechstronność jako aktora.

Oprócz kariery aktorskiej, Clooney odniósł również sukces jako reżyser i producent. Jego film „Good Night, and Good Luck” (2005) zdobył liczne nominacje, a „The Ides of March” (2011) był również bardzo doceniany przez krytyków. Clooney angażuje się także w działalność charytatywną i społeczną, zwłaszcza w kwestiach związanych z humanitarnymi misjami w Sudanie Południowym.

Jego życie osobiste również przyciągało uwagę mediów. Clooney ożenił się z prawniczką Amal Alamuddin w 2014 roku, a para doczekała się bliźniaków w 2017 roku. Mimo licznych sukcesów w karierze filmowej, Clooney pozostaje również aktywny w swoich inicjatywach poza ekranem i jest jednym z najbardziej szanowanych i lubianych hollywoodzkich gwiazdorów.

Znany z filmów:

• 300 (2006)
• Prawo zemsty (2009)
• Olimp w ogniu (2013)
• Geostorm (2017)

Życiorys:

Gerard Butler urodził się 13 listopada 1969 roku w Paisley w Szkocji. Początkowo planował karierę prawniczą i studiował prawo na Uniwersytecie w Glasgow. Przez krótki czas pracował w kancelarii prawniczej, jednak pasja do aktorstwa skłoniła go do zmiany ścieżki zawodowej.

W 1997 roku zadebiutował na ekranie w małych rolach, jednak przełomowym momentem jego kariery była rola w filmie „Drakula 2000”. Kolejne lata przyniosły mu coraz większe uznanie, ale prawdziwą międzynarodową sławę zdobył w 2006 roku dzięki roli króla Leonidasa w epickim filmie „300”. Jego charyzmatyczna kreacja i kultowa fraza „This is Sparta!” zapewniły mu miejsce w historii kina.

Butler kontynuował karierę, grając zarówno w filmach akcji, jak i w komediach romantycznych oraz dramatach. Produkcje takie jak „Prawo zemsty”, „Olimp w ogniu” czy „Geostorm” ugruntowały jego pozycję w Hollywood jako wszechstronnego aktora zdolnego do odgrywania różnorodnych ról.

Poza aktorstwem Butler angażuje się w działalność charytatywną i jest aktywnym uczestnikiem akcji humanitarnych. Prywatnie jest znany ze swojego zamiłowania do podróży, sportu oraz zdrowego stylu życia. Od lat pozostaje w związku z projektantką Morgan Brown.

Gerard Butler to aktor o niezwykłej charyzmie i silnej osobowości, który na przestrzeni lat stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych szkockich artystów na świecie. Jego różnorodne role i zdolność do wcielania się w skomplikowane postaci sprawiają, że wciąż cieszy się ogromnym uznaniem zarówno wśród widzów, jak i krytyków.

Znany z ról:

• Cyrano de Bergerac (1990)
• Zielona karta (1990)
• Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (2002)
• Vatel (2000)

Życiorys:

Gérard Depardieu urodził się 27 grudnia 1948 roku w Châteauroux we Francji. Pochodził z ubogiej rodziny i wcześnie opuścił szkołę, by zarabiać na życie. Jego młodość była burzliwa, a w wieku nastoletnim zainteresował się teatrem, co zmieniło jego ścieżkę życiową.

W latach 60. przeniósł się do Paryża i rozpoczął naukę w Conservatoire d’Art Dramatique. Szybko zdobył uznanie jako aktor teatralny, a następnie filmowy. Przełom w jego karierze nastąpił w latach 70., gdy zaczął współpracować z uznanymi reżyserami francuskiego kina.

Największą sławę przyniosła mu rola w filmie „Cyrano de Bergerac” (1990), za którą otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu w Cannes oraz nominację do Oscara. Stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów francuskich, zarówno w dramatach, jak i komediach. Zyskał międzynarodową popularność dzięki roli Obeliksa w serii filmów o Asteriksie.

Depardieu jest znany ze swojej wszechstronności i imponującego dorobku – wystąpił w ponad 200 filmach. Jego kariera obejmuje zarówno kino artystyczne, jak i popularne produkcje hollywoodzkie. Współpracował z największymi reżyserami, takimi jak François Truffaut, Jean-Paul Rappeneau czy Ridley Scott.

Poza aktorstwem Depardieu jest również producentem filmowym, przedsiębiorcą i właścicielem winnic. Jego życie prywatne i kontrowersje wokół jego wypowiedzi oraz decyzji politycznych często trafiają na pierwsze strony gazet. Mimo to pozostaje ikoną francuskiego i światowego kina.

Znana z ról w:

• Z Archiwum X (1993–2018)
• Seksualne życie studentek (2005)
• Upadek (2013–2016)
• Sex Education (2019–2023)
• Korona (2020)

Życiorys:

Gillian Anderson przyszła na świat 9 sierpnia 1968 roku w Chicago, lecz dorastała w Londynie, co sprawiło, że biegle posługuje się zarówno amerykańskim, jak i brytyjskim akcentem. Już w młodym wieku wykazywała zainteresowanie aktorstwem, co skłoniło ją do podjęcia studiów teatralnych w DePaul University w Chicago.

Początki jej kariery nie były łatwe – po przeprowadzce do Nowego Jorku grywała w teatrach off-Broadway, zanim w 1993 roku dostała przełomową rolę agentki FBI Dany Scully w kultowym serialu „Z Archiwum X”. Serial ten odniósł olbrzymi sukces i uczynił Anderson jedną z najbardziej rozpoznawalnych aktorek telewizyjnych lat 90.

W kolejnych latach starała się unikać zaszufladkowania, podejmując się różnorodnych ról – zarówno w kinie, jak i teatrze. Występowała w adaptacjach literackich, m.in. w „Domie dusz” (1993), a także w serialach dramatycznych, takich jak „Upadek”, gdzie wcieliła się w rolę inteligentnej i bezkompromisowej inspektor policji tropiącej seryjnego mordercę.

W ostatnich latach Anderson ponownie zwróciła na siebie uwagę krytyków i widzów, występując jako Jean Milburn, seksuolożka i matka głównego bohatera w serialu „Sex Education”. Jej kreacja była szeroko chwalona za swobodę i charyzmę. W 2020 roku zagrała również Margaret Thatcher w czwartym sezonie „The Crown”, za co otrzymała nagrodę Emmy.

Poza aktorstwem, Anderson angażuje się w działalność charytatywną i feministyczną, wspierając prawa kobiet i organizacje walczące z przemocą domową. Jest autorką książek oraz producentką filmową.

Jej życie prywatne bywało burzliwe – była dwukrotnie zamężna, a z jednego ze związków ma córkę. Obecnie mieszka na stałe w Wielkiej Brytanii.

• Fanfan Tulipan (1952)
• Prawdziwa historia (1956)
• Piękność nocy (1952)
• Trapez (1956)

Życiorys:

Luigina „Gina” Lollobrigida urodziła się 4 lipca 1927 roku w Subiaco, niewielkim miasteczku we Włoszech. Dorastała w trudnych warunkach, szczególnie podczas II wojny światowej, która znacząco wpłynęła na jej młodość. Początkowo chciała zostać rzeźbiarką i studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, jednak jej niezwykła uroda sprawiła, że zaczęła pracować jako modelka, co otworzyło jej drzwi do kariery aktorskiej.

Zadebiutowała w kinie w połowie lat 40., ale jej prawdziwy przełom nastąpił w 1952 roku, kiedy zagrała w „Fanfan Tulipan” u boku Gerarda Philipa. Film odniósł ogromny sukces, a Lollobrigida stała się symbolem kobiecości i urody lat 50. i 60. Jej rola w „Piękności nocy” (1952) oraz „Trapezie” (1956) ugruntowała jej pozycję jako jednej z największych gwiazd europejskiego kina.

Hollywood szybko się nią zainteresowało, co doprowadziło do współpracy z takimi legendami jak Humphrey Bogart i Frank Sinatra. Wystąpiła również u boku Anthony’ego Quinna w „Prawdziwej historii” (1956), gdzie jej talent aktorski został doceniony przez krytyków. Mimo propozycji od największych wytwórni filmowych, długo unikała przeniesienia się do USA na stałe.

Po latach świetności w kinie, Lollobrigida skupiła się na fotografii i dziennikarstwie. Jej zdjęcia, w tym wywiad z Fidelem Castro, zdobyły uznanie na całym świecie. Była także aktywna w polityce i sztuce, a w późniejszych latach angażowała się w działalność charytatywną.

Życie osobiste aktorki było często tematem plotek. Jej jedynym mężem był jugosłowiański lekarz Milko Skofic, z którym miała syna. Po rozwodzie w 1971 roku nie wyszła ponownie za mąż, choć miała liczne romanse z wpływowymi mężczyznami.

Gina Lollobrigida zmarła 16 stycznia 2023 roku w wieku 95 lat. Do końca życia pozostawała ikoną kina i sztuki, inspirując kolejne pokolenia swoją niezależnością i niezwykłą charyzmą.

• A Woman Under the Influence (1974)
• Gloria (1980)
• Love Streams (1984)
• The Notebook (2004)

Życiorys:

Gina Rowlands urodziła się 19 czerwca 1930 roku w Madison, w stanie Wisconsin. Dorastała w rodzinie o silnych tradycjach akademickich – jej ojciec był politykiem, a matka artystką. W młodości zainteresowała się aktorstwem i studiowała na American Academy of Dramatic Arts w Nowym Jorku, gdzie doskonaliła swoje umiejętności sceniczne.

Jej kariera rozpoczęła się na Broadwayu, ale wkrótce przeniosła się do telewizji i filmu. W latach 50. i 60. występowała w popularnych serialach, takich jak „Alfred Hitchcock Presents” i „Perry Mason”. Przełom w jej karierze nastąpił jednak dzięki współpracy z mężem, reżyserem Johnem Cassavetesem. Razem stworzyli jedne z najbardziej przełomowych i emocjonalnych filmów w historii kina niezależnego.

W 1974 roku Rowlands wcieliła się w główną rolę w „A Woman Under the Influence”, gdzie zagrała kobietę walczącą z problemami psychicznymi. Jej kreacja została entuzjastycznie przyjęta i przyniosła jej pierwszą nominację do Oscara. Kolejne znaczące role zagrała w filmach „Gloria” (1980) i „Love Streams” (1984), które ugruntowały jej pozycję jako jednej z najwybitniejszych aktorek swojego pokolenia.

Po śmierci Cassavetesa w 1989 roku Rowlands kontynuowała swoją karierę, występując w telewizyjnych i kinowych produkcjach. W 2004 roku zdobyła uznanie młodszej publiczności dzięki roli w melodramacie „The Notebook”, gdzie wcieliła się w starszą wersję głównej bohaterki. Jej poruszający występ w tym filmie przypomniał światu o jej niezwykłym talencie.

Poza aktorstwem Rowlands angażuje się w działalność społeczną i charytatywną. W 2015 roku otrzymała honorowego Oscara za całokształt twórczości, co było uznaniem jej wkładu w rozwój niezależnego kina.

Prywatnie była żoną Johna Cassavetesa do jego śmierci w 1989 roku. Mają trójkę dzieci, w tym reżysera Nicka Cassavetesa, który kontynuuje filmowe dziedzictwo swojej rodziny. Mimo upływu lat Rowlands pozostaje inspiracją dla kolejnych pokoleń aktorów i reżyserów.

• Fatal Attraction (1987)
• Dangerous Liaisons (1988)
• 101 Dalmatyńczyków (1996)
• Albert Nobbs (2011)
• The Wife (2017)

Życiorys:

Glenn Close urodziła się 19 marca 1947 roku w Greenwich, Connecticut. Już od młodego wieku była zainteresowana teatrem, a jej talent do aktorstwa został szybko zauważony. Uczęszczała na Uniwersytet Wesleyan, gdzie studiowała sztuki teatralne, a następnie rozpoczęła karierę na Broadwayu. Szybko zdobyła uznanie i stała się jedną z najbardziej cenionych aktorek teatralnych.

Po przejściu na duży ekran, Close zyskała międzynarodową sławę za swoje niezapomniane role w filmach takich jak „Fatal Attraction” (1987), gdzie zagrała rolę Alex Forrest, kobiety, która staje się obsesyjnie zakochana w mężczyźnie, który ją odrzucił. Jej rola w tym thrillerze przyniosła jej nominację do Oscara oraz niezatarte wrażenie na widzach.

Kolejnym jej wielkim sukcesem była rola w „Dangerous Liaisons” (1988), gdzie zagrała zdradziecką markizę de Merteuil. Film zdobył ogromne uznanie i zapewnił jej kolejną nominację do Oscara. Close, znana ze swojej wszechstronności, potrafiła zagrać zarówno postacie pełne mrocznych intencji, jak i te bardziej komiczne, co udowodniła wcielając się w postać Cruelli de Vil w filmie „101 Dalmatyńczyków” (1996).

Mimo że jej kariera była pełna sukcesów, Close wielokrotnie była nominowana do Oscara, ale nigdy nie otrzymała tej nagrody aż do 2019 roku, kiedy to zagrała główną rolę w filmie „The Wife” (2017). W tym obrazie wcieliła się w żonę mężczyzny, który zbiera wszelkie zasługi za jej literackie talenty. Jej występ w tej produkcji w końcu zapewnił jej Oscara za najlepszą rolę drugoplanową po wielu latach starań.

Oprócz pracy na ekranie, Glenn Close jest również znana ze swojego zaangażowania w sprawy społeczne. Jest aktywną działaczką na rzecz osób z problemami psychicznymi oraz prowadzi organizację „Bring Change to Mind”, która ma na celu edukowanie ludzi na temat chorób psychicznych i przeciwdziałanie stygmatyzacji.

Jej kariera aktorska obejmuje także znaczące role w serialach telewizyjnych, w tym w „Damages” (2007–2012), za który zdobyła Złoty Glob. Glenn Close przez lata zyskała miano jednej z najbardziej utalentowanych aktorek swojego pokolenia, a jej filmy pozostają w czołówce najlepszych produkcji kinowych.

Znany z filmów:

• Top Gun: Maverick (2022)
• Ukryte działania (2016)
• Wszyscy moi przyjaciele nie żyją (2016)
• Hit Man (2023)

Życiorys:

Glen Powell urodził się 21 października 1988 roku w Austin, w stanie Teksas. Już jako nastolatek wykazywał zainteresowanie aktorstwem i brał udział w lokalnych produkcjach teatralnych. Karierę rozpoczął wcześnie, występując w niewielkich rolach w telewizji i kinie.

Jego przełom nastąpił w 2016 roku, kiedy zagrał w nominowanym do Oscara filmie „Ukryte działania”, gdzie wcielił się w postać Johna Glenna. Popularność przyniosła mu także rola w komedii „Wszyscy moi przyjaciele nie żyją” oraz serialu „Scream Queens” (2015–2016), który ugruntował jego pozycję w branży.

Największą sławę zdobył w 2022 roku, gdy wcielił się w postać pilota Jake’a „Hangmana” Seresina w superprodukcji „Top Gun: Maverick”. Film okazał się wielkim hitem kasowym, a Powell zdobył uznanie za swoją charyzmatyczną i pełną energii rolę.

W kolejnych latach aktor skupił się na ambitnych projektach, takich jak „Hit Man” (2023), gdzie nie tylko zagrał główną rolę, ale także współtworzył scenariusz. Jego talent i wszechstronność sprawiają, że jest jednym z najbardziej obiecujących aktorów młodego pokolenia w Hollywood.

Powell jest również aktywny poza planem filmowym – angażuje się w działalność charytatywną i promuje edukację lotniczą wśród młodzieży. Jego charyzma, talent i pracowitość sprawiają, że przyszłość jego kariery zapowiada się niezwykle obiecująco.

• Żuraw w cieniu (1994)
• Wielki mistrz (2008)
• Miasto życia i śmierci (2009)
• Spokojny człowiek (2005)

Życiorys:

Gong Li urodziła się 31 grudnia 1965 roku w Shenyang w Chinach. Dorastała w Pekinie, gdzie od najmłodszych lat wykazywała zainteresowanie sztukami. Po ukończeniu szkoły artystycznej w Pekinie rozpoczęła studia na wydziale aktorskim w Centralnej Akademii Teatralnej, a po jej ukończeniu rozpoczęła swoją karierę aktorską. Zanim stała się międzynarodową gwiazdą, pracowała w chińskim kinie, gdzie zyskała ogromną popularność.

Jej przełomową rolą była postać w filmie „Żuraw w cieniu” (1994) reżyserii Zhang Yimou. Dzięki tej roli, Gong Li zdobyła uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą, stając się ikoną kina chińskiego. Film ten jest jednym z najważniejszych dzieł w historii chińskiej kinematografii, a jej występ został doceniony przez krytyków i publiczność. Po sukcesie „Żurawia w cieniu”, aktorka stała się regularnym uczestnikiem projektów Zhang Yimou, jednego z najważniejszych reżyserów w historii Chin.

Kolejnym jej ważnym filmem była „Spokojny człowiek” (2005), który zdobył międzynarodowe uznanie, a Gong Li zyskała kolejną nominację do Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji. W tym czasie jej kariera nabrała tempa, a ona sama stała się jedną z największych gwiazd nie tylko w Chinach, ale i na całym świecie. Współpracowała z wieloma znanymi reżyserami międzynarodowymi, w tym z francuskim reżyserem Philippe’em Garretem, który zatrudnił ją do roli w filmie „Miasto życia i śmierci” (2009), który zdobył międzynarodowe uznanie.

Gong Li była również jedną z głównych twarzy chińskiego kina na festiwalach filmowych, gdzie wielokrotnie była nagradzana za swoją grę aktorską. W 2008 roku zagrała w filmie „Wielki mistrz”, który opowiadał historię życia legendarnego mistrza kung-fu Ip Mana. Film ten był ogromnym sukcesem zarówno w Chinach, jak i na całym świecie. Gong Li wcieliła się w postać matki głównego bohatera, a jej występ wzbogacił film o głębię emocjonalną i dramatyczną.

Mimo że Gong Li jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych nazwisk w chińskim kinie, jej kariera jest również szeroko związana z międzynarodowymi projektami. Zagrała w kilku hollywoodzkich produkcjach, takich jak „Miami Vice” (2006), który był jej debiutem na amerykańskim rynku. Z kolei jej rola w filmie „Hannibal Rising” (2007) pozwoliła jej zdobyć międzynarodową popularność.

Gong Li jest nie tylko wybitną aktorką, ale również symbolem nowoczesnej, silnej kobiety w chińskim kinie. Jej sukcesy na ekranie oraz nieustanna praca w branży filmowej sprawiają, że jest jednym z najbardziej szanowanych nazwisk na świecie. Jako osoba bardzo zaangażowana społecznie, często bierze udział w projektach, które promują kulturę chińską oraz propagują edukację i dobroczynność.

• Dial M for Murder (1954)
• Rear Window (1954)
• To Catch a Thief (1955)
• The Country Girl (1954)

Życiorys:

Grace Kelly urodziła się 12 listopada 1929 roku w Filadelfii, w Pensylwanii, w rodzinie katolickiej o silnych tradycjach sportowych. Zanim zdecydowała się na karierę aktorską, studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Filadelfii i występowała w przedstawieniach teatralnych. Jej debiut filmowy miał miejsce w 1951 roku, ale to dopiero w 1954 roku zagrała w filmie „Dial M for Murder” w reżyserii Alfreda Hitchcocka, co przyniosło jej międzynarodową sławę.

Grace Kelly stała się jedną z największych gwiazd lat 50. XX wieku, a jej współpraca z Hitchcockiem, w tym w filmach „Rear Window” (1954) i „To Catch a Thief” (1955), uczyniła ją jedną z najbardziej ikonicznych aktorek swojego pokolenia. W 1955 roku została uhonorowana Oscarem za najlepszą rolę kobiecą w filmie „The Country Girl” (1954), w którym wystąpiła u boku Bing Crosby’ego.

W 1956 roku Grace Kelly poślubiła księcia Rainiera III z Monako, co zakończyło jej karierę aktorską. Po ślubie stała się księżną Monako, a jej życie zyskało wymiar królewski. Z tego powodu, pomimo wspaniałej kariery, Grace Kelly wycofała się z Hollywood i skupiła na działalności charytatywnej oraz reprezentowaniu rodziny książęcej.

Niestety, jej życie zakończyło się tragicznie. 14 września 1982 roku, w wyniku wypadku samochodowego, Grace Kelly zginęła w wieku 52 lat, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii kina i królewskim świecie. Jej styl, elegancja oraz wyjątkowa uroda uczyniły ją nie tylko ikoną filmową, ale także symbolem klasy i wdzięku.

• To Kill a Mockingbird (1962)
• The Guns of Navarone (1961)
• Roman Holiday (1953)
• Spellbound (1945)
• Moby-Dick (1956)

Życiorys:

Gregory Peck urodził się 5 kwietnia 1916 roku w La Jolla, Kalifornia. W młodości był bardzo zainteresowany literaturą i teatrem, co popchnęło go do kariery aktorskiej. Studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a po ukończeniu studiów zdecydował się na karierę aktorską. Zadebiutował na Broadwayu, a następnie przeniósł się do Hollywood, gdzie szybko zdobył popularność.

Peck stał się jednym z najbardziej szanowanych aktorów w historii kina, a jego kariera obejmowała ponad pięć dekad. Był znany ze swojej charakterystycznej, silnej, ale subtelnej obecności na ekranie, która sprawiała, że był idealnym kandydatem do ról bohaterów z zasadami i moralnym kompasem.

Jego przełomową rolą była postać Atticusa Fincha w filmie „To Kill a Mockingbird” (1962), za którą zdobył Oscara za najlepszą rolę męską. Film ten, oparty na powieści Harper Lee, opowiadał o walce o sprawiedliwość i prawdę w segregowanym południu Stanów Zjednoczonych. Peck, w roli prawnika broniącego czarnoskórego mężczyzny oskarżonego o gwałt, stworzył niezapomnianą postać pełną honoru, mądrości i współczucia.

Peck był również gwiazdą wielu innych klasycznych filmów, takich jak „Roman Holiday” (1953), gdzie zagrał u boku Audrey Hepburn, oraz „The Guns of Navarone” (1961), gdzie wystąpił w roli lidera misji wojskowej. Dla wielu widzów to właśnie w tych filmach pokazał swój charyzmatyczny styl i wielką umiejętność angażowania widza w różnorodne historie.

Peck brał udział także w bardziej ambitnych produkcjach, takich jak „Spellbound” (1945) Alfreda Hitchcocka, gdzie zagrał mężczyznę cierpiącego na amnezję, oraz w „Moby-Dick” (1956), gdzie wcielił się w kapitana Ahaba, który poświęca wszystko w pogoni za białym wielorybem. Również jako producent, Peck miał duży wpływ na wybór ról i filmów, w których brał udział.

Jego wpływ na kino nie ograniczał się tylko do grania – Peck był także aktywnym działaczem społecznym, wspierającym walkę o równość rasową i prawa człowieka. Jego praca na rzecz Walki o Sprawiedliwość była równie ceniona, co jego osiągnięcia artystyczne. W 1967 roku został wyróżniony przez Prezydenta Lyndona B. Johnsona za swoje działania na rzecz praw obywatelskich.

Po zakończeniu kariery filmowej, Peck pozostał aktywny w branży, pojawiając się w telewizji oraz kontynuując działalność charytatywną. Jego śmierć 12 czerwca 2003 roku pozostawiła ogromną pustkę w przemyśle filmowym. Gregory Peck jest uważany za jednego z najwybitniejszych aktorów wszech czasów, a jego filmy wciąż pozostają klasykami kina.

• Gwiezdne wojny: Nowa nadzieja (1977)
• Indiana Jones i poszukiwacze zaginionej Arki (1981)
• Blade Runner (1982)
• Wszystko za życie (2007)

Życiorys:

Harrison Ford urodził się 13 lipca 1942 roku w Chicago, Illinois. Jako młody mężczyzna studiował aktorstwo w Ripon College w Wisconsin, ale dopiero po przeprowadzce do Los Angeles w latach 60. rozpoczął swoją karierę filmową. Początkowo Ford pracował jako stolarz, a także grał niewielkie role w filmach telewizyjnych, zanim zdobył pierwszą ważną rolę w filmie „American Graffiti” (1973), który wyreżyserował George Lucas.

Jego prawdziwy przełom nastąpił w 1977 roku, kiedy zagrał Han Solo w „Gwiezdnych wojnach: Nowa nadzieja”. Ta rola uczyniła go jednym z największych gwiazdorów kina lat 70. i 80. XX wieku. Kolejny ogromny sukces przyszedł w 1981 roku, kiedy wcielił się w postać archeologa Indiana Jonesa w „Indiana Jones i poszukiwacze zaginionej Arki”. Film stał się jednym z najbardziej kultowych obrazów w historii kina.

Ford jest także znany z roli w „Blade Runner” (1982), jednym z najważniejszych filmów science fiction, w którym zagrał Ricka Deckarda. Przez lata Ford był jednym z najważniejszych aktorów Hollywood, łącząc rolę w filmach akcji z bardziej dramatycznymi występami, jak w „Wszystko za życie” (2007), za którą otrzymał liczne pochwały krytyków.

Poza filmami, Ford jest również zaangażowany w działalność charytatywną oraz ochronę środowiska. Jego życie prywatne było również szeroko komentowane w mediach – od 2010 roku jest mężem aktorki Calisty Flockhart. Mimo zaawansowanego wieku, Harrison Ford nie zwalnia tempa, kontynuując pracę w przemyśle filmowym i występując w nowych produkcjach.

• Reservoir Dogs (1992)
• Wściekłe psy (1992)
• Piękny umysł (2001)
• The Piano (1993)

Życiorys:

Harvey Keitel urodził się 13 maja 1939 roku w Brooklynie, Nowy Jork. Zainteresowanie aktorstwem przejawiał od młodego wieku, a jego edukacja teatralna rozpoczęła się w American Academy of Dramatic Arts. Na początku kariery pracował na małych rolach w teatrze, ale przełomem w jego karierze stała się współpraca z reżyserem Martinem Scorsese. W 1967 roku zadebiutował w filmie „Who’s That Knocking at My Door?”, który reżyserował Scorsese, co zapoczątkowało ich długotrwałą współpracę.

Kejtel zyskał dużą popularność i rozpoznawalność w latach 70., występując w takich filmach jak „Taxi Driver” (1976), gdzie zagrał porucznika, oraz „The Last Temptation of Christ” (1988), również w reżyserii Scorsese. Jego umiejętność kreowania postaci o złożonej psychice sprawiła, że Keitel stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów swojego pokolenia.

W 1992 roku, Keitel zagrał jedną z najbardziej ikonicznych ról swojej kariery w filmie Quentina Tarantino „Reservoir Dogs”, gdzie zagrał postać Mr. White’a. Film zyskał status kultowego i umocnił pozycję Keitela w Hollywood. Kolejnym przełomem była rola w „Pulp Fiction” (1994), gdzie wystąpił w krótkiej, ale zapadającej w pamięć roli, co pozwoliło mu zdobyć jeszcze większą popularność.

W latach 90. i 2000. Keitel kontynuował swoją karierę, grając w filmach takich jak „The Piano” (1993), za który otrzymał nominację do Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji, „Piękny umysł” (2001), gdzie wystąpił u boku Russella Crowe’a, oraz „Urodzeni mordercy” (1994), w reżyserii Olivera Stone’a. Keitel stał się także twarzą filmów niezależnych i eksperymentalnych, wykazując dużą różnorodność w doborze ról.

Poza grą w filmach Keitel aktywnie angażuje się w produkcję filmową i reżyserię. Jego doświadczenie na planie filmowym obejmuje również obszar produkcji, a także bywał reżyserem niektórych mniejszych produkcji.

Harvey Keitel to aktor, który przez ponad 60 lat pracy na planie filmowym zbudował sobie status jednego z najlepszych i najbardziej uznanych aktorów w Hollywood. Jego talent do odgrywania ról trudnych, złożonych, a także jego rozpoznawalny charakter sprawiają, że pozostaje jednym z najważniejszych przedstawicieli amerykańskiego kina.

• The Dark Knight (2008)
• Brokeback Mountain (2005)
• A Knight’s Tale (2001)
• 10 rzeczy, których w Tobie nienawidzę (1999)

Życiorys:

Heath Ledger urodził się 4 kwietnia 1979 roku w Perth, Australii. W młodym wieku zaczął interesować się aktorstwem, początkowo występując w australijskich serialach telewizyjnych, a potem przeniósł się do Hollywood. Jego przełomową rolą była postać Patricka Verony w młodzieżowej komedii romantycznej „10 rzeczy, których w Tobie nienawidzę” (1999), która przyniosła mu szerokie uznanie.

Kariera Ledgera szybko rosła, a kolejne ważne role obejmowały „A Knight’s Tale” (2001), gdzie zagrał Williama Thatchera, młodzieńca pragnącego zostać rycerzem. Jego przełomowa rola przyszła jednak z dramatem „Brokeback Mountain” (2005), w którym zagrał Ennis Del Mara, kowboja w zakazanej miłości. Film ten zapewnił mu liczne nominacje, w tym do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

W 2008 roku Ledger zagrał jedną ze swoich najbardziej ikonicznych ról w „The Dark Knight”, gdzie wcielił się w postać Jokera. Jego kreacja zyskała ogromne uznanie i pozwoliła mu zdobyć pośmiertnego Oscara za najlepszą rolę drugoplanową. Jego Joker stał się jednym z najbardziej niezapomnianych bohaterów filmowych wszech czasów, nagradzanym za intensywność, nieprzewidywalność i głębię.

Pomimo sukcesów, życie Ledgera było naznaczone wieloma trudnościami osobistymi i uzależnieniami. Zginął tragicznie 22 stycznia 2008 roku w wieku 28 lat w wyniku przypadkowego przedawkowania leków na receptę. Jego śmierć była szokiem dla świata, a jego wczesne odejście pozostawiło niepowetowaną pustkę.

Mimo krótkiego życia, Ledger pozostawił po sobie niezatarte ślady w kinematografii. Jego dorobek artystyczny, szczególnie w „Brokeback Mountain” i „The Dark Knight”, pozostaje jednym z najwybitniejszych w historii kina. Jego wpływ na film i kulturę pop jest nadal odczuwalny, a jego kariera będzie zawsze uważana za jedną z najbardziej obiecujących, które przerwała tragiczna śmierć.

• The Sin of Madelon Claudet (1931)
• Waga złota (1933)
• Airport (1970)
• Two-Faced Woman (1941)

Życiorys:

Helen Hayes, nazywana „pierwszą damą amerykańskiego teatru”, była jedną z najwybitniejszych aktorek XX wieku, której kariera trwała ponad 80 lat. Urodziła się 10 października 1900 roku w Waszyngtonie, D.C. Od najmłodszych lat wykazywała zainteresowanie aktorstwem, a w wieku 5 lat zadebiutowała na scenie. Szybko zyskała uznanie za swoje umiejętności teatralne i przez lata występowała zarówno na scenach Broadwayu, jak i w filmach.

Hayes stała się gwiazdą już w latach 20. XX wieku, kiedy to zaczęła występować w filmach. Jej pierwsza poważna rola w filmie przyszła w 1929 roku w produkcji „The Sin of Madelon Claudet” (1931), która przyniosła jej pierwszą nominację do Oscara. W 1932 roku zdobyła Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową w filmie „The Sin of Madelon Claudet”, stając się jednym z najbardziej cenionych nazwisk w Hollywood. Kolejne sukcesy na dużym ekranie tylko potwierdzały jej status jako gwiazdy.

Choć Helen Hayes była znana przede wszystkim ze swojej działalności teatralnej, jej talent aktorski sprawił, że zdobyła również uznanie w filmach. W 1933 roku wystąpiła w popularnym filmie „Waga złota”, który stał się jednym z jej najbardziej pamiętnych osiągnięć. W ciągu swojej kariery wystąpiła w ponad 50 filmach, choć to przede wszystkim jej praca na deskach teatru przyniosła jej największe uznanie.

Hayes była również jedną z pierwszych aktorek, które zdobyły prestiżową tzw. „Potrójną Koronę Aktorstwa” — zdobywając Oscara, Emmy i Tony. Zyskała szereg nagród i wyróżnień, w tym również honorowego Oscara za całokształt twórczości w 1970 roku, co stanowiło ukoronowanie jej wspaniałej kariery. Do końca swojego życia była aktywna zarówno na scenie, jak i przed kamerą, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii amerykańskiego teatru i kina.

Jej życie osobiste również miało swoje barwne momenty. W 1928 roku poślubiła scenarzystę Charlesa MacArthura, z którym miała dwójkę dzieci, w tym córkę, Mary, która niestety zginęła w tragicznym wypadku samochodowym w 1949 roku. Mimo osobistych tragedii, Hayes potrafiła zachować równowagę i kontynuować swoją karierę, stając się symbolem niezłomności w świecie show-biznesu.

Helen Hayes była również mocno zaangażowana w działalność charytatywną i społeczną, a po zakończeniu swojej kariery filmowej, poświęciła się działalności na rzecz dzieci i osób starszych. Zmarła 17 marca 1993 roku w wieku 92 lat, pozostawiając po sobie nie tylko niezatarte ślady na scenach teatru, ale również ogromny wpływ na amerykańską kulturę i sztukę.

Zasługi Helen Hayes w amerykańskim teatrze i kinie są nieocenione. Jej talent, elegancja i zaangażowanie sprawiły, że do dziś jest uważana za jedną z najwybitniejszych postaci w historii Hollywood i teatru. Jej kariera jest wzorem wytrwałości i pasji, które mogą inspirować kolejne pokolenia artystów.

• Lepiej być nie może (1997)
• Twister (1996)
• Cast Away: Poza światem (2000)
• Jak nie dać się prześladować (2012)

Życiorys:

Helen Hunt urodziła się 15 czerwca 1963 roku w Culver City w Kalifornii. Jej ojciec, Gordon Hunt, był reżyserem, co wpłynęło na jej decyzję o karierze aktorskiej. Już jako dziecko zaczęła występować w telewizji, zdobywając pierwsze doświadczenie aktorskie.

Sławę przyniósł jej serial „Szaleję za tobą” (1992–1999), za który zdobyła cztery nagrody Emmy. W latach 90. stała się gwiazdą kina, grając w filmach takich jak „Twister” (1996) i „Lepiej być nie może” (1997), który przyniósł jej Oscara za najlepszą rolę kobiecą.

W 2000 roku wystąpiła u boku Toma Hanksa w „Cast Away: Poza światem”, a następnie skupiła się na reżyserii. W 2012 roku wyreżyserowała i zagrała w filmie „Jak nie dać się prześladować”, który spotkał się z ciepłym przyjęciem.

Jej życie prywatne było stosunkowo spokojne. W 1999 roku poślubiła Hanka Azarię, ale małżeństwo zakończyło się rozwodem rok później. Hunt wciąż pozostaje aktywna zawodowo i angażuje się w różne projekty filmowe i telewizyjne.

• Królową (2006)
• Reds (1981)
• Caligula (1979)
• Wyjątkowy Agent (2009)

Życiorys:

Helen Mirren urodziła się 26 lipca 1945 roku w Londynie. Od najmłodszych lat była zainteresowana aktorstwem i wkrótce rozpoczęła naukę w National Youth Theatre, a później kontynuowała studia aktorskie w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej. Jej debiut na scenie miał miejsce w 1955 roku, a kariera filmowa rozpoczęła się w latach 60. Mirren zdobyła szeroką popularność po wystąpieniu w filmie „Caligula” (1979), który był głośnym projektem, łączącym kontrowersyjne tematy z dramatyzmem historycznym.

W 2006 roku Mirren zyskała międzynarodową sławę dzięki swojej roli w filmie „Królowa”, gdzie wcieliła się w postać Elżbiety II. Za tę rolę otrzymała Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową, a także liczne inne nagrody. Została także pierwszą aktorką, która zdobyła Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji za całościowy wkład w kino.

Mirren jest również znana z wystąpień w filmach akcji, takich jak „Wyjątkowy agent” (2009) i seria „RED” (2010–2013). Zyskała uznanie za rolę twardej i niezależnej kobiety, która zmaga się z niebezpieczeństwem. Poza tym zagrała w wielu produkcjach telewizyjnych, w tym w popularnym serialu „Prime Suspect”, który stał się jednym z najbardziej cenionych brytyjskich programów kryminalnych.

W życiu osobistym Mirren jest żoną reżysera Taylora Hackforda, z którym jest w związku od 1997 roku. W przeciwieństwie do wielu innych gwiazd, Mirren stroni od skandali i jest znana ze swojej elegancji i profesjonalizmu. Choć jej kariera aktorska trwa już ponad sześć dekad, wciąż pozostaje jednym z najwyżej cenionych nazwisk w przemyśle filmowym.

• Jak zostać królem (2010)
• Harry Potter (2001–2011)
• Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street (2007)
• Big Fish (2003)

Życiorys:

Helena Bonham Carter urodziła się 26 maja 1966 roku w Londynie, w Anglii, w rodzinie z tradycjami politycznymi i artystycznymi. Jej ojciec był doradcą politycznym, a matka aktorką, co miało duży wpływ na jej zainteresowania sztuką. Już od młodzieńczych lat zainteresowała się aktorstwem i po ukończeniu szkoły średniej, rozpoczęła studia na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie studiowała literaturę angielską. Swoją karierę zaczęła od małych ról w telewizji, jednak to wkrótce film stał się jej prawdziwą pasją.

Bonham Carter zdobyła szerokie uznanie w 1990 roku, kiedy zagrała w filmie „Ona była piękna” w reżyserii Kennetha Branagha. Jej występ w tej produkcji, mimo iż była to jej pierwsza większa rola, od razu przyciągnął uwagę krytyków i reżyserów. Kolejnym ważnym momentem w jej karierze była rola w filmie „Jak zostać królem” (2010), w którym zagrała królową Elżbietę, za którą otrzymała liczne nagrody i nominacje, w tym nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

Helena Bonham Carter jest także znana z długotrwałej współpracy z reżyserem Timem Burtonem, z którym ma dwoje dzieci. Wspólnie stworzyli wiele niezapomnianych produkcji, takich jak „Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street” (2007), w którym zagrała tytułową rolę obok Johnny’ego Deppa. Bonham Carter była także gwiazdą takich filmów jak „Big Fish” (2003), gdzie zagrała matkę głównego bohatera, oraz „Alice in Wonderland” (2010), gdzie wcieliła się w postać Czerwonej Królowej. Dzięki tym projektom stała się jedną z najciekawszych i najbardziej rozpoznawalnych aktorek swojego pokolenia.

W serii filmów „Harry Potter” zagrała Bellatrix Lestrange, jedną z najbardziej niebezpiecznych i szalonych czarownic. Rola ta była jednym z jej najbardziej ikonicznych występów, a sama postać stała się symbolem szaleństwa i chaosu w całym uniwersum „Harry’ego Pottera”.

Helena Bonham Carter jest również aktywna poza światem filmu. Angażuje się w działania charytatywne, szczególnie na rzecz kobiet i dzieci, oraz występuje w projektach, które mają na celu poprawę sytuacji społecznej i politycznej. Jest również znana ze swojego unikalnego stylu, który odzwierciedla jej indywidualność i ekscentryczność, zarówno na czerwonych dywanach, jak i w codziennym życiu.

Jej kariera filmowa oraz aktywność poza nią sprawiają, że jest uważana za jedną z najbardziej utalentowanych i wyjątkowych postaci w przemyśle filmowym, a jej występy nadal są oczekiwane przez rzesze fanów na całym świecie.

Znana z filmów:

• Pianistka (1993)
• Bracie, gdzie jesteś? (2000)
• Iniemamocni (2004, 2018 – głos Helen Parr)
• 13 powodów (2019)

Życiorys:

Holly Hunter urodziła się 20 marca 1958 roku w Conyers, w stanie Georgia. Od najmłodszych lat interesowała się aktorstwem, a jej pasja doprowadziła ją do Carnegie Mellon University, gdzie studiowała sztuki dramatyczne.

Pierwsze kroki w Hollywood stawiała na początku lat 80., ale prawdziwą sławę przyniosła jej rola w „Pianistce” (1993), za którą otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki. Występowała w wielu cenionych produkcjach, takich jak „Broadcast News” (1987) i „Bracie, gdzie jesteś?” (2000), a jej wszechstronność pozwoliła jej odnaleźć się zarówno w dramatach, jak i komediach.

Hunter jest także rozpoznawalna w świecie animacji – użyczyła swojego głosu postaci Helen Parr (Elastyna) w filmie „Iniemamocni” (2004) i jego kontynuacji z 2018 roku.

Prywatnie Holly Hunter jest znana ze swojej dyskrecji, unika skandali i medialnego rozgłosu. Jest uznawana za jedną z najbardziej utalentowanych aktorek swojego pokolenia, a jej dorobek filmowy jest pełen ikonicznych ról.

• Notting Hill (1999)
• Four Weddings and a Funeral (1994)
• Love Actually (2003)
• The Remains of the Day (1993)

Życiorys:

Hugh Grant urodził się 9 września 1960 roku w Londynie, w Anglii. Wychowywał się w zamożnej rodzinie, a jego ojciec był oficerem wojskowym. Grant studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie ukończył historię sztuki. Po ukończeniu edukacji w Oksfordzie, postanowił spróbować swoich sił w aktorstwie, biorąc udział w licznych produkcjach telewizyjnych i filmowych.

Początkowo Hugh Grant występował głównie w telewizji, ale przełomową rolą, która zadecydowała o jego karierze, była rola w filmie „Four Weddings and a Funeral” (1994), gdzie zagrał postać Charlesa. Film ten odniósł ogromny sukces, a Grant zdobył popularność na całym świecie, stając się jednym z najpopularniejszych aktorów brytyjskich lat 90. Jego czarujący, nieco niezdarny i romantyczny wizerunek wkrótce stał się jego znakiem rozpoznawczym.

W 1999 roku Hugh Grant zagrał główną rolę w „Notting Hill”, jednej z najbardziej znanych brytyjskich komedii romantycznych. Partnerką Granta w tym filmie była Julia Roberts. Film odniósł ogromny sukces kasowy i zyskał miano kultowego, a Grant umocnił swoją pozycję w Hollywood. W latach 2000. występował w kolejnych popularnych produkcjach, takich jak „Love Actually” (2003), gdzie zagrał charakterystyczną rolę polityka, oraz „About a Boy” (2002), który pokazał jego wszechstronność jako aktora.

Grant zyskał reputację jednego z najlepszych aktorów komediowych swojego pokolenia, łącząc elegancję i humor w sposób, który sprawił, że jego filmy stały się uwielbiane na całym świecie. Jego udział w romantycznych komediach wciąż przyciągał dużą liczbę widzów, ale Hugh Grant nie ograniczał się tylko do tego gatunku.

W ostatnich latach Hugh Grant zajął się także poważniejszymi rolami, jak w filmach „The Remains of the Day” (1993) oraz „Florence Foster Jenkins” (2016). Zagrał także w serialu „The Undoing” (2020), który przyniósł mu kolejne uznanie krytyków, tym razem za rolę w dramacie kryminalnym. Choć jest znany głównie z komedii romantycznych, Grant udowodnił, że potrafi również w pełni zaangażować się w bardziej dramatyczne i złożone role.

Poza karierą filmową, Hugh Grant angażuje się również w działalność publiczną, szczególnie w kwestiach politycznych i dziennikarskich. Jego publiczne wystąpienia dotyczące etyki mediów oraz działalności tabloidu w Wielkiej Brytanii zyskały dużą uwagę. Grant wielokrotnie krytykował prasę, szczególnie tabloidów, za ich metody działania.

Życie osobiste Hugh Granta również było obiektem zainteresowania mediów. Związany był z wieloma osobami, a jego głośne romanse, jak z aktorką Elizabeth Hurley, przez lata były szeroko komentowane. Mimo że Grant jest znany z utrzymywania swojego życia prywatnego w tajemnicy, przez długi czas pozostawał jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów swojego pokolenia.

Znany z filmów:

• X-Men (2000–2017)
• Prestiż (2006)
• Nędznicy (2012)
• Król rozrywki (2017)

Życiorys:

Hugh Jackman urodził się 12 października 1968 roku w Sydney, w Australii. Jego dzieciństwo nie było łatwe – gdy miał osiem lat, jego matka opuściła rodzinę i wróciła do Wielkiej Brytanii, pozostawiając go pod opieką ojca. Jackman od najmłodszych lat interesował się sportem i aktorstwem, jednak początkowo nie planował kariery filmowej.

Studiował komunikację na University of Technology w Sydney, a po ukończeniu studiów zdecydował się na naukę aktorstwa w Western Australian Academy of Performing Arts. Niedługo po ukończeniu szkoły rozpoczął pracę w teatrze, a jego talent szybko został dostrzeżony.

Przełom w jego karierze nastąpił w 2000 roku, gdy został obsadzony jako Wolverine w filmie „X-Men”. Rola ta stała się jego wizytówką i przyniosła mu międzynarodową sławę. Jackman powtarzał tę rolę przez kolejne 17 lat, aż do filmu „Logan” (2017), który był jego pożegnaniem z postacią.

Poza filmami o X-Menach Jackman udowodnił swoją wszechstronność jako aktor dramatyczny i musicalowy. Wystąpił w „Prestiżu” (2006) Christophera Nolana, gdzie stworzył znakomity duet aktorski z Christianem Bale’em. W 2012 roku wcielił się w postać Jeana Valjeana w ekranizacji „Nędzników”, za którą otrzymał Złoty Glob i nominację do Oscara.

W 2017 roku zagrał główną rolę w filmie „Król rozrywki”, który okazał się kasowym sukcesem i jeszcze bardziej umocnił jego pozycję w Hollywood. Jackman znany jest również z występów na Broadwayu i zdobył nagrodę Tony za rolę w musicalu „The Boy from Oz”.

W życiu prywatnym Hugh Jackman przez wiele lat był związany z aktorką Deborrą-Lee Furness, z którą wziął ślub w 1996 roku. Para adoptowała dwoje dzieci. W 2023 roku ogłosili separację.

Jackman jest również znanym filantropem i aktywistą. Wspiera liczne organizacje charytatywne, a jego działalność społeczna obejmuje pomoc dzieciom, badania nad rakiem oraz projekty ekologiczne. Mimo upływu lat wciąż pozostaje aktywny zawodowo i regularnie angażuje się w nowe projekty filmowe i teatralne.

• Casablanca (1942)
• Ścigany (1951)
• Klucz do miasta (1948)
• Wielki sen (1946)

Życiorys:

Humphrey Bogart urodził się 25 grudnia 1899 roku w Nowym Jorku. Początkowo studiował w prywatnej szkole, a następnie służył w marynarce wojennej podczas I wojny światowej. Po wojnie Bogart zainteresował się aktorstwem i początkowo występował w teatrze. Przełomem w jego karierze filmowej był debiut na dużym ekranie w 1930 roku w filmie „Broadway Nights”. Początkowo grał w filmach gangsterskich i kryminalnych, ale jego prawdziwy talent dopiero miał zostać dostrzegany.

W 1941 roku Bogart zyskał wielką popularność dzięki roli w filmie „Ścigany” (1941), w którym zagrał twardego, ale szlachetnego detektywa. Jego ekranowy wizerunek twardego, mrocznego bohatera zyskał ogromne uznanie wśród widzów. Jednak to rola Ricka Blainea w „Casablance” (1942) przyniosła mu międzynarodową sławę i na zawsze ugruntowała jego status jako jednej z największych gwiazd Hollywood.

„Casablanca” stała się jednym z najważniejszych filmów wszech czasów, a Bogart – symbolem romantycznego bohatera. Jego chemia z Ingrid Bergman oraz słynna kwestia „Zawsze będziemy mieli Paryż” uczyniły z tej postaci jedną z najbardziej ikonicznych w historii kina. Za tę rolę Bogart otrzymał pierwszego Oscara za najlepszą rolę męską.

W kolejnych latach Bogart kontynuował współpracę z reżyserami, takimi jak John Huston czy Howard Hawks, występując w takich klasykach jak „Wielki sen” (1946) i „Klucz do miasta” (1948). W jego filmach przeważał wizerunek twardego, niezłomnego mężczyzny, który nie boi się stawić czoła nawet największym niebezpieczeństwom.

Mimo sukcesów zawodowych, życie osobiste Bogarta nie było wolne od trudności. W 1938 roku poślubił Mayo Methot, lecz ich małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1945 roku, głównie z powodu trudnych charakterów obojga małżonków. W tym samym roku ożenił się z aktorką Lauren Bacall, z którą miał dwoje dzieci. Ich związek, który przetrwał aż do jego śmierci, uchodził za jeden z najbardziej romantycznych i stabilnych w Hollywood.

Ostatnią wielką rolą Bogarta była rola w filmie „Ścigany” (1951), który pomimo licznych problemów zdrowotnych aktora, ukazał go w pełni jego dojrzałości artystycznej. Po tym filmie jego zdrowie pogorszyło się, a w 1957 roku Bogart zmarł na raka przełyku. Zostawił po sobie ogromny dorobek filmowy, który zapewnił mu miejsce wśród najbardziej legendarnych postaci w historii kina.

• Władca Pierścieni (2001–2003)
• X-Men (2000–2014)
• Richard III (1995)
• Piękna i Bestia (2017)

Życiorys:

Ian McKellen urodził się 25 maja 1939 roku w Burnley. Już od dzieciństwa wykazywał zainteresowanie teatrem, a w wieku 18 lat dostał się na Uniwersytet w Cambridge, gdzie rozwijał swoją pasję do aktorstwa.

Przez pierwsze dekady kariery dominował w teatrze, zwłaszcza w rolach szekspirowskich. W latach 90. zwrócił się ku kinu, zdobywając międzynarodową sławę jako Magneto w serii „X-Men” oraz Gandalf we „Władcy Pierścieni”.

Jest otwartym gejem i aktywistą na rzecz praw społeczności LGBTQ+.

Znany z filmów i seriali:

• Deadwood (2004–2006, 2019)
• John Wick (2014–2023)
• Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach (2011)
• American Gods (2017–2021)

Życiorys:

Ian McShane urodził się 29 września 1942 roku w Blackburn, w Anglii. Uczęszczał do Royal Academy of Dramatic Art (RADA), gdzie kształcił swoje umiejętności aktorskie. Karierę rozpoczął w latach 60., grając w brytyjskich produkcjach telewizyjnych i filmowych.

Jego pierwszym dużym sukcesem była rola w serialu „Lovejoy” (1986–1994), gdzie wcielił się w tytułową postać handlarza antykami. Jednak to rola Ala Swearengena w serialu HBO „Deadwood” przyniosła mu międzynarodowe uznanie i nagrodę Złotego Globu.

W kolejnych latach McShane zdobył popularność w Hollywood, występując m.in. w serii „John Wick” jako Winston, właściciel hotelu Continental. Jego charakterystyczny głos i charyzmatyczna osobowość sprawiły, że często użyczał głosu w animacjach i grach komputerowych.

Ian McShane jest ceniony za umiejętność kreowania złożonych, niejednoznacznych postaci. Jego bogata filmografia obejmuje zarówno dramaty, jak i kino akcji. Prywatnie od 1980 roku jest mężem aktorki Gwen Humble. Choć ma na koncie dekady pracy w branży, wciąż angażuje się w nowe projekty.

• Luther (2010–2019)
• Beasts of No Nation (2015)
• Thor (2011) i kolejne części MCU
• Szybcy i wściekli: Hobbs i Shaw (2019)

Życiorys:

Idris Elba, właściwie Idrissa Akuna Elba, urodził się 6 września 1972 roku w Londynie. Jego ojciec pochodził z Sierra Leone, a matka z Ghany. Już od najmłodszych lat interesował się sztuką, a jego pierwszym krokiem w stronę aktorstwa była nauka w National Youth Music Theatre w Wielkiej Brytanii. Równocześnie pracował jako DJ i muzyk, zdobywając pierwsze doświadczenia na scenie.

Jego telewizyjna kariera rozpoczęła się w latach 90., gdy występował w brytyjskich serialach, takich jak „Bramwell”, „Ultraviolet” czy „The Bill”. Przełomem okazała się jednak rola w kultowym serialu HBO „The Wire” (2002–2004), gdzie wcielił się w Stringera Bella, charyzmatycznego, ale bezwzględnego gangstera. Dzięki tej roli stał się rozpoznawalny na całym świecie.

Kolejnym ogromnym sukcesem było wcielenie się w Johna Luthera w brytyjskim serialu kryminalnym „Luther” (2010–2019), za który zdobył Złoty Glob i nominacje do nagrody Emmy. Jego rola jako błyskotliwego, ale niepokornego detektywa sprawiła, że zyskał status jednej z największych gwiazd brytyjskiej telewizji.

Równocześnie Elba rozwijał karierę filmową. Dołączył do Marvel Cinematic Universe jako Heimdall w filmie „Thor” (2011) i wystąpił w jego kontynuacjach. Grał również w takich produkcjach jak „Pacific Rim” (2013), „Beasts of No Nation” (2015), gdzie wcielił się w brutalnego watażkę, a także „Szybcy i wściekli: Hobbs i Shaw” (2019), gdzie zagrał czarny charakter.

Oprócz aktorstwa Idris Elba jest utalentowanym muzykiem. Występuje jako DJ pod pseudonimem Big Driis, a jego pasja do muzyki doprowadziła go do współpracy z wieloma artystami. W 2019 roku wystąpił jako DJ podczas festiwalu Coachella i wydał kilka utworów muzycznych.

W życiu prywatnym Idris Elba był dwukrotnie żonaty, a w 2019 roku poślubił modelkę Sabrinę Dhowre. Ma dwoje dzieci z poprzednich związków. Jest również aktywnym działaczem społecznym, angażującym się w kampanie na rzecz równości rasowej i edukacji w Afryce.

Idris Elba pozostaje jedną z najbardziej wszechstronnych postaci w świecie rozrywki – łączy sukcesy w filmie, telewizji i muzyce. Jego charyzma, talent i determinacja sprawiają, że nieustannie rozwija swoją karierę i inspiruje miliony ludzi na całym świecie.

• Vera Drake (2004)
• Harry Potter i Zakon Feniksa (2007)
• The Girl (2012)
• Downton Abbey (2019)

Życiorys:

Imelda Staunton urodziła się 9 stycznia 1956 roku w Londynie, Anglia, w rodzinie o artystycznych tradycjach. Już od najmłodszych lat interesowała się teatrem i występami na scenie. Po ukończeniu szkoły aktorskiej, Staunton rozpoczęła swoją karierę w teatrze, gdzie szybko zyskała uznanie dzięki swojemu talentowi i niezwykłej wszechstronności. Jej występy na deskach teatralnych były doceniane zarówno przez krytyków, jak i publiczność.

Staunton zdobyła ogólne uznanie w 2004 roku za rolę w filmie „Vera Drake”, który reżyserował Mike Leigh. Zagrała tytułową postać, kobietę, która pomagała kobietom w nielegalnych aborcjach w Anglii lat 50. Jej poruszająca rola przyniosła jej liczne nagrody, w tym nominację do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. Film ten zyskał ogromne uznanie na całym świecie, a Staunton stała się jedną z najbardziej cenionych aktorek swojego pokolenia.

W 2007 roku Staunton wystąpiła w filmie „Harry Potter i Zakon Feniksa”, gdzie zagrała postać Dolores Umbridge, czarodziejki, która jest jedną z najbardziej znienawidzonych postaci w serii. Jej występ w tej roli, pełnej złośliwości i okrucieństwa, stał się jednym z najbardziej pamiętnych momentów w serii, a Staunton zyskała uznanie za swoją zdolność do wcielania się w tak negatywną postać.

Staunton była również aktywna w produkcjach telewizyjnych i filmowych. W 2012 roku zagrała w filmie „The Girl”, gdzie wcieliła się w postać aktorki, Tippi Hedren, w opowieści o współpracy Hedren z Alfredem Hitchcockiem. Jej występ w tym filmie zdobył szerokie uznanie, a Staunton po raz kolejny udowodniła swoje umiejętności aktorskie w wymagających rolach.

Imelda Staunton była również częścią obsady „Downton Abbey” w 2019 roku, gdzie zagrała rolę małżonki jednego z członków rodziny Crawley. Jej występ w tym serialu, który jest jedną z najbardziej kultowych produkcji telewizyjnych ostatnich lat, zyskał pozytywne recenzje.

Oprócz swoich dokonań filmowych, Imelda Staunton jest również znana ze swoich ról na scenie teatralnej, gdzie zdobyła liczne nagrody za swoje występy, w tym Olivier Awards. Jest również laureatką nagród BAFTA, co podkreśla jej status jako jednej z najlepszych aktorek brytyjskich.

Staunton to aktorka, która potrafi wcielić się w różnorodne role – od postaci tragicznych i dramatycznych, po komediowe, pełne czarnego humoru. Jej talent aktorski, umiejętność zrozumienia i oddania psychologicznych niuansów postaci sprawiają, że każda rola, którą podejmuje, jest wyjątkowa. Dzięki temu Imelda Staunton jest jedną z najbardziej szanowanych i podziwianych postaci na brytyjskiej scenie filmowej i teatralnej.

• Pianistka (2001)
• Elle (2016)
• Kobieta z piątej dzielnicy (2011)
• Miłość (2012)
• Niespodzianka (2018)

Życiorys:

Isabelle Huppert urodziła się 16 marca 1953 roku w Paryżu, ale dorastała w Ville-d’Avray na przedmieściach francuskiej stolicy. Pochodzi z rodziny o wysokim statusie intelektualnym – jej matka była nauczycielką języka angielskiego, a ojciec prowadził firmę produkującą sejfy. Już jako dziecko wykazywała talent artystyczny, a jej matka zachęcała ją do rozwijania pasji aktorskiej.

Studiowała w prestiżowym Conservatoire à rayonnement régional de Versailles, gdzie zdobyła wyróżnienia w dziedzinie dramatu. Następnie kontynuowała edukację aktorską w Conservatoire national supérieur d’art dramatique w Paryżu, gdzie uczyła się pod okiem cenionych francuskich pedagogów.

Zadebiutowała na ekranie na początku lat 70., a jej pierwszą ważną rolą była postać Beatrice w filmie **”Faustine i poranek”** (1972). Jednak prawdziwy przełom nastąpił w 1977 roku, kiedy Claude Chabrol obsadził ją w głównej roli w **”Koronczarce”**. Jej minimalistyczna, wyciszona gra została doceniona zarówno przez krytyków, jak i widzów.

Przez kolejne dekady Huppert konsekwentnie budowała swoją pozycję jako jedna z najważniejszych aktorek europejskiego kina. Współpracowała z najwybitniejszymi reżyserami, takimi jak Jean-Luc Godard, Michael Haneke, Claude Chabrol czy Paul Verhoeven. W 2001 roku zachwyciła widzów i krytyków swoją kreacją w kontrowersyjnej **”Pianistce”**, gdzie wcieliła się w postać nauczycielki fortepianu o sadomasochistycznych skłonnościach. Rola ta przyniosła jej Złotą Palmę na Festiwalu w Cannes.

W 2016 roku otrzymała jedną z najważniejszych ról w swojej karierze – w thrillerze psychologicznym **”Elle”** w reżyserii Paula Verhoevena. Za swoją wybitną kreację zdobyła Złoty Glob oraz nominację do Oscara dla najlepszej aktorki. Film ukazał jej zdolność do tworzenia skomplikowanych, niejednoznacznych postaci.

Isabelle Huppert znana jest z tego, że często wybiera trudne, kontrowersyjne role, unikając typowych hollywoodzkich produkcji. Jej filmografia obejmuje dziesiątki wybitnych ról w dramatach, thrillerach i filmach psychologicznych. Aktorka rzadko pojawia się w komediach, choć udowodniła swój talent również w tym gatunku.

Mimo ogromnego sukcesu, unika blasku fleszy i żyje skromnie. Od 1982 roku jest żoną reżysera Ronalda Chammaha, z którym ma troje dzieci, w tym Lolę Chammah, również aktorkę. Wciąż aktywnie pracuje, występując zarówno w kinie, jak i w teatrze.

Dzięki swojej konsekwencji, odwadze w wyborze ról i niepowtarzalnej ekranowej obecności, Isabelle Huppert jest uznawana za jedną z najwybitniejszych aktorek w historii francuskiego kina.

• Whiplash (2014)
• Spider-Man (2002)
• Juno (2007)
• La La Land (2016)

Życiorys:

J.K. Simmons, właściwie Jonathan Kimble Simmons, urodził się 9 stycznia 1955 roku w Detroit, Michigan. Jego wczesne życie nie było łatwe, a rodzina zmagała się z problemami finansowymi. Od młodości wykazywał jednak talent do sztuk aktorskich, studiując na Uniwersytecie Montany, gdzie zdobył wykształcenie w dziedzinie muzyki i aktorstwa.

J.K. Simmons początkowo pracował na scenach teatralnych, a później zaczął zdobywać role w telewizji, grając w różnych produkcjach od lat 80. XX wieku. Przełomem w jego karierze była rola w popularnym serialu „Oz” (1997–2003), gdzie wcielił się w postać Vern Schillinga. To wystąpienie, chociaż początkowo mniej znane, pozwoliło mu zdobyć większą uwagę i otworzyło drogę do większych projektów.

J.K. Simmons stał się szerzej znany po roli w filmie „Spider-Man” (2002) Sama Raimiego, w którym zagrał postać J. Jonaha Jamesona. Jego występ, choć drugi plan, zyskał ogromną popularność i sprawił, że Simmons stał się rozpoznawalnym nazwiskiem w Hollywood. W 2014 roku jego kariera osiągnęła nowe wyżyny, kiedy zagrał postać Terence’a Fletchera w dramacie muzycznym „Whiplash” w reżyserii Damiena Chazelle’a. Za tę rolę zdobył liczne nagrody, w tym Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

Po sukcesie „Whiplash” Simmons kontynuował swoją karierę, grając w takich produkcjach jak „La La Land” (2016), który również odniósł sukces na całym świecie, a także w filmach takich jak „Juno” (2007), „The Meddler” (2015) czy „The Accountant” (2016). J.K. Simmons jest również ceniony za swoją rolę w filmie „Whiplash”, który przyniósł mu ogromne uznanie krytyków.

Simmons jest uznawany za jednego z najbardziej wszechstronnych aktorów swojego pokolenia, potrafiącego zagrać zarówno postacie komediowe, jak i dramatyczne. W jego dorobku znajduje się także praca dubbingowa – użyczał swojego głosu m.in. w takich produkcjach jak „Kung Fu Panda 3” (2016) oraz w popularnym serialu animowanym „Family Guy”.

J.K. Simmons jest także aktywny poza ekranem – angażuje się w różne projekty dobroczynne i jest znany z zamiłowania do muzyki. Prywatnie jest żonaty z Michelle Schumacher, z którą ma dwójkę dzieci. Pomimo swojego sukcesu, Simmons pozostaje osobą skromną i ceniącą życie poza blaskiem fleszy.

Znany z filmów:

• Szkoła rocka (2003)
• King Kong (2005)
• Jumanji: Przygoda w dżungli (2017)
• Kung Fu Panda (2008, głos Po)

Życiorys:

Jack Black, a właściwie Thomas Jacob Black, urodził się 28 sierpnia 1969 roku w Santa Monica w Kalifornii. Jego rodzice byli inżynierami satelitarnymi, jednak jego pasją od najmłodszych lat była komedia i muzyka. Już jako nastolatek wykazywał ogromny talent do parodii i wystąpień scenicznych.

Jako młody chłopak uczęszczał do Crossroads School, gdzie rozwijał swoje zdolności artystyczne. Następnie studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), ale szybko porzucił naukę na rzecz aktorstwa.

Początkowo Jack Black pojawiał się w niewielkich rolach telewizyjnych, m.in. w serialach „The X-Files” czy „Picket Fences”. Jego pierwsze większe role filmowe to „Marsjanie atakują!” (1996) oraz „Przejażdżka z diabłem” (1999). Jednak prawdziwy przełom nastąpił w 2000 roku, gdy zagrał u boku Johna Cusacka w filmie „Przeboje i podboje”, gdzie wcielił się w ekscentrycznego pracownika sklepu muzycznego.

Największą popularność zdobył w 2003 roku dzięki roli w filmie „Szkoła rocka”, gdzie zagrał nauczyciela udającego pedagoga, który zakłada z uczniami szkolny zespół. Jego charyzma i naturalny talent do komedii sprawiły, że film stał się wielkim hitem.

Jack Black nie ograniczał się tylko do komedii – w 2005 roku wystąpił w epickim „King Kongu” Petera Jacksona, a w 2006 roku udzielił głosu postaci Po w „Kung Fu Pandzie”, co przyniosło mu międzynarodowe uznanie.

W kolejnych latach kontynuował karierę w komediach i animacjach, pojawiając się m.in. w „Jumanji: Przygoda w dżungli” (2017) i jego sequelu. Poza filmami, Black jest także muzykiem – współtworzy duet rockowy Tenacious D, który zdobył ogromną popularność wśród fanów rocka i komedii muzycznej.

Jego życie osobiste jest stosunkowo stabilne – od 2006 roku jest żonaty z Tanyą Haden, z którą ma dwóch synów. Black znany jest z niezwykle pozytywnego podejścia do życia, miłości do muzyki i niepowtarzalnego humoru, co czyni go jednym z najbardziej lubianych aktorów swojego pokolenia.

• Na zdrowie! (1968)
• Sprzedawca marzeń (1959)
• Wielka nadzieja (1973)
• Garsoniera (1960)

Życiorys:

Jack Lemmon urodził się 8 lutego 1925 roku w Newton, Massachusetts. Już od młodych lat wykazywał zainteresowanie sztukami scenicznymi i po ukończeniu studiów w 1947 roku, rozpoczął swoją karierę aktorską na Broadwayu. Jego debiut filmowy miał miejsce w 1954 roku, a pierwszą większą rolą była rola w filmie „Śmierć komiwojażera” (1951), na podstawie sztuki Arthura Millera.

Lemmon stał się jednym z najwybitniejszych aktorów amerykańskich, znany przede wszystkim z komedii, ale również dramatów. Jego najważniejsze filmy to „Sprzedawca marzeń” (1959) i „Garsoniera” (1960), za które zdobył uznanie krytyków. Współpraca z Billym Wilderem w filmie „Na zdrowie!” (1968) ugruntowała jego pozycję jako jednego z najlepszych komików amerykańskich, a jego talent do gry w komediach i dramatach sprawił, że Lemmon stał się niezrównany.

Lemmon otrzymał wiele wyróżnień za swoje role, w tym dwa Oscary za najlepszą rolę pierwszoplanową w filmach „Śmierć komiwojażera” (1959) i „Wielka nadzieja” (1973). Jego kariera filmowa rozciągała się na sześć dekad, podczas których zagrał w setkach filmów, zarówno komediowych, jak i dramatycznych. Jego współpraca z Walterem Matthau, z którym stworzył niezapomniane duo w filmach takich jak „Garsoniera” i „Człowiek na krawędzi” (1972), była jednym z najbardziej udanych partnerstw w historii kina.

W życiu osobistym, Lemmon był żonaty z aktorką Felicią Farr, z którą miał jedno dziecko. Zmarł 27 czerwca 2001 roku na skutek choroby nowotworowej, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii Hollywood. Jack Lemmon był jednym z najbardziej szanowanych i wszechstronnych aktorów swojego pokolenia, którego legacy trwa do dzisiaj.

• Lot nad kukułczym gniazdem (1975)
• Batman (1989)
• Przynęta (1990)
• Czasach mroku (1997)

Życiorys:

Jack Nicholson urodził się 22 kwietnia 1937 roku w Neptune City, New Jersey. Dorastał w trudnych warunkach, wychowywany przez matkę, która przez wiele lat była przekonana, że jest jego siostrą, a nie matką. W młodości zainteresował się aktorstwem i po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Hollywood, gdzie początkowo zdobywał doświadczenie w różnych rolach drugoplanowych i epizodach. Wkrótce stał się jednym z najważniejszych aktorów w amerykańskim kinie.

Jego przełomowy moment nastąpił w 1975 roku, kiedy zagrał główną rolę w filmie „Lot nad kukułczym gniazdem”, który przyniósł mu Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. Nicholson wcielił się w postać Randle’a P. McMurphy’ego, pacjenta psychiatrycznego, który buntuje się przeciwko autorytetom. Film stał się jednym z najważniejszych dzieł w historii kina, a Nicholson stał się synonimem szaleństwa, wolności i buntu.

Po sukcesie „Lotu nad kukułczym gniazdem”, Nicholson zaczął wybierać coraz bardziej zróżnicowane role. W 1989 roku zagrał Jokera w „Batmanie” Tima Burtona, gdzie jego kreacja stała się jedną z najbardziej kultowych postaci w historii kina. Zyskał uznanie za swoją niezwykłą zdolność do łączenia humoru z grozą, a jego Joker stał się wzorem dla kolejnych interpretacji tej postaci w filmach.

W latach 90. Nicholson stał się gwiazdą kina, występując w takich filmach jak „Przynęta” (1990) z udziałem Jessiki Tandy czy „Czasach mroku” (1997) w reżyserii Jamesa L. Brooksa. Jego wszechstronność w kreowaniu postaci różnorodnych od bohaterów komediowych po dramatycznych sprawiła, że stał się jednym z najczęściej nagradzanych aktorów swojego pokolenia. Kolejnym jego ważnym filmem była „Lepiej późno niż później” z 2003 roku, za który otrzymał nominację do Oscara.

Oprócz pracy aktorskiej, Nicholson odnosił również sukcesy jako producent i reżyser. Jego reżyserski debiut, film „Głowa do góry” (1971), choć nie odniósł wielkiego sukcesu, wywarł duży wpływ na jego dalszą karierę, pokazując jego szeroki wachlarz umiejętności twórczych. Nicholson przez całe życie pozostawał jedną z najbardziej ekscentrycznych postaci Hollywood.

Chociaż Nicholson wycofał się z pracy aktorskiej w 2008 roku, jego kariera pozostaje jedną z najbardziej znaczących w historii kina. Swoje życie osobiste również obdarzył dużą dozą tajemniczości. Związany był z wieloma kobietami, w tym z Sandrą Knight, z którą ma córkę. Jego status jako jednej z największych gwiazd Hollywood nie podlega wątpliwości, a jego dziedzictwo w kinie jest niezatarte.

• Rush Hour (1998)
• Police Story (1985)
• Drunken Master (1978)
• Shanghai Noon (2000)

Życiorys:

Jackie Chan, właściwie Chan Kong-sang, urodził się 7 kwietnia 1954 roku w Hongkongu. W dzieciństwie uczęszczał do Pekińskiej Akademii Operowej, gdzie uczył się sztuk walki, akrobatyki i aktorstwa. Jego niezwykła sprawność fizyczna i talent do sztuk walki szybko uczyniły go jednym z najbardziej obiecujących adeptów szkoły.

Karierę filmową rozpoczął już jako dziecko, występując w hongkońskich produkcjach lat 60. i 70. W tym czasie pracował także jako kaskader, m.in. w filmach z Bruce’em Lee, takich jak „Wejście smoka” (1973). Przełomem w jego karierze był film „Drunken Master” (1978), który zapoczątkował jego unikalny styl łączący komedię, akrobacje i sztuki walki.

W kolejnych latach Jackie Chan stał się jedną z największych gwiazd kina akcji w Azji, a jego filmy, takie jak „Police Story” (1985) czy „Project A” (1983), ugruntowały jego pozycję. W latach 90. rozpoczął ekspansję na rynek amerykański, zdobywając międzynarodową sławę dzięki filmowi „Rush Hour” (1998), gdzie zagrał u boku Chrisa Tuckera. Film odniósł ogromny sukces, a Chan stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych gwiazd kina na świecie.

Poza aktorstwem Jackie Chan jest także reżyserem, producentem i piosenkarzem. Wielokrotnie podkreślał, że w swoich filmach nie korzysta z dublerów, co doprowadziło do licznych kontuzji podczas kręcenia scen akcji. Jest również filantropem i założycielem Jackie Chan Charitable Foundation, wspierającej edukację i pomoc humanitarną.

W 2016 roku otrzymał honorowego Oscara za całokształt twórczości, stając się pierwszym chińskim aktorem uhonorowanym tą nagrodą. Mimo wieku nadal pozostaje aktywny zawodowo, angażując się w kolejne produkcje filmowe i działalność społeczną.

Prywatnie Jackie Chan jest żonaty z Joan Lin, z którą ma syna, Jaya Chou. Znany jest ze swojego pracoholizmu, dyscypliny i poświęcenia dla sztuki filmowej, co uczyniło go jednym z największych ikon kina akcji w historii.

• Ojciec chrzestny (1972)
• Misery (1990)
• Elf (2003)
• Rats (2013)

Życiorys:

James Caan urodził się 26 marca 1940 roku w Bronksie, Nowy Jork. Pochodził z żydowskiej rodziny, a jego ojciec był sklepikarzem. Caan początkowo studiował ekonomię, ale szybko odkrył swoją pasję do aktorstwa. Po ukończeniu szkoły aktorskiej w New York City, rozpoczął występy na scenach Broadwayu, a wkrótce potem przeniósł się do Hollywood, gdzie rozpoczął swoją karierę filmową.

Pierwszy sukces przyszedł w 1971 roku, kiedy to zagrał w filmie „The Godfather” („Ojciec chrzestny”). Rola Sonny’ego Corleone, gorącego i impulsywnego syna Dona Vito Corleone, stała się jedną z jego najbardziej rozpoznawalnych i kultowych ról. „Ojciec chrzestny” nie tylko wyniósł Caana do czołówki Hollywood, ale także stał się jednym z najbardziej cenionych filmów w historii kina.

Caan kontynuował swoją karierę w latach 70. i 80., występując w wielu popularnych filmach, w tym „The Gambler” (1974) i „Rollerball” (1975). Jego wszechstronność pozwalała mu na grę zarówno w dramatach, jak i filmach akcji, a także w komediach.

Jednak to jego rola w thrillerze „Misery” (1990), gdzie zagrał pisarza, który staje się ofiarą psychopatycznej fanki, przyniosła mu kolejną falę popularności. W filmie tym Caan wystąpił u boku Kathy Bates, a jego występ został doceniony przez krytyków, co zaowocowało licznymi nominacjami i nagrodami.

W 2003 roku Caan zagrał w hitowej komedii „Elf”, w której wcielił się w postać ojca głównego bohatera, granego przez Willa Ferrella. Choć była to rola komediowa, film stał się jednym z najbardziej ukochanych filmów świątecznych wszech czasów.

W ostatnich latach Caan występował głównie w mniejszych rolach, ale nadal pozostawał jednym z najbardziej szanowanych aktorów w Hollywood. Jego życie osobiste, podobnie jak zawodowe, nie było wolne od burzliwych momentów. Caan był wielokrotnie żonaty i rozwiedziony, a jego życie rodzinne było pełne wyzwań, ale także sukcesów.

James Caan zmarł 6 lipca 2022 roku w wieku 82 lat, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii kina. Jego kariera i występy, zwłaszcza w „Ojcu chrzestnym” i „Misery”, zapewniły mu miejsce wśród najważniejszych aktorów swojej generacji. Caan był symbolem klasy Hollywoodu, który na zawsze pozostanie w pamięci fanów kina.

• The Passion of the Christ (2004)
• Person of Interest (2011–2016)
• Frequency (2000)
• The Thin Red Line (1998)

Życiorys:

James Caviezel urodził się 26 września 1968 roku w Mount Vernon, Waszyngton, USA. Zanim zdecydował się na karierę aktorską, przez pewien czas trenował sport, a w szczególności koszykówkę. W 1991 roku przeniósł się do Los Angeles, aby kontynuować swoje marzenia o aktorstwie. Jego debiut filmowy miał miejsce w 1991 roku w filmie „My Own Private Idaho”, a jego pierwsze większe role pojawiły się na początku lat 90.

Caviezel zdobył szeroką popularność dzięki roli Jezusa Chrystusa w kontrowersyjnym filmie Mela Gibsona „Pasja” (2004). Jego odważne podejście do roli, szczególnie ze względu na ekstremalne wymagania fizyczne i emocjonalne, zyskało mu światową sławę. Po tej roli Caviezel stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów Hollywood, chociaż nie powtórzył już tego samego poziomu rozgłosu w kolejnych latach.

Przed „Pasją” Caviezel grał w wielu filmach, w tym „The Thin Red Line” (1998), który przyniósł mu uznanie wśród krytyków, a także „Frequency” (2000), który zyskał status kultowego filmu. Po „Pasji” jego kariera zwróciła się w stronę bardziej poważnych i wymagających ról, a także pracy w telewizji.

W latach 2011-2016 Caviezel wcielał się w główną rolę w popularnym serialu „Person of Interest”, gdzie grał postać znaną jako „Harold Finch”. Serial, który łączył elementy sensacyjne, thriller i science fiction, okazał się wielkim sukcesem i zapewnił Caviezelowi szeroką publiczność. Po zakończeniu „Person of Interest”, Caviezel kontynuował karierę filmową, pojawiając się w różnych projektach, chociaż już nie osiągnął takiej popularności jak w poprzednich latach.

James Caviezel jest również osobą bardzo zaangażowaną religijnie, a jego życie osobiste obejmuje również działalność charytatywną. Jego wiara jest bardzo ważnym aspektem jego życia i zawodowej kariery. Caviezel jest żonaty z Kerri Browitt Caviezel, z którą ma troje dzieci, w tym dwoje adoptowanych dzieci.

Mimo że nie zyskał już takiej wielkiej popularności po „Pasji”, James Caviezel pozostaje jednym z najbardziej szanowanych aktorów Hollywood, cenionym za swoje role, które wymagają głębokiego zaangażowania emocjonalnego i fizycznego. Choć jego kariera przeszła przez różne fazy, Caviezel pozostaje osobą, której nie można zignorować w przemyśle filmowym.

• Świnia Babe (1995)
• Star Trek: Pierwsza misja (1998)
• Wszystkie psy idą do nieba (1989)
• Skazani na Shawshank (1994)

Życiorys:

James Cromwell, urodzony 27 stycznia 1940 roku w Los Angeles, Kalifornia, to amerykański aktor i producent, który zdobył sławę dzięki swoim wszechstronnym rolom w filmach i telewizji. Jego ojciec, John Cromwell, był reżyserem, co miało wpływ na przyszłą karierę Jamesa. W młodości uczęszczał do szkoły w Los Angeles, a później studiował na Uniwersytecie Stanowym w Kalifornii.

Cromwell swoją karierę zaczynał od pracy w teatrze, jednak to filmy pozwoliły mu zdobyć uznanie. W 1974 roku zadebiutował na dużym ekranie w filmie „The Longest Yard”. Jednak prawdziwy przełom w jego karierze miał miejsce w 1995 roku, kiedy to zagrał postać właściciela farmy, który adoptuje małą świnię w filmie „Świnia Babe”. Rola ta przyniosła mu nominację do Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.

Jego kariera rozwinęła się szybko po tym sukcesie. Cromwell zagrał w wielu popularnych produkcjach filmowych, takich jak „Skazani na Shawshank” (1994), „Wszystkie psy idą do nieba” (1989) i „Star Trek: Pierwsza misja” (1998). Jego postacie, często oparte na ludziach o silnym charakterze i nietypowych wartościach, zdobyły sympatię widzów na całym świecie.

W swojej karierze Cromwell występował także w telewizji, w tym w popularnych serialach takich jak „American Horror Story” (2011), „Six Feet Under” (2001-2005) oraz „24 godziny” (2006). Jego wszechstronność sprawiła, że stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów w Hollywood, potrafiącym grać zarówno w produkcjach komediowych, jak i dramatycznych.

Pomimo ogromnej popularności, Cromwell niejednokrotnie odrzucał propozycje hollywoodzkich filmów, wybierając role bardziej nietypowe i mniej komercyjne, które pozwalały mu na wyrażenie swojego talentu. Jest również zaangażowany w działalność ekologiczną i polityczną, walcząc o prawa zwierząt oraz angażując się w liczne projekty charytatywne.

James Cromwell był dwukrotnie żonaty, a jego obecna żona, Anne Kauffman, jest producentką teatralną. Ma trójkę dzieci, z których jedno jest z jego poprzednich małżeństw. Pomimo swojego zaawansowanego wieku, aktor wciąż jest aktywny zawodowo, występując w nowych filmach oraz projektach telewizyjnych.

• Na wschód od Edenu (1955)
• Buntownik bez powodu (1955)
• Olbrzym (1956)

Życiorys:

James Dean urodził się 8 lutego 1931 roku w Marion w stanie Indiana. Wychowywał się w skromnej rodzinie, a jego matka zmarła na raka, gdy miał zaledwie 9 lat. Po jej śmierci został wysłany do swoich krewnych w Fairmount w stanie Indiana. To właśnie tam rozwinęła się jego pasja do aktorstwa.

Po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Kalifornii, gdzie studiował aktorstwo na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA). W tym czasie zyskał doświadczenie teatralne i zaczął występować w reklamach telewizyjnych.

Dean rozpoczął swoją karierę od epizodycznych ról w telewizji. Jego przełom nastąpił, gdy Elia Kazan obsadził go w filmie „Na wschód od Edenu” (1955), gdzie wcielił się w postać zbuntowanego młodzieńca, Caleba Traska. Jego rola zdobyła uznanie krytyków, a Dean stał się symbolem nowego pokolenia aktorów stosujących metodę Stanisławskiego.

W tym samym roku wystąpił w „Buntowniku bez powodu” (1955), w którym stworzył niezapomnianą kreację młodego outsidera Jima Starka. Film ten uczynił go ikoną popkultury i głosem pokolenia amerykańskiej młodzieży lat 50.

Jego ostatnią rolą była postać Jetta Rinka w epickim dramacie „Olbrzym” (1956), gdzie wystąpił u boku Elizabeth Taylor i Rocka Hudsona. Film ten ukazał się już po jego tragicznej śmierci.

James Dean był także pasjonatem wyścigów samochodowych. 30 września 1955 roku, jadąc swoim Porsche 550 Spyder, zginął w wypadku samochodowym na autostradzie w Kalifornii. Miał zaledwie 24 lata.

Po śmierci stał się legendą Hollywood, a jego wizerunek buntownika pozostał jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli kina. Jako jedyny aktor w historii otrzymał dwie pośmiertne nominacje do Oscara – za „Na wschód od Edenu” i „Olbrzyma”.

• The Lion King (1994) – głos Mufasy
• Star Wars (seria, 1977–2022) – głos Dartha Vadera
• Field of Dreams (1989)
• The Hunt for Red October (1990)

Życiorys:

James Earl Jones urodził się 17 stycznia 1931 roku w Arkabutli, w stanie Mississippi. Jego dzieciństwo nie było łatwe, ponieważ jako mały chłopiec miał poważne problemy z mową, co wpłynęło na jego poczucie niepewności. W wieku 14 lat, po kilku latach terapii, udało mu się przezwyciężyć ją, a jego głos stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Początkowo chciał zostać nauczycielem, ale zainteresowanie sztuką, zwłaszcza teatrem, skłoniło go do podjęcia kariery aktorskiej.

James Earl Jones uczęszczał na Uniwersytet w Minnesota, gdzie studiował aktorstwo. Zadebiutował na scenie w 1953 roku, a wkrótce potem zyskał reputację w teatrze i telewizji. Początkowo był kojarzony z rolami dramatycznymi, ale jego przełomową rolą w Hollywood stała się rola głosowa w filmie „Star Wars” (1977), gdzie użyczył swojego charakterystycznego głosu Darthowi Vaderowi. Ta rola uczyniła go ikoną kina, a jego głos, głęboki i potężny, stał się symbolem siły i autorytetu.

Równie wielką sławę zdobył dzięki roli Mufasy w animowanym filmie Disneya „The Lion King” (1994), gdzie użyczył swojego głosu dla królewskiego lwa. Obie te role zapewniły mu ogromną popularność i uznanie na całym świecie, a jego charakterystyczny, głęboki ton głosu stał się niemal synonimem wielkich, majestatycznych postaci filmowych.

Jones pojawił się także w wielu filmach fabularnych, takich jak „The Hunt for Red October” (1990), „Field of Dreams” (1989), oraz „Conan the Barbarian” (1982), gdzie w każdej z ról potrafił wzbogacić postacie o wyjątkowy ciężar emocjonalny. Jego kariera obejmuje zarówno produkcje filmowe, jak i telewizyjne, a jego występy były wielokrotnie nagradzane i doceniane przez krytyków.

W ciągu swojej kariery, Jones zdobył liczne nagrody, w tym kilka nagród Emmy, Tony Award oraz Oscara za całokształt twórczości. Jego działalność artystyczna obejmuje także rolę narratora, zarówno w filmach dokumentalnych, jak i w programach telewizyjnych. Jego głos stał się integralną częścią nie tylko kina, ale także kultury popularnej.

James Earl Jones odznacza się również aktywnością poza aktorstwem. Jest znanym działaczem społecznym, który wielokrotnie angażował się w walkę o prawa obywatelskie, w szczególności w kontekście równości rasowej. Jego zaangażowanie w różne inicjatywy, zarówno artystyczne, jak i społeczne, jest dowodem na jego wszechstronność i oddanie dla dobra ogółu.

Pomimo upływu lat, James Earl Jones wciąż pozostaje aktywny zawodowo, regularnie pojawiając się w nowych projektach filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Jego niezatarte ślady w historii kina, zwłaszcza jako głos Dartha Vadera i Mufasy, zapewniły mu status jednej z najbardziej szanowanych i rozpoznawalnych postaci w przemyśle filmowym.

• Spider-Man (2002, 2004, 2007)
• 127 godzin (2010)
• Pineapple Express (2008)
• The Disaster Artist (2017)
• Spring Breakers (2012)

Życiorys:

James Edward Franco urodził się 19 kwietnia 1978 roku w Palo Alto w Kalifornii. Dorastał w intelektualnym środowisku – jego matka była pisarką, a ojciec przedsiębiorcą. W młodości interesował się matematyką, ale szybko odkrył swoją pasję do aktorstwa.

Po ukończeniu szkoły średniej studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), ale porzucił studia, by rozwijać karierę aktorską. Po ukończeniu kursów aktorskich zaczął występować w telewizji, a przełomem była rola w serialu „Luzaki i kujony” (1999), który zdobył status kultowego.

Franco zdobył światową rozpoznawalność dzięki roli Harry’ego Osborna w trylogii „Spider-Man” Sama Raimiego. W kolejnych latach z powodzeniem balansował między rolami w filmach komediowych („Pineapple Express”), dramatycznych („Milk”) oraz niezależnych.

W 2010 roku zagrał w filmie „127 godzin”, który przyniósł mu nominację do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. Jego występ jako wspinacz Aron Ralston, który utknął w wąwozie i musiał amputować sobie rękę, spotkał się z ogromnym uznaniem krytyków.

Franco nie ograniczał się tylko do aktorstwa – jest także reżyserem, producentem, pisarzem i wykładowcą akademickim. Studiował na kilku prestiżowych uczelniach, w tym na Yale i Columbia University, zdobywając kolejne stopnie naukowe. W 2017 roku wyreżyserował i zagrał główną rolę w „The Disaster Artist”, który opowiadał o powstawaniu kultowego filmu „The Room”. Film zdobył wiele nagród, a Franco otrzymał Złoty Glob za najlepszą rolę.

Jego kariera została przyćmiona oskarżeniami o niewłaściwe zachowanie w 2018 roku, co doprowadziło do ograniczenia jego aktywności w Hollywood. Franco wycofał się częściowo z branży, skupiając się na reżyserii i nauczaniu.

Mimo kontrowersji, James Franco pozostaje jedną z najbardziej nietuzinkowych postaci współczesnego kina – artystą o szerokim zakresie zainteresowań, który nie boi się podejmować ryzyka w swoich projektach.

• X-Men: Pierwsza klasa (2011) – Profesor X
• Pokuta (2007)
• Split (2016)
• Glass (2019)

Życiorys:

James McAvoy urodził się 21 kwietnia 1979 roku w Glasgow w Szkocji. Jego dzieciństwo nie było łatwe – jego rodzice rozwiedli się, gdy miał 7 lat, a matka oddała go pod opiekę dziadków. Mimo trudnych warunków, McAvoy wyrósł na ambitnego i zdeterminowanego młodego człowieka.

Początkowo chciał zostać księdzem, jednak zainteresowanie aktorstwem pojawiło się w wieku 15 lat, gdy poznał reżysera Davida Haymana. W 2000 roku ukończył prestiżową Royal Scottish Academy of Music and Drama (obecnie Royal Conservatoire of Scotland).

Jego kariera rozpoczęła się od ról w brytyjskich serialach telewizyjnych, ale prawdziwy przełom nastąpił w 2005 roku, gdy zagrał w „Opowieściach z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” jako faun Tumnus. Dwa lata później, jego rola w „Pokucie” (2007) u boku Keiry Knightley przyniosła mu międzynarodowe uznanie.

Kolejnym ważnym etapem jego kariery było wcielenie się w młodego Profesora Xaviera w serii „X-Men”, zaczynając od „X-Men: Pierwsza klasa” (2011). Jego interpretacja postaci Charlesa Xaviera spotkała się z pozytywnym odbiorem, a aktor kontynuował tę rolę w kolejnych częściach franczyzy.

W 2016 roku zaszokował widzów rolą w thrillerze „Split”, gdzie zagrał mężczyznę cierpiącego na zaburzenie osobowości. Jego kreacja 23 różnych osobowości w jednym filmie była szeroko chwalona i uznana za jedną z najlepszych ról w jego karierze. Powrócił do tej roli w kontynuacji „Glass” (2019).

Poza blockbusterami, McAvoy nie boi się wymagających ról teatralnych i dramatycznych. Występował m.in. na londyńskich scenach w sztukach Szekspira.

Prywatnie, w 2006 roku poślubił aktorkę Anne-Marie Duff, z którą ma syna, ale para rozwiodła się w 2016 roku. Po rozstaniu skupił się na karierze i działalności charytatywnej. Jest zapalonym fanem rugby i muzyki rockowej.

• Znajomi z przedmieścia (1946)
• Okno na podwórze (1954)
• Wielka decyzja (1940)
• Dotyk zła (1958)

Życiorys:

James Stewart urodził się 20 maja 1908 roku w Indiana, Pensylwania. Jego ojciec był właścicielem sklepu, a matka pochodziła z rodziny o tradycjach artystycznych. Stewart już w młodym wieku wykazywał zainteresowanie teatrem, a po ukończeniu szkoły średniej podjął studia na Uniwersytecie Princeton. Po zdobyciu dyplomu przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął karierę aktorską. Jego debiut na ekranie miał miejsce w 1935 roku, a jego pierwsze filmy nie przyniosły mu jeszcze wielkiego rozgłosu.

Początkowo James Stewart był znany z ról komediowych, jednak przełomem w jego karierze okazała się rola w filmie „Wielka decyzja” (1940), który przyciągnął uwagę widzów i krytyków. Wkrótce potem Stewart stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych aktorów Hollywood, a jego talent do odgrywania postaci pełnych wrażliwości i kompleksowości znalazł uznanie w takich filmach jak „Znajomi z przedmieścia” (1946), za który otrzymał Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową.

Stewart był również znany z pracy z reżyserem Alfredem Hitchcockiem, występując w jego filmach takich jak „Okno na podwórze” (1954), który do dziś uchodzi za jeden z najlepszych dreszczowców w historii kina. Dzięki swojej wszechstronności aktorskiej i charakterystycznej, ciepłej barwie głosu, Stewart stał się jednym z najważniejszych przedstawicieli klasycznego Hollywood. Również po zakończeniu kariery filmowej, jego wpływ na kulturę i kino był nieoceniony.

W życiu osobistym Stewart był znany ze swojej skromności i zaangażowania w życie publiczne. Podczas II wojny światowej służył jako pilot w armii amerykańskiej, zdobywając stopień pułkownika. W 1949 roku ożenił się z Glorią Hatrick McLean, z którą miał dwoje dzieci. Po zakończeniu kariery aktorskiej, Stewart zaangażował się w życie polityczne i filantropijne. Zmarł 2 lipca 1997 roku, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii kina.

• Ray (2004)
• Django (2012)
• Baby Driver (2017)
• Projekt Power (2020)

Życiorys:

Jamie Foxx urodził się 13 grudnia 1967 roku w Terrell w Teksasie. Wychowywał się w rodzinie adopcyjnej, a od najmłodszych lat wykazywał talent muzyczny i aktorski. Studiował muzykę klasyczną na United States International University.

Karierę rozpoczął jako komik stand-upowy, zanim dołączył do obsady popularnego programu „In Living Color” w latach 90. Jego pierwszą poważną rolą filmową była postać Williego Beamana w „Męskiej grze” (1999).

W 2004 roku zdobył Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową za film „Ray”, w którym wcielił się w legendarnego muzyka Raya Charlesa. Kolejne lata przyniosły mu sukcesy w filmach takich jak „Django” Quentina Tarantino czy „Baby Driver” Edgara Wrighta.

Foxx jest także utalentowanym muzykiem – wydał kilka albumów R&B i współpracował z takimi gwiazdami jak Kanye West czy Drake.

• Halloween (1978)
• Wojna państwa Rose (1989)
• True Lies (1994)
• Freaky Friday (2003)
• Knives Out (2019)

Życiorys:

Jamie Lee Curtis urodziła się 22 listopada 1958 roku w Los Angeles, Kalifornia. Jest córką dwóch znanych aktorów: Tony’ego Curtisa i Janet Leigh, co dało jej dostęp do świata Hollywood od najmłodszych lat. Choć jej rodzice byli ikonami kina, Jamie poczuła, że sama musi wywalczyć swoją pozycję. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczęła studia na Uniwersytecie w Stanach Zjednoczonych, a po ich zakończeniu zdecydowała się na karierę aktorską.

Debiutowała w 1978 roku, grając w kultowym horrorze „Halloween” w reżyserii Johna Carpentera. Jej rola Laurie Strode, dziewczyny, która staje się celem mordercy Michaela Myersa, szybko stała się jedną z najbardziej ikonicznych postaci w historii kina grozy. Film okazał się ogromnym sukcesem, a Curtis zaczęła być kojarzona z rolami w horrorach, często nazywana „Królową Horrorów”.

Po sukcesie „Halloween” Jamie Lee Curtis zdobyła popularność, grając w kolejnych horrorach, takich jak „Halloween II” (1981) oraz „The Fog” (1980). Jednak to jej występ w komedii „Wojna państwa Rose” (1989) z Dannym DeVito, w której zagrała razem z Michaelem Douglasem, przyniósł jej pierwsze poważniejsze uznanie. Curtis pokazała wtedy, że potrafi równie dobrze radzić sobie w komediach, co w thrillerach.

W 1994 roku zagrała u boku Arnolda Schwarzeneggera w przebojowym filmie „True Lies” w reżyserii Jamesa Camerona. Jej rola jako żony szpiega, która nie zdaje sobie sprawy z działalności męża, była zarówno komiczna, jak i pełna akcji. Film był ogromnym sukcesem, a Curtis zdobyła nowe grono fanów, prezentując swoje umiejętności zarówno w komediach, jak i filmach akcji.

W 2003 roku zagrała w kolejnej wielkiej produkcji, „Freaky Friday”, obok Lindsay Lohan. Film stał się hitem, a rola Curtis jako matki zamienionej ciałem z córką została bardzo dobrze przyjęta przez widzów, którzy docenili jej talent komediowy. Curtis była również producentką i współautorką niektórych swoich projektów, co sprawiło, że stała się jeszcze bardziej szanowaną postacią w Hollywood.

Jamie Lee Curtis jest również autorką książek dla dzieci, a jej twórczość literacka zyskała dużą popularność. Od lat angażuje się również w działalność charytatywną i promuje zdrowy tryb życia. Poza tym, jest aktywna na różnych polach – od aktorstwa po produkcję filmową i pisarstwo, a jej różnorodność i talent sprawiają, że jest jedną z najbardziej szanowanych aktorek Hollywood.

W 2019 roku Curtis powróciła do swojej ikonicznej roli Laurie Strode w filmie „Halloween” w reżyserii Davida Gordona Greena, kontynuując historię, która rozpoczęła się ponad 40 lat wcześniej. Film spotkał się z dużym uznaniem i odniósł sukces kasowy, co świadczy o trwałej popularności aktorki oraz o sile kultowego charakteru Laurie Strode.

Życie osobiste Jamie Lee Curtis również cieszy się zainteresowaniem. Jest żoną producenta Christophera Guesta, z którym ma dwoje dzieci. Przez wiele lat jej kariera była obiektem zainteresowania mediów, ale Curtis zawsze starała się zachować prywatność, skupiając się na rodzinie i swoich projektach zawodowych.

• Klute (1971)
• Barbarella (1968)
• 9 do 5 (1980)
• Gracie’s Choice (2004)

Życiorys:

Jane Fonda urodziła się 21 grudnia 1937 roku w Nowym Jorku. Jest córką znanego aktora Henry’ego Fonda, co miało wpływ na jej wybór kariery. Swoje pierwsze kroki w aktorstwie stawiała na Broadwayu, zanim zadebiutowała na dużym ekranie w 1960 roku. Jej kariera nabrała rozpędu w latach 60., kiedy to zagrała w filmie „Barbarella” (1968), który stał się kultowy. Fonda stała się wówczas symbolem lat 60. i jedną z najpopularniejszych aktorek Hollywood.

Przełomowym momentem w jej karierze był film „Klute” (1971), za który zdobyła Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. Później występowała w wielu znakomitych produkcjach, takich jak „9 do 5” (1980), „They Shoot Horses, Don’t They?” (1969) czy „On Golden Pond” (1981), który również przyniósł jej Oscara.

Oprócz kariery filmowej, Fonda jest również aktywistką społeczną i polityczną, angażując się w różnorodne inicjatywy, szczególnie związane z prawami kobiet, ochroną środowiska i walką o równość. W latach 70. stała się znana z aktywności antywojennej, zwłaszcza sprzeciwiając się wojnie w Wietnamie.

W latach 90. Fonda skoncentrowała się na innych dziedzinach życia, takich jak zdrowie i fitness, tworząc serie ćwiczeń, które stały się popularne na całym świecie. Jej treningi fitness zyskały ogromną popularność, a same filmy i książki na ten temat uczyniły ją ikoną zdrowego stylu życia.

W życiu osobistym Fonda była dwukrotnie zamężna, a jej trzecim mężem jest producent Richard Perry. Ma dwoje dzieci, w tym córkę, aktorkę Vanessę Vadim, z pierwszego małżeństwa. Jane Fonda pozostaje aktywna zawodowo i społecznie, a jej kariera i działalność charytatywna wciąż inspirują wielu ludzi na całym świecie.

• Requiem dla snu (2000)
• Witaj w klubie (2013)
• Legion samobójców (2016)
• Morbius (2022)

Życiorys:

Jared Leto urodził się 26 grudnia 1971 roku w Bossier City w stanie Luizjana. Jego dzieciństwo było pełne zmian – wychowywał się w różnych częściach USA. Studiował na Uniwersytecie Sztuki w Filadelfii, a potem w Nowym Jorku, zanim przeprowadził się do Los Angeles, by rozwijać karierę aktorską.

Jego przełomem była rola w serialu „Moje tak zwane życie” (1994–1995). Następnie zaczął pojawiać się w filmach, m.in. „Podziemny krąg” (1999) i „Requiem dla snu” (2000), gdzie wcielił się w uzależnionego od narkotyków Harry’ego Goldfarba.

W 2013 roku zdobył Oscara za drugoplanową rolę transpłciowej kobiety w „Witaj w klubie”. W 2016 roku wcielił się w Jokera w „Legionie samobójców”, co wzbudziło kontrowersje.

Poza aktorstwem, Leto jest wokalistą i liderem zespołu Thirty Seconds to Mars, który zdobył popularność na całym świecie.

• Clerks (1994)
• Chasing Amy (1997)
• Dogma (1999)
• Clerks II (2006)
• Jay and Silent Bob Strike Back (2001)

Życiorys:

Jason Mewes to amerykański aktor i komik, który zyskał szeroką popularność dzięki swojej roli Jaya w filmach reżyserowanych przez Kevina Smitha. Urodził się 12 czerwca 1974 roku w Highlands, New Jersey. Mewes zyskał popularność na początku lat 90. dzięki swojej współpracy z Kevinem Smithem, który obsadził go w roli Jaya – jednego z dwóch głównych bohaterów w filmie „Clerks” (1994).

Rola Jaya, młodego mężczyzny o sarkastycznym i nieco bezczelnym charakterze, szybko zdobyła uznanie wśród widzów. Postać Jaya stała się kultową postacią w kinie niezależnym lat 90., a jej popularność utrzymywała się przez kolejne produkcje Smitha, takie jak „Chasing Amy” (1997) i „Dogma” (1999). Mewes powrócił do roli Jaya w filmach takich jak „Clerks II” (2006) i „Jay and Silent Bob Strike Back” (2001), które zostały pozytywnie ocenione przez fanów oraz krytyków.

Mewes stał się także jednym z głównych filarów kultowego duetu „Jay and Silent Bob”, który przez lata był obecny w filmach Smitha. Wspólnie z Kevinem Smithem, który wcielał się w postać Silent Boba, stworzyli jedną z najbardziej rozpoznawalnych par w historii kina niezależnego. Mewes zyskał uznanie za swój unikalny styl gry aktorskiej i charyzmatyczną postać Jaya.

Mimo że jego kariera była początkowo związana głównie z produkcjami Kevina Smitha, Mewes pojawił się także w innych filmach i serialach, takich jak „Vulgar” (2000) oraz w wielu produkcjach telewizyjnych. Jego styl aktorski, łączący elementy komediowe z charakterystycznym luzem, stał się jego znakiem rozpoznawczym.

Poza karierą aktorską, Mewes borykał się również z problemami osobistymi, w tym uzależnieniem od narkotyków, które znacząco wpłynęło na jego życie i karierę. Z czasem udało mu się przezwyciężyć swoje problemy i odzyskać równowagę w życiu osobistym, co miało również pozytywny wpływ na jego karierę. Mewes stał się również bardziej otwarty na dzielenie się swoją historią i doświadczeniami, szczególnie w kontekście walki z uzależnieniem.

W 2009 roku Mewes poślubił Jordan Monsanto, z którą ma córkę. Pomimo burzliwego początku kariery, Mewes pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w kinie niezależnym i jednym z ulubionych aktorów wśród fanów filmów Kevina Smitha.

• No Country for Old Men (2007)
• Vicky Cristina Barcelona (2008)
• Skyfall (2012)
• The Sea Inside (2004)

Życiorys:

Javier Bardem urodził się 1 marca 1969 roku na Wyspach Kanaryjskich, w Hiszpanii. Jest synem znanych hiszpańskich aktorów, co miało duży wpływ na jego decyzję o podjęciu kariery aktorskiej. Po ukończeniu szkoły teatralnej w Madrycie, Bardem rozpoczął swoją karierę filmową na początku lat 90. Szybko zdobył popularność w Hiszpanii dzięki swoim występom w filmach takich jak „Jamón Jamón” (1992) i „¡A tope!” (1995).

Międzynarodową sławę przyniosła mu rola w filmie „Przeminęło z wiatrem” (2000), ale prawdziwą legendą stał się po występie w filmie braci Coen „No Country for Old Men” (2007), gdzie zagrał bezwzględnego mordercę Anton Chigurha. Za tę rolę Bardem zdobył Oscara za najlepszą rolę drugoplanową oraz liczne inne nagrody.

Po sukcesie „No Country for Old Men”, Bardem zyskał status jednej z największych gwiazd współczesnego kina. Zagrał w wielu różnych filmach, od dramatu, przez kino akcji, aż po komedie. Jego występy w filmach takich jak „Vicky Cristina Barcelona” (2008) czy „Skyfall” (2012), gdzie wcielił się w postać głównego antagonisty, zdobyły ogromne uznanie krytyków.

Bardem jest także znany z pracy w filmach hiszpańskich, w tym „Morze wewnętrzne” (2004), który przyniósł mu Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes, oraz „Biutiful” (2010), za który otrzymał nominację do Oscara. Jego kariera była także wzbogacona o prace jako producent, co jeszcze bardziej poszerzyło jego wpływ na przemysł filmowy.

W życiu osobistym Bardem jest mężem hiszpańskiej aktorki Penélope Cruz, z którą ma dwójkę dzieci. Para jest jednym z najgłośniejszych małżeństw w przemyśle filmowym, a ich współpraca na ekranie, w tym w „Vicky Cristina Barcelona” (2008), była wysoko ceniona. Mimo międzynarodowej sławy, Bardem pozostaje osobą skromną, angażującą się w działania polityczne i społeczne.

• Leon zawodowiec (1994)
• Ronin (1998)
• Mission: Impossible (1996)
• Les Visiteurs (1993)

Życiorys:

Jean Reno urodził się 30 lipca 1948 roku w Casablance, Maroko, jako syn hiszpańskich rodziców, którzy emigrowali do Maroka w poszukiwaniu pracy. Reno dorastał we Francji, gdzie jego rodzina osiedliła się, a on sam rozpoczął naukę w szkole teatralnej. Po zakończeniu nauki postanowił poświęcić się aktorstwu, co okazało się kluczowe dla jego przyszłej kariery.

Swoje pierwsze role w filmach i telewizji zdobywał w latach 70., jednak prawdziwym przełomem w jego karierze był film „Le Grand Bleu” (1988) w reżyserii Luca Bessona. Rola w tym filmie, choć nie była główną, zwróciła uwagę francuskiej publiczności na jego talent aktorski.

Jednak to film „Leon zawodowiec” z 1994 roku w reżyserii tego samego Bessona, w którym Reno zagrał tytułową rolę zawodowego zabójcy, przyniósł mu międzynarodową sławę. Jego kreacja stała się kultową, a film, choć początkowo spotkał się z mieszanymi recenzjami, z czasem zyskał status kultowego. Postać Leona, obdarzonego niewielką wrażliwością, ale niezwykle skutecznego, stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych wizerunków w kinie lat 90.

Po sukcesie „Leona” Jean Reno stał się jednym z najbardziej pożądanych aktorów w Hollywood. W 1996 roku zagrał w filmie „Mission: Impossible” u boku Toma Cruise’a, co jeszcze bardziej ugruntowało jego pozycję w amerykańskim kinie akcji. Kolejnym wielkim sukcesem była rola w filmie „Ronin” z 1998 roku, w którym Reno wcielił się w postać byłego agenta wywiadu, co było kolejnym dowodem na jego talent do grania bohaterów akcji.

Wielu widzów kojarzy Reno także z francuskimi komediami, w tym z rolą w filmie „Les Visiteurs” (1993), który stał się jednym z najbardziej kasowych francuskich filmów wszech czasów. Komedia o średniowiecznych rycerzach, którzy przypadkowo przenoszą się do współczesności, była ogromnym sukcesem we Francji.

Choć przez wiele lat był związany z francuskim kinem, Reno z powodzeniem występował również w produkcjach międzynarodowych, w tym w takich filmach jak „The Pink Panther” (2006) oraz „The Da Vinci Code” (2006), gdzie zagrał postać policjanta. Jego dorobek filmowy obejmuje również produkcje akcji, jak „The Samurai” (2010) i „The Japanese Wife” (2010).

Reno przez lata pozostaje jednym z najbardziej cenionych aktorów, zarówno we Francji, jak i za granicą, szczególnie w filmach akcji, ale także w produkcjach dramatycznych i komediowych. Jego charakterystyczny styl grania, oparty na zrównoważeniu surowości i wrażliwości, sprawia, że jest jednym z najbardziej wszechstronnych aktorów swojego pokolenia.

Znany z filmów:

• Krwawy sport (1988)
• Kickboxer (1989)
• Uniwersalny żołnierz (1992)
• Timecop (1994)

Życiorys:

Jean-Claude Van Damme, właściwie Jean-Claude Camille François Van Varenberg, urodził się 18 października 1960 roku w Belgii. Od najmłodszych lat trenował sztuki walki, zdobywając czarny pas w karate oraz ucząc się kickboxingu i kulturystyki.

W latach 80. przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie początkowo pracował jako szofer i ochroniarz, zanim udało mu się przebić do Hollywood. Jego przełomową rolą był film „Krwawy sport” (1988), który stał się kultowym hitem wśród fanów kina akcji.

Van Damme szybko stał się jedną z największych gwiazd filmów akcji lat 90., występując w takich produkcjach jak „Kickboxer”, „Lwie serce” i „Uniwersalny żołnierz”. Jego znakami rozpoznawczymi były spektakularne kopnięcia i niezwykła sprawność fizyczna.

Mimo ogromnej popularności, w latach 90. i 2000. zmagał się z problemami osobistymi, w tym uzależnieniem od narkotyków i depresją. W kolejnych latach powrócił na ekran, zdobywając uznanie za rolę w „JCVD” (2008), gdzie pokazał swoją bardziej dramatyczną stronę.

Jean-Claude Van Damme jest także producentem i reżyserem, a jego nazwisko na zawsze pozostanie związane z klasycznym kinem akcji. Do dziś pozostaje aktywny zawodowo i wciąż cieszy się ogromnym uznaniem wśród fanów.

W życiu prywatnym wielokrotnie wchodził w związki małżeńskie, a jego najbardziej znanym związkiem jest małżeństwo z Gladys Portugues. Jest ojcem trojga dzieci i aktywnie angażuje się w działania charytatywne oraz promowanie zdrowego stylu życia.

Jean-Claude Van Damme to legenda kina akcji, którego filmy do dziś są chętnie oglądane przez kolejne pokolenia widzów.

• I Bóg stworzył kobietę (1956)
• Mężczyzna i kobieta (1966)
• Konformista (1970)
• Trzy kolory: Czerwony (1994)
• Miłość (2012)

Życiorys:

Jean-Louis Trintignant urodził się 11 grudnia 1930 roku w Piolenc we Francji. Początkowo studiował prawo, jednak szybko porzucił je na rzecz aktorstwa. Jego talent rozwijał się na deskach teatru, zanim trafił do kina.

Jego pierwszym dużym sukcesem była rola w filmie „I Bóg stworzył kobietę” (1956), gdzie partnerował Brigitte Bardot. Film stał się sensacją i uczynił go jednym z najpopularniejszych francuskich aktorów lat 50.

W latach 60. i 70. Trintignant ugruntował swoją pozycję w europejskim kinie. Zagrał w „Mężczyźnie i kobiecie” (1966), który zdobył Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Jego kreacja w „Konformiście” (1970) Bernardo Bertolucciego była uznana za jedną z najważniejszych ról w historii kina.

Jego kariera nie zwalniała tempa przez kolejne dekady. W latach 90. pojawił się w „Trzy kolory: Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego, a w 2012 roku, już jako starszy aktor, zachwycił widzów w filmie „Miłość” Michaela Hanekego, który przyniósł mu wielką nagrodę na festiwalu w Cannes.

Życie osobiste Trintignanta naznaczone było tragedią – jego córka, Marie Trintignant, również aktorka, została zamordowana przez swojego partnera w 2003 roku. Po tej tragedii Trintignant wycofał się na kilka lat z życia publicznego.

Zmarł 17 czerwca 2022 roku w wieku 91 lat. Jego dziedzictwo w europejskim kinie pozostaje niezapomniane, a jego niezwykle subtelna gra aktorska nadal inspiruje kolejne pokolenia artystów.

• Do utraty tchu (1960)
• Profesjonalista (1981)
• Nieznajomy z Rio (1964)
• Człowiek z Hongkongu (1975)
• Borsalino (1970)

Życiorys:

Jean-Paul Belmondo urodził się 9 kwietnia 1933 roku w Neuilly-sur-Seine jako syn rzeźbiarza Paula Belmondo. W młodości interesował się sportem, zwłaszcza boksem i piłką nożną, ale ostatecznie wybrał karierę aktorską. Uczył się w Konserwatorium Sztuk Dramatycznych w Paryżu, gdzie rozwijał swój talent.

Jego przełomowym filmem było „Do utraty tchu” (1960) w reżyserii Jeana-Luca Godarda, który stał się jednym z najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali. Rola Michela Poiccarda uczyniła go ikoną europejskiego kina lat 60.

W latach 60. i 70. Belmondo stał się jednym z najpopularniejszych aktorów Francji, występując zarówno w ambitnych filmach artystycznych, jak i w komercyjnych produkcjach sensacyjnych. Wyróżniał się nie tylko charyzmą, ale także odwagą – samodzielnie wykonywał wiele akrobacji i scen kaskaderskich.

Filmy takie jak „Człowiek z Hongkongu” (1975), „Profesjonalista” (1981) czy „Borsalino” (1970) przyniosły mu międzynarodową sławę i uznanie. Jego postacie często były nonszalanckimi awanturnikami, pełnymi uroku i humoru.

Pod koniec lat 80. zaczął występować rzadziej, koncentrując się na teatrze. W 2001 roku doznał udaru mózgu, który wpłynął na jego zdolność do mówienia i poruszania się. Mimo to powrócił na ekran w 2008 roku w filmie „Człowiek i jego pies”.

Jean-Paul Belmondo zmarł 6 września 2021 roku w wieku 88 lat. Był jedną z największych legend francuskiego kina, której styl i charyzma pozostają niezapomniane.

• Clerks (1994)
• Dogma (1999)
• Clerks II (2006)
• James Silent Bob Reboot (2019)

Życiorys:

Jeff Anderson to amerykański aktor, który zdobył popularność dzięki swojej roli w kultowym filmie „Clerks” w reżyserii Kevina Smitha. Urodził się 21 czerwca 1970 roku w Niskayuna, Nowy Jork. Jako młody mężczyzna interesował się teatrem i filmem, co skłoniło go do rozpoczęcia kariery aktorskiej. Anderson zaczynał swoją przygodę z kinem w latach 90., a jego największym przełomem było wystąpienie w jednym z najważniejszych filmów niezależnych tamtej dekady.

W 1994 roku Anderson zagrał rolę Randal’a Graves’a, jednego z dwóch głównych bohaterów w „Clerks”. Film Kevina Smitha, który opowiada historię dwóch pracowników sklepu, stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych tytułów w historii kina niezależnego. Postać Randala, sarkastycznego i nieco leniwego pracownika, szybko zyskała popularność, a sama produkcja stała się kultowa, zyskując wiernych fanów na całym świecie.

Po sukcesie „Clerks” Anderson powrócił do roli Randala w kolejnych produkcjach Smitha, takich jak „Dogma” (1999), gdzie wystąpił obok takich gwiazd jak Ben Affleck i Matt Damon. Anderson wystąpił także w „Clerks II” (2006), kontynuacji kultowego filmu, która została dobrze przyjęta przez krytyków i publiczność. W późniejszych latach pojawił się również w „Jay and Silent Bob Reboot” (2019), w którym powtórzył swoją rolę Randala.

Mimo swojej popularności w filmach Kevina Smitha, Jeff Anderson nie rozwinął szerokiej kariery filmowej poza tymi produkcjami. Jest jednak ceniony za swoją pracę w niezależnym kinie, a jego postać Randala stała się symbolem generacji lat 90. i 2000. Anderson jest znany z tego, że potrafi świetnie łączyć humor z bardziej poważnymi tematami, co czyni go idealnym partnerem do gry w filmach Smitha.

Poza karierą aktorską Anderson starał się również reżyserować i produkować, ale to właśnie jego współpraca z Kevinem Smithem zapewniła mu największą popularność. Choć Anderson nie stał się gwiazdą Hollywood, jego wkład w kino niezależne oraz jego rola w „Clerks” pozostaną w historii kinematografii jako ważny element popkultury.